Film: Funny Games U.S.
Het verhaal van Funny Games is super simpel. Een welgesteld gezin bestaande uit vrouw, man en zoon bezoekt hun vakantiehuisje. Hun vakantie verandert echter al snel in een nachtmerrie. Twee jongemannen weten het huis binnen te dringen en terroriseren de familie. De twee spelen spelletjes met ze en laten ze in het ongewisse omtrent de redenen en hun toekomstig lot.
Shot-for-shot
Funny Games U.S. is een bijna volledige shot-for-shot remake. Het enige verschil is dan eigenlijk ook de acteurs en de taal. In het origineel had ik persoonlijk veel problemen met de irritatiefactor van de hoofdrolspeelster. Een gevoel dat de hele film aanhield en de sympathie voor het hoofdpersonage was dan ook nagenoeg nihil. De remake is wat dat betreft dan ook een hele verbetering. Naomi doet haar reputatie eer aan en acteert zoals wel vaker buitengewoon goed. Ze komt honderd procent geloofwaardig over in haar rol en spaart zichzelf zeker niet. De twee slechteriken worden gespeeld door Michael Pitt en Brady Corbet. Vooral Pitt komt creepy over als Paul. Al haalt hij het niet bij de sterkere vertolking in het origineel van Arno Frisch. Corbet is een stuk minder interessant. Dat is echter ook vooral aan het karakter zelf te danken.
Ongemakkelijk
In het eerste deel van de film, waar de twee jongens zich toegang weten te verschaffen tot het huis, weet Haneke perfect een erg ongemakkelijke sfeer te creëren. Al vanaf het punt dat het gezin de buren groet heb je als kijker het gevoel dat er iets niet pluis is. Later staat er een jongeman bij ze aan de deur die om een paar eieren vraagt. De lange scène die volgt weet deze onschuldige situatie met de seconde meer en meer ongemakkelijk te maken. Ongemakkelijker dan dit wordt het niet, zelfs als het echte geweld losbarst. Tergender wel. Het geweld in deze film wordt overigens zo goed als niet in beeld gebracht. Funny Games is een commentaar op het gebruik van geweld in films en Haneke kiest er dan ook voor om zich te richten op de karakters die emotioneel geraakt worden door het geweld. In het midden van de film zit een ellenlange scène van geshockeerde personages direct na één van de geweldsuitbarstingen van de twee mannen. Een gemiddelde Béla Tarr scène vliegt in vergelijking met lichtsnelheid voorbij. Een scène die je zeker niet voor je plezier kijkt.
De vierde wand
Wat vooral ook opvalt aan de film zijn de paar keer dat Paul de vierde wand doorbreekt. Hij kijkt in de camera en probeert het publiek te betrekken bij de film. Een gekunsteld middel dat met zorg en vooral met mate gebruikt moet worden. Helaas is Funny Games een film waarvan je na een tijdje wel door hebt welke kant het op zal gaan en er blijft dan ook niet veel te speculeren meer over. Die voorspelbaarheid is op z'n zachtst gezegd niet bevorderend voor het reageren op dit soort middelen.
Ook focust hij soms op kleine details die in vele films later terugkomen en de redding voor een hoofdpersonage betekenen, maar in deze film gebeurt er, oh zo verrassend, uiteindelijk niets mee. Hij heeft er ook een handje van om de personages keuzes te laten maken terwijl hij het publiek min of meer allang heeft laten weten dat het de verkeerde is. Als de spreekwoordelijke slagroom op de taart, is er nog een scène in extremere vorm. Hij laat gebeuren wat het gemiddelde publiek zou willen zien en draait het dan, vast tot frustratie van velen, weer terug.
Het wordt uiteindelijk allemaal zo voorspelbaar, bij tijd en wijle irritant en het komt soms nogal minachtend over jegens het publiek. De spelletjes die de man probeert te spelen met zijn publiek halen de film zo ver naar beneden dat alle goede aspecten deze film niet meer helemaal kunnen redden. Het lijkt er zo af en toe vooral op dat Haneke meer geïnteresseerd is in het treiteren van zijn kijkers dan zijn visie te verkondigen in een kijkbare film. En dat in een film die, ondanks de goed uitgevoerde randvoorwaarden voor een sterke film, toch al niet uitnodigt om bekeken te worden.
Label: Cinéart Releasedatum: 29 mei 2008 Kijkwijzer:
Waardering film:
