CD: Claw Boys Claw - $uga[r] / Nipple / Will-O-the-Wisp
Niet een re-issue van één album, maar liefst drie tegelijkertijd. Zeg maar CBC, de EMI jaren....: $uga[r] (1992), Nipple (1994) en Will-O-the-Wisp (1997). Daar blijft het trouwens niet bij, want recenter is ook Shocking Shades Of Claw Boys Claw, hun debuutalbum van alweer heel lang geleden, heruitgegeven. Waarover meer in een latere bijdrage.
Het bijzondere van een stapeltje van drie cd's van een band, welke tijdspanne van ruim half decennium omvat, is dat je het karakter hoort veranderen (of niet). Ik wil het spuuglelijke en platgetreden interviewwoord 'ontwikkeling' niet in de mond nemen, maar onmiskenbaar verandert CBC in dit drieluik van ruige ragband op $ugar[r] naar meer gevarieerde experimentelere muziek op Will-O-the-Wisp. Ruige ragband is dan nog maar relatief, want prehistorisch werk van CBC lilt helemaal de kamer uit, om de woorden van voorman Peter te Bos te gebruiken.
Honk één: $ugar[r]
Dreigend dreunt het openingnummer, 'Hail On'. De donkere stem van Te Bos als een sluipende tijger waarvan je weet dat hij elk moment kan uithalen. In werkelijkheid is Te Bos geen tijger, maar een hipcat. Die zijn lief, bijvoorbeeld in 'Rosie', het nummer van CBC wat nog het dichtst bij hitpotentie is gekomen. De kern van $ugar[r], het middenrif, zijn de feestnummers 'Sound Of The Psycho', 'Monkeyride', 'Use It' (Geert de Groot op knetterende bas), 'Sugarlite Blonde' (wellicht de meest aanstekelijke gitaarrif allertijden, het halve repertoire van AC/DC uitgezonderd) en 'Y.O.Y.'. CBC's variant op de blues is 'Take Me For A Ride', wat zich in ruim zeven minuten op een gezond zuigende manier meester maakt van je zintuigen en je biertje. Alhoewel naar verluidt oorspronkelijke fans van CBC thans eerder aan een rosé in het park plegen te lurken. Kortom: $ugar[r] is een heerlijk ronkende plaat, vol met duistere hoekjes om in verdwalen, met een surplus aan spannende rock.
Honk twee: Nipple
Kan een plaat deinend zijn? Op Nipple dringt zich de combi Cameron (gitaar) en Lamb (drums) op. Ze veroorzaken een soort deining, een boot die in een aangenaam tempo op en neer rolt. Vergeleken met $ugar[r] is het net wat minder snel, en treedt de zang van Te Bos net wat meer naar achteren. Het tweede deel van de cd is een stukje rustiger, en daardoor wellicht wat onwennig. Maar de echte toegevoegde waarde van deze re-issue zijn de bonus tracks. Met name 'Sugarlite Blonde' in de versie van Pinkpop '93 heeft heel wat overtijd op repeat gemaakt. Ook al is de geluidskwaliteit van deze opname niet helemaal fantastisch, de energie spat er vanaf.
Honk drie: Will-O-the-Wisp
De meest recente schijf is maar moeilijk te vatten. Het is in ieder geval een plaat die moet groeien door meerdere luisterbeurten. De sfeer is verstrooider, dromeriger en bedeesder. Dat zou je niet zeggen over het hoekige openingsnummer 'Weatherman', maar dat is een uitzondering. Rustige tracks missen prik (bijvoorbeeld 'Kisskiss', 'Someone Like You' of 'Loaded' -incl. echo, en rare soundeffects-). Helaas ontbreekt de spanning. Misschien door het meer ingetogener karakter is voor de bonustracks op deze cd gekozen voor drie akoestische nummers ('Paris', 'Walk Away' en 'Call Me An Angel'). Die hebben overigens wel soul. CBC blijkt op z'n best in een live of semi-live setting. Desondanks mist Will-O-the-Wisp als geheel het vuur van eerder werk.
Home-run
Zoals James B. zijn cocktails 'shaken but not stirred' prefereert, zo houdt ondergetekende van zijn CBC ruig, snel, schreeuwerig en onversneden. Mijn voorkeur gaat dus uit naar $ugar[r] en Nipple, waarbij ik erg in mijn nopjes ben met de bonustracks en de prettige prijsstelling. Go Hipcats Go! Kan nu Hitkiller/The Beast of CBC ook nog even heruitgeven worden? Als jullie toch bezig zijn, dank, hij is fijn.
Label EMI Datum: 22 februari 2008
Waardering:
