CD: The Pigeon Detectives - Wait For Me
Muziek is soms net als eten, het kan de zintuigen prikkelen, het kan een groot genot bezorgen en soms duurt het te lang voordat je bestelling binnen is of je favoriete produkt is net uitverkocht. Zo heb je gelaagde en gecompliceerde muziek voor in de tijdloze nachtelijke uurtjes die te vergelijken valt met haute cuisine, maar er zijn ook instant hits die meteen lekker in het gehoor liggen, even je honger stillen, maar die na een paar weken niet meer bekoren.Fastfood
De Angelsaksische vloedgolf aan muziek lijkt in dit opzicht nog het meest op de Amerikaanse fastfood cultuur. Neem een grote stad in de VS en je vindt er een Mac, een Burger King, een Pizza Hut, een New York Pizza, een Dunkin' Donuts, een Wendy's, een Tacobell, een Red Lobster, een Subway, een Denny's, een KFC, een Jack in the Box, een Chili's en ga zo maar door. Ja, een hele lijst, maar dat moest even om duidelijk te maken dat het net zo met Engelse bandjes uit dezelfde muziekstroming is gesteld de laatste jaren. Bandjes die dus ook nog eens in elkaars vaarwater opereren. Hoe moet je uit die bulk nog de Maxïmo Park, Kaiser Chiefs en Arctic Monkeys herkennen? Van alles een proefsampletje nemen? Elke dag een andere nemen (muziek dan hè)? Alle menu’s naast elkaar leggen misschien?
Euroknaller
Van de week viel er weer een cd in de brievenbus van een Brits bandje, The Pigeon Detectives. Het gaat hier om hun debuutalbum Wait For Me. De heren stonden eerder al op de Nederlandse podia (London Calling 2006 en 2007 en in het voorprogramma van de Kaiser Chiefs)) dus de naam kwam in ieder geval al bekend voor. Het geluid ook, zo bleek na een aantal rondjes draaien in de cd-speler. Het past weer perfect in die Engelse tsunami van postpunk-funk of hoe je het ook wil noemen. Rammelrock na het eerste uur zeg maar. Ik zou denken dat dit soort bandjes me de strot uit komen na ongeveer twee jaar overmatige blootstelling. Sommigen blijven echter verbazen en zijn weer meteen leuk. Zo ook The Pigeon Detectives. Trefwoorden: catchy, makkelijk, repetitieve rammelriffjes, enkele snerpende gitaarsolo’s en meezingers. Muziek voor de snelle stevige trek dus, net als al dat fast food. Nummers als 'Romantic type', 'I Found Out', 'Caught In Your Trap', 'Can’t Control Myself'en 'You Know I Love You' zijn de hamburgers, frietjes en mayo van het album. Over een jaar ben ik ze vast vergeten, maar voor nu en voor een tijdje is het lekkere, aanstekelijke muziek die goed blijft hangen en de honger stilt, een soort "Euroknaller" van de maand. Vier sterren voor even dus.
Label V2 Datum: 28 mei 2007 Waardering:
