CD: Puscifer - V is for Vagina

Joost Melis (Pink_Floyd)
Dat eigen bewegingen of afsplitsingen tot behoorlijke populariteit kunnen rijzen is inmiddels wel bekend in Nederland. Naast Rita en Geert is nu ook Maynard James Keenan als solistische frontman te bewonderen en wel onder de schuilnaam Puscifer. Het album V is for Vagina ligt toch onder de P in de schappen.


De titel van het project grapt al een eind in de ruimte en de begeleidende verpakking van de cd doet hier nog eens een mooi sarcastisch schepje bovenop. Het lijken vooral vele steken onder water te zijn jegens de politieke verantwoordelijken aan de overkant van de oceaan. In de vorm van een 'safety sheet' van een vliegtuig wordt de draak gestoken met terroristische avances, irritante kutkinderen, gelovigen, kindersmokkelaars en drugsgebruikers. "We at Vagina Air, want to wish you a safe and comfortable journey."

De piloot van deze vlucht, Keenan, heeft zijn sporen bij TOOL en A Perfect Circle al dubbel en dwars verdiend. En waar A Perfect Cirle qua bombast en hardheid wat was afgezwakt, is dat hier in kwadraat het geval. Deze uitgave wordt beschreven als Maynard's "multifaceted, multimedia, multi-artist, multi-personality project", maar het is toch veelal Keenan zijn stem die het album voorstelt aan de luisteraar. Omringd door diepe en donkere geluiden wordt het startsein gegeven in de track 'Queen B'. Een simpele bassbeat en wat electronica omsingelen het bijna evangelistische en duistere gepredik van Keenan. In de opvolger 'Dozo' klinkt hij even als Marilyn Mansons 'This is the new shit' waarin een duistere stem "babble babble bitch bitch rebel rebel party party" voordraagt.

De kracht van TOOL is verdwenen uit deze Keenan-creatie en een trage, schimmige, mechanische ambient-figuur is er voor in de plaats gekomen. Puscifer toont zich in opgevoerde passages nog wel eens in de schaduw van de rustigere TOOL-structuren, maar staat verder geheel op zichzelf en heeft MJK er dus weer een nieuw personage bij. De samenwerkingen die hij voor Puscifer heeft aangeboord zijn ook niet mis. Lustmord droeg een behoorlijk steen bij met zijn kennis van donkere ambient en zo ook Tim Alexander (Primus), Danny Lohner (Nine Inch Nails), Brad Wilk en Tim Commorford van Rage Against The Machine/Audioslave. Die muzikale verbintenissen zijn goed terug te horen, het NIN-effect komt overduidelijk naar voren in 'The Undertaker' en ook de ambientfactor van Lustmord is niet verscholen in bijvoorbeeld 'Drunk With Power'.

De plaat staat bol van de intrigerende zwartgallige muziekmomenten die zeer de moeite waard zijn. Voorwaarde is wel dat je duistere ambientmuziek kan waarderen en de verhalende stem van Keenan moet je aanstaan. 'Rev. 22:20' is namelijk het enige nummer waarin hij daadwerkelijk zingt.


Label Sony BMG Datum: november 2007 Waardering: