CD: Nick Drake - Family Tree

Jelle Schot (JelleS)
Zoals dat opvallend vaak met grote singer-songwriters (en kunstenaars in het algemeen) gaat, had Nick Drake maar weinig commercieel succes tijdens zijn leven, waar hij uiteindelijk aan onder door leek te gaan. November 1974 overleed de Brit aan een overdosis, drie albums vol grauwe, trieste akoestische songs achterlatend. Pas na zijn dood kwam de echte waardering, en nota bene een Volkswagen commercial zorgde er in 2000 voor dat Drake in één maand meer verkocht dan de 30 jaar ervoor. Zes compilatiealbums volgden, en blijkbaar was dat nog steeds niet genoeg. Vele amateuropnamen van voor de studioalbums lagen nog onaangeroerd op verschillende zolders, en zijn nu samengevoegd op het maar liefst 27-nummers tellende Family Tree.




Ook al is hij bij de meeste opnames nog jong en onervaren, de kwaliteit is verrassend hoog. Zelfs de bluessongs, waar meestal toch een dosis levenservaring en miljoenen sigaretten voor nodig zijn, weet hij met zo'n doorleefdheid te brengen dat je maar niet kan geloven dat hij nog maar net van de beschermde omgeving van het Britse plattenland verhuisd was naar Frankrijk om daar te studeren. De meeste opnames komen uit die periode, waarin hij volwassen werd, experimenteerde en nieuwe muziek ontdekte. Family Tree toont de muzikale ontwikkeling, met bijvoorbeeld covers van Bob Dylan en Robin Frederick, die uiteindelijk leidde tot een tijdloos album als Pink Moon. Maar het geeft ook vooral een voorzichtig beeld van wie Drake daadwerkelijk was, om de talloze mythes de wereld uit te helpen.

Vooral het begeleidende boekje is in dat opzicht behulpzaam, met eerlijke brieven van zijn zus, een collega-muzikant en een jeugdvriend. De context waarin de imperfecte opnames geplaatst worden, geven de nummers een onbeschrijfelijke extra waarde, die ze ondanks de slechte geluidskwaliteit en Drake die de tekst vergeet zelfs waardevoller maken dan zijn studiomateriaal. Ook een duet met zijn zus, en twee nummers gezongen door zijn moeder, zijn an sich te vergelijken met een 8mm familiefilmpje. Maar voeg dat eenvoudige beeldmateriaal in een algeheel levensverhaal, en het maakt veel meer indruk dan de perfect geregisseerde opnames.




Daar moet echter wel aan toegevoegd worden dat de meeste songs gewoon op zichzelf al erg goed zijn. Zijn stijl is dan wel in de loop der jaren veranderd, maar de intensiteit, het talent om altijd net alles even anders dan de rest te doen, de poëtische lyrics; het zat er allemaal al van jongs af aan in. Met name een vroege versie van Way To Blue is angstaanjagend mooi, maar elk nummer heeft wel iets speciaals. Of Drake nu zijn tekst vergeet of nog wat napraat aan het einde van de opname, de algehele, amateuristische en familiare sfeer maakt het een unieke compilatie. Family Tree is niet alleen een absolute must voor de Drake-adept, maar vooral ook een mooie opstap naar zijn veel te kleine, maar o zo mooie oeuvre.

Label Universal Datum: juli 2007 Waardering: