CD: The New Pornographers - Challengers

Jelle Schot (JelleS)
In 2005 leverde de Canadese indie-supergroep The New Pornographers één van de beste platen van dat jaar af, getiteld Twin Cinema . Je kreeg wat je mocht verwachten van een band die talloze hedendaagse muzikale grootheden in de gelederen heeft (Neko Case, Dan Bejar en A.C. Newman): een energieke, chaotische mengeling van tientallen instrumenten, uiteenlopende invloeden en afwisselende zanglijnen. Wie het nieuwe album Challengers voor het eerst draait en een herhaling van die geweldige mix verwacht, komt bedrogen uit. Het tempo ligt vele malen lager en de chaos is verdwenen. Vaarwel aanstekelijke powerpop, welkom saaie slowrock?




Het zal misschien voor een groot deel de eerste impressie van Challengers zijn, maar ook dit is weer bedrog. Ok, de ultra catchy stijl is verdwenen, maar dat maakt het alleen een teleurstelling in vergelijking met je verwachtingspatroon, terwijl er heel veel te genieten valt op de nieuwe plaat. En saai zijn de tragere nummers al helemaal niet! De ballade 'Go Places' is zelfs één van de absolute hoogtepunten, met uiteraard de charmante, ontwapenende zang van Neko Case. Het is dan misschien wel een song die net zo goed op haar soloplaat had kunnen staan, maar de combinatie van één van de beste zangeressen van het moment en een intrigerende opbouw zorgen ervoor dat je Case zelfs tot het einde van de wereld zou volgen.

In de wat stellige intro ben ik overigens vergeten te vertellen dat de hyperaanstekelijke powerpop wel degelijk op Challengers te vinden is, zij het maar in twee nummers. Zowel 'All the Things That Go to Make Heaven and Earth' en 'Mutiny, I Promise You' bezitten dezelfde anarchistische en chaotische kwaliteiten die de songs op Twin Cinema zo onweerstaanbaar maakten. Stilzitten is geen optie en meeblèren gegarandeerd. Je zou zelfs kunnen concluderen dat Challengers het beste van twee werelden combineert.




Dat zou echter ook weer een verkeerde conclusie kunnen zijn. Het is een beetje dubbel; aan de ene kant is de afwisseling fijn, maar de algehele kwaliteit ligt toch wel beduidend lager. Het is minder een geheel dan Twin Cinema dat was. Ttegenover die stuk voor stuk perfecte nummers, staan op Challengers ook een aantal songs die voor The New Pornographers gewoon te middelmatig zijn. Maar dat maakt het gelukkig nog geen mediocre album. In tegendeel, die Canadezen flikken het gewoon weer en leveren opnieuw één van de leukste indiepop-cd’s van het jaar af. Volg je het nog? Gewoon luisteren maar!

Label: Last Gang Records Releasedatum: september 2007
Waardering: