CD: Cosmic Rough Riders - The Stars Look Different From Down

Joost Melis (Pink_Floyd)
De Cosmic Rough Riders waren anno 2000 een ongeslepen diamant. Het album 'Enjoy The Melodic Sunshine' was een lappendeken van jaren zestig melodietjes en folkrock met spannende patronen erop. Nu, zeven jaar later, brengt de band hun officiële vierde album uit (het zelf uitgebrachte Deliverance en Panorama niet meegerekend), The Stars Look Very Different From Down Here. Het is alsof de band van de melodie niet meer met de zonneschijn van het eerste album associeert maar het nu van de andere kant bekijkt, vanaf de zon naar de andere sterren. Een hele andere beleving, en zo is het ook met het album.


Het kosmische aspect is er nog steeds, naast de albumtitel, het gelijknamige nummer en Just A Satellite, doet de band verwoede pogingen om enkele spacy gitaartjes in te bouwen in een track als Emptiness. Dit nummer geeft onbewust de essentie van deze uitgave goed weer, een muzikale leegte. Een desolaat landschap waarin geen ruige bergruggen uit het landschap opdoemen, geen diepe meren verscholen liggen of spannende dichtgegroeide bossen aanwezig zijn. Een stoffige zandvlakte met om de zoveel meter dezelfde prikkelstruiken en een lange rechte weg die dit tafereel in twee helften deelt. ‘Rough Riden’ is er dan ook niet bij: het is middle of the road-muziek, geen tegenliggers op de weg en de versnelling staat op ‘Drive’. Een album op de automatische piloot.

Het heeft nog steeds een sixties folk- en popgeluid en er staan ook heus wel enkele catchy liedjes op (In Time en When You Come Around bijvoorbeeld), maar het is te liefelijk. Liedjes die gemaakt zijn voor theeleutende O.C. en Gilmore Girls kijkers. This Is Your Release zou zo onder een scene geplakt kunnen worden waarin de emotioneel wankele adoptiedochter na een flinke ruzie zichzelf toch openstelt voor de liefde van haar afstandelijke middenstandsvader die al die jaren voor haar gezorgd heeft, maar worstelt met zijn zelfbeeld. Of in ieder geval iets van soortgelijke Amerikaanse tranentrekkersonzin.
De nummers klinken bijna stuk voor stuk als een christelijk rockbandje uit Virginia waarin het rockgevoel van seks, drugs en rock ’n roll door de dominee is verdreven. Soms klinken de klanken van U2 er doorheen, alleen dan als saaie B-kant nummers inclusief het zeurderige gepreek à la Bono.


De band heeft dus eigenlijk drie opties:

1) Een terugkeer naar hun kosmische roots en hun muzikale aanzien terugwinnen.

2) Met dit geluid naar Amerika verkassen en daar aangekomen tien keer per nummer ‘Jezus Loves You’ en ‘Praise The Lord’ door hun teksten heen gooien: dan kunnen ze er in ieder geval een hoop geld mee verdienen.

3) Alle rechten voor de tracks aan NBC, CBS, ABC of dergelijke TV-zenders verkopen zodat het kan dienen als muzikale begeleiding bij pseudo-emotionele momenten in pulp-series.

Ik hoop oprecht dat ze kiezen voor optie nummer één...


Label: Warner Music Releasedatum: 2 maart 2007
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!