CD: Jamie Lidell - JIM
Tot een aantal jaar geleden zat Jamie Lidell tot aan zijn nek in de samplers, beats en drumcomputers. Als producer experimenteerde hij jarenlang met elektronische muziek wat hem in die scene bekendheid opleverde. Mede door deze roots verraste hij daarom in 2005 menigeen door met iets heel anders aan te komen. Het grote publiek maakte kennis met Lidell op een hele andere manier; Multiply was een hippe soulplaat geworden die maar weinig raakvlakken had met zijn vorige producties. En nu is er dan JIM, Lidell’s nieuwste studioalbum. Mensen die weer een verrassing verwachten komen bedrogen uit. JIM is namelijk een soortgelijke plaat als Multiply, maar gelukkig geen kopie ervan. Waar Multiply nog electrokriebels had, zijn deze amper meer te horen op zijn nieuwste plaat.
Het experimentele karakter van Lidell komen ook op JIM weer naar boven, zij het op een subtiele manier. Op het album hoor je namelijk een aantal bijzondere instrumenten, zoals een talk box, een auto-harp en zelfs een Marokkaanse Kokosnootfluit. Het nadeel van experimenteren is dat het snel kan resulteren in een onsamenhangend rommeltje. Op JIM is hier gelukkig geen sprake van. Lidell bezit een feilloos gevoel voor productie en weet alles zo strak en subtiel te plaatsen, dat geen van instrumenten de overhand heeft en volledig in dienst van het nummer staan. Met dezelfde finesse implementeert hij ook bijdragen van grote namen als Nikki Costa, Gonzales, Peaches, Alex Acuna en co-producer Mocky.
Na krap 40 minuten kan je ook niet anders dan concluderen dat Lidell verdomd goed liedjes in elkaar kan draaien. Met haast klinische precisie weet hij elk element de juiste plaats te geven. Een gevolg hiervan is dat de nummers niet snel vervelen en dus een lange houdbaarheid hebben. Je hoort elke keer wel iets nieuws en dat versterkt de kracht en veelzijdigheid van het album. Maar het beste voorbeeld van Lidell’s talent is toch wel de sfeer die hij weet te creëren. Het album klinkt namelijk alsof hij in de jaren 60 is opgenomen, ergens in een rokerig achterkamertje in Memphis.Zo’n typische sfeer komt natuurlijk alleen tot leven met de juiste stem. Lidell had zich wat dat betreft geen betere stem kunnen wensen. Zijn stem leent zich namelijk perfect voor dit genre; lekker gruizig maar toch gepolijst. Soms hoor je zelfs wat van James Brown, Little Richard of Otis Redding.
Naar eigen zeggen is het album bedoeld om de schizofrene kanten van zijn karakter eens de vrije loop te geven. 'Out of My System' is hier het beste voorbeeld van. Het is een track met een mooie ritmische melodie die wordt afgewisseld met een explosief refrein. De passie waarmee hij de nummers brengt benadrukken zijn behoefte om zich te uiten, maar dit doet hij niet op een negatieve manier. JIM is juist een hele positieve plaat, zoals zijn boodschap in 'Green Light' illustreert; "It’s only a good thing if you make it good thing, just give yourself the green light". Nummers als 'Another Day' en 'Wait for Me' onderstrepen dit gevoel door er zelfs wat gospel aan toe te voegen.
Eén van de hoogtepunten op het album is 'A little Bit of Feel Good'; een prachtig voorbeeld van een klassiek funk nummer. Het nummer bevat zelfs sterke James Brown invloeden en dat klinkt echt heel erg lekker. 'Figured Me Out' geeft een soortgelijke kick, alleen nu meer op een Jamiroquai-achtige manier, met synthesizers en een vleugje disco. Sommigen zullen meteen gaan roepen dat Lidell hierdoor geen eigen geluid heeft, maar dat zou te kort door de bocht zijn. Natuurlijk valt er wat te zeggen voor deze redenering, maar zijn beleving is te eerlijk om het zomaar af te doen als goedkoop imiteren.
Hoewel de meeste tracks up-tempo zijn, is JIM niet alleen maar een swingende soul plaat. Met 'All I Wanna Do' en 'Rope of Sand' bewijst Lidell dat hij ook een rustige en gevoelige kant heeft. Hoewel dit niet de allersterkste nummers op het album zijn, klinken ze prima en zijn ze een welkome afwisseling. En ook hier blijft Lidell positief. De ballads zijn geen tranentrekkers over verloren liefde, maar voelen meer aan als rustmomenten. Het blijft dus allemaal lekker luchtig. Na het beluisteren van deze plaat is het heel moeilijk je voor te stellen dat het hier een zelfbenoemde blanke muzieknerd uit Engeland betreft. Er zit gewoon zoveel soul in deze man. Zijn stem, de arrangementen, de instrumenten: het klopt gewoon allemaal. Het enige wat weg geeft dat deze plaat niet is opgenomen in de jaren zestig, is de fijnbesnaarde manier waarop alles in elkaar is gezet. Gelukkig voelt deze feilloze productie geen moment gekunsteld aan en is het zelfs Lidell’s meest authentieke plaat tot dusver. JIM is gewoon een heerlijk funky album met veel soul en niemand zal het hem kwalijk nemen dat hij af en toe klinkt als bijvoorbeeld een James Brown. Alsof dat zo erg is!
Label: Warp Records Releasedatum: april 2008 Waardering:
