CD: the Boss Martians - Pressure in the Sodo
Dat Seattle een vruchtbare bodem voor rockmuziek was, wisten we al lang. In de jaren negentig was het de grungehoofdstad van de wereld, met bands als Nirvana, Alice in Chains en Pearl Jam. Maar ook nu we de hoogtijdagen van de grunge achter ons hebben moeten laten, komt er zo nu en dan best een leuk bandje vandaan. Zo ook the Boss Martians, een rock ’n rollband die met Pressure in de Sodo de wereld hoopt te veroveren.Pressure in de Sodo is opgenomen door de befaamde Jack Endino, die eerder al Bleach met Nirvana opnam, maar ook bij bands als Soundgarden en Mudhoney achter de knoppen zat. Anders dan voorgenoemde bands, klinken the Boss Martians echter een stuk minder ruig. Hun plaat is erg gelikt geproduceerd, op een manier waarop de af en toe aalgladde rock ’n roll songs erg goed tot hun recht komen. De band valt beter te vergelijken met een band als Danko Jones, alleen daarvoor mist zanger Evan Foster toch nog net even wat pit. Niet heel erg pittig dan, en ook niet zo heel erg ruig. Maar Pressure in the Sodo staat in elk geval vol met vrolijke, snelle rocknummertjes, die af en toe worden afgewisseld met de obligate tempovertraging.
De cd opent met het rake, doorstampende ‘Power of Doubt’. Goed opgebouwd, strakke riffjes en lange uithalen van de zanger: een perfect openingsnummer. Helaas wordt dit niveau niet de hele cd voortgezet. Het tweede nummer ‘Mars is for Martians’, waaraan niemand minder dan Iggy Pop heeft meegeschreven en meegezongen, mag er nog wel zijn. Het tempo gaat dan helaas omlaag, en toetsenist Nick Contento laat wat meer van zich horen. Jammer, want echt veel voegen zijn akkoordjes bepaald niet toe. Het snelle ‘Stilleto’ verraadt duidelijk de punkinvloeden van de band, net zoals het nummer met de veelzeggende titel ‘Hey Hey, Yeah Yeah’. Op het korte ‘Living, Dying’ laat de band horen dat ze toch ook best echt ruig kunnen zijn, en niet alleen maar doen alsof. The Boss Martians laten met deze cd zien dat ze een aardig potje kunnen rocken. Het lijkt alleen een beetje alsof er meer in had kunnen zitten, wanneer de band echt de remmen had losgegooid. Op Pressure in the Sodo denderen the Boss Martians door als een leuke intercity, deze trein mist echter de overtuigingskracht van een zware diesellocomotief.
Pressure in the Sodo staat vol met vrolijke, pakkende rock ’n roll nummertjes, maar een echt bijzondere cd is het niet geworden. Op de muziek is prima te feesten, en een optreden van the Boss Martians moet wel gegarandeerd een goede rockshow zijn. Het album beklijft minder. Het zijn dan misschien pakkende songs, de houdbaarheid van Pressure in the Sodo is echter beperkt.
Label: India Records Datum: November 2007 Waardering:
