CD: Sandra Nasic - The Signal

Joost Melis (Pink_Floyd)
Godskolere, wat een stem! Is het een man of een vrouw? Dat zijn waarschijnlijk de eerste dingen die je te binnen schoten toen je Guano Apes voor het eerst hoorde met 'Open Your Eyes'. Het was toch echt een vrouw die die scheur opentrok, Sandra Nasic is de naam. De heren van Guano Apes konden namelijk niet echt zingen en zochten een stem die hun muziek kon begeleiden. Uitverkorene werd Nasic, die voorheen zong/rapte in een hardrockband. Het was waarschijnlijk haar stem die de energie van de crossover van Guano Apes naar een hogere niveau tilde. De energie knalt er vanaf als zij haar bek eens flink opentrekt namelijk.


In 2004 was het gedaan met die gezamelijke energie en kapte Nasic met de band. Eén van de meest succesvolle Duitse bands was niet meer. Ze trok zich terug en nam een jaar rust alvorens ze aan een gepland soloalbum ging werken. Je kent het wel, je eigen weg uitstippelen, je muzikaal (her)ontdekken, je eigen tempo, creaties, inventiviteit en genoegdoening halen uit je werk. Zo ook bij Sandra Nasic. Het schrijven van nummers viel haar in het begin rauw op haar dak. Geen band om mee te oefenen en een wat basale kennis van basgitaar en gitaar leek haar even op te breken. Motivatie, oefenen, computers en nieuwe ideeën overwonnen uiteindelijk dit obstakel. Ze begon samen te werken met anderen en tracks groeiden door de tijd. Electrotracks werden rocknummers, er werd gas bijgegeven of afgeremd.


Anno 2007 ligt daar dan haar eerste soloalbum, The Signal. Samengevat een electropoprock plaat waarop Sandra Nasic enkele malen eens onvervalst haar strot laat horen. Op 'Name Of My Baby' (over haar grootste liefde, muziek) en 'Right Lane' begint het album waar Guano Apes uitdoofde. Die herkenbare schreeuwsessies afgewisselt met rustige breaks, gestut door uptempo drums en aangedikte riffs. Het materiaal dat in onze herinneringen ronddwaalt. Ze laat zich echter ook van een andere kant horen. De crossover en punky invloeden zijn omgeruild voor electronica en popelementen. Melodielijnen en cleane ingehouden zang zoals op de single 'Fever'. Het past niet in het beeld wat we van Nasic hadden, het heerlijke schreeuwwijf is naar de achtergrond verdrongen. De begeleidende muziek is minder spannend en intens dan haar voormalige band produceerde. Met als dikke uitzondering Mecasanova, donkere electro-industrial en haar strottehoofdstem maken het tot een vrouwelijk Nine Inch Nails. Sandra Nasic is nog steeds een rockchick, maar met een commerciëler en popgeorienteerder geluid dan in het verleden. Lekker album, maar of het blijft hangen is de vraag.

Label Red Ink/Rough Trade Datum: 16 oktober 2007 Waardering: