Film: Hallam Foe
De acteurs op een waslijstje
De acteurs in deze film hebben eigenlijk allemaal hun strepen al verdiend in eerdere producties. Zo speelde Jamie Bell de onvergetelijke Billy Elliot en speelde hij een kleinere rol in Peter Jackson’s King Kong. Ciarán Hinds is bekend van zijn rollen als de slechte Jonathan Reiss, die Lara Croft in haar tot nu laatste film het leven zuur maakt. In de gelauwerde televisieserie Rome speelde hij Julius Caesar. Claire Forlani zullen mensen voornamelijk kennen van haar rol in CSI:NY, waarin ze Dr. Peyton Driscoll speelt. Een ander belangrijk karaker in Hallam Foe, Kate, wordt gespeeld door Sophie Myles, die we kennen als Isolde uit Tristan + Isolde en Lady Penelope uit de Thunderbirdsfilm uit 2004.
Oedipus
Deze waslijst breng ik ter sprake, omdat in deze acteursfilm, regisseur David Mackenzie alles in handen krijgt om de werkelijke dieptes van zijn verfilming van dit boek van Peter Jinks te verkennen. De hoofdlijn van deze film is een oedipuscomplex, met een twist. De makkelijk te herkennen psychologische obstakels die Hallam moet zien te overwinnen zijn voor de oplettende kijker niet echt een eyeopener te noemen. Mackenzie lijkt dan ook terecht te kiezen voor het vermengen van solide artproduction met het verhaal over twee kwetsbare mensen. Hallam brengt zichzelf in de problemen door zijn “vervelende eigenschap” mensen stiekem te willen bespioneren.
Plot en thema
Tegelijk worden in deze film de meest pijnlijke psychologische conflicten in beeld gebracht en blijft er nog genoeg ruimte voor wat plotontwikkeling. Maar omdat het complex van Hallam zo voor de hand ligt en omdat het plot duidelijk in dienst staat van het thema, slaagt de film niet in alle opzichten. De geloofwaardigheid van de personages worden onderstreept door hun menselijkheid, zoals het begrip dat Hallams vader op kan brengen na een afgrijselijke daad en de irrationele keuze van Kate om Hallam intiemer te leren kennen. De acteurs krijgen in deze film veel ruimte voor interpretatie en leveren een boeiende kijk op het alledaagse leven van een verstoorde jongen.
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
Hallam is een freak, maar is ook te begrijpen. Zijn vader is een despoot en Hallams stiefmoeder Verity lijkt een geldbeluste wolf, maar de boodschap lijkt te zijn dat iedereen zijn eigen visie heeft op de moeilijke situatie. Dit postmodernistische perspectief wordt niet gespiegeld in de vrij naturel te noemen cinematografie. Hier en daar duiken echter wel wat meer uitdagendere metaforen in de film op en dat maakt de nogal voor de hand liggende hoofdlijn een stuk uitdagender. Op het niveau van plot zal de kijker niet overtuigd worden en wie zoekt naar een spannende ‘who did it’ in de zaak van de verdwenen moeder is absoluut aan het verkeerde adres bij Mackenzie, die al eerder films maakte over dode vrouwen (Asylum en Young Adam).
Conclusie
Wat blijft hangen is een nare smaak van incest en onzekerheid. In zekere zin is de harde confrontatie die Hallam aangaat met zijn demonen iets wat een kuur moet zijn voor zijn verknipte gedrag. Met een rond einde wekt deze film de indruk dat de aspecten die de film aansnijdt over moedercomplexen bevredigend uitgediept zijn. Het genre van de film ligt ergens tussen een psychologische roman, een arthouse-film en een kwajongensdrama en deze elementen samen maken de film tot een vrij uniek geheel. In Groot-Brittanië heeft de film voor zowel het acteerwerk, de regie en de muziek prijzen in de wacht gesleept in het genre ‘independent film’ en ik zie er nog wel een paar meer komen.
Label: Moonlight Films Releasedatum: 17 Januari 2008 Kijkwijzer:
Waardering film: 
