CD: Rock Star Supernova - Rock Star Supernova
Het principe van het programma verschilt een tikkeltje van het stramien van Idols. Hier worden namelijk audities gedaan voor de plek van leadzanger of zangeres bij een bestaande band. In het eerste seizoen was het oud INXS dat een nieuw koppie zocht en in het tweede waren enkele heren van de jaren tachtig en negentig rockgarde bij elkaar geraapt. Tommy Lee, drummer van Mötley Crüe (maar onder de jeugd bekender van een filmpje waarin hij de bongo's en bekken(s) van Pamela Anderson bespeelt), ex-Metallica bassist Jason Newsted en voormalig Guns N' Roses gitarist Gilby Clarke zijn samengevoegd en zochten in een paar weken bijpassende vocalen. Die vonden zij uiteindelijk in de vorm van Lukas Rossi, een man met een goede rauwe maar gevarieerde stadionrockstem. Op papier zouden vooral de drie oudgedienden garant staan voor een aardige partij inventieve herrie zou je zeggen. De realiteit is helaas anders, stadion- en commerciële rock is het eindresultaat van deze bij elkaar geschoven samenwerking. Misschien niet gek, want de meeste bands ontstaan met een geschiedenis. Bandleden groeien vaak op in dezelfde omstandigheden, vinden elkaar door gelijke interesses, vriendschappen, politieke en mondiale standpunten. Dit leidt tot een 'drive' die een band voortstuwt naar het geluid dat ze uiteindelijk ontwikkelen (in combinatie met hun muzikale kunnen uiteraard).
Bij Rock Star Supernova zijn ex-sterren met een tijdelijk tekort aan wereldwijde aandacht samengevoegd en moeten het samen zien te rooien. Enigszins gechargeerd gezegd bestaat de beuk van de band ook niet uit de meest vooruitstrevende muzikanten, Clarke en Newsted zijn goede muzikanten maar eigenlijk invallers bij Guns N' Roses en Metallica (voor Stradlin en Burton respectievelijk) en bij Mötley Crüe was het bassist Nikki Sixx die de meeste nummers schreef. Met de gevonden zanger Rossi hebben ze wel degelijk een talent ontdekt, iemand die de muziek kan dragen en met een rock-attitude kan afleveren. Maar de muziek die de band op het debuutalbum laat horen is niets anders dan standaard; stadionrock en masse en commerciële tienerrock. De stem van Rossi zou beter bij een rauwere band passen.
De eerste single It's All Love is een saaie en standaard wannabe ballad, net als Can't Bring Myself To Light This Fuse. Het klinkt allemaal behoorlijk geforceerd. Een band die van de platenmaatschappij en CBS vast voor bepaalde tijd met een album moest komen, en dat komt de muzikaliteit natuurlijk niet ten goede. De tweede single Be Yourself (and 5 other cliches) is een aanfluiting voor muzikanten die ingewijden waren bij de grootste rock- en metalbands van een paar decennia terug. Het refreintje wordt tenenkrommend begeleid door een jolig "It's a hey hey hey, it's a ho ho ho", en klinkt als een kerstman onder de invloed van wat paddo's die in een karaokemachine staat te blèrren. Toegegeven, er staan ook enkele redelijk goede nummers op zoals The Dead Parade en Social Disgrace, maar de rest is ver beneden het verwachte niveau. Zo blijkt wederom dat bij elkaar geraapte, te commerciële en overgeproduceerde artiesten dichter bij het falen staan dan bij het succes.
Label: Sony BMG Releasedatum: 21 november 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!