CD: GWAR - Beyond Hell

Rick (Toffe_Ellende)
Je muzikale smaak ontwikkelen was voor de komst van internet een interessante bezigheid. Vóór het succes van Last FM, FOK! (vooral de reviewsectie) en internetradiostations was je aangewezen op vrienden (die zag je in die tijd nog wel eens), popbladen, radio 3 FM (Hilversum drie), MTV en natuurlijk Beavis & Butthead. Juist. Dankzij de creaties van Mike Judge heb ik zelf onder meer Tool, Ministry, Helmet en Johnny Cash leren kennen. Vonden Beavis & Butthead het goed, dan ging ik mee. Behalve dan bij GWAR...



Het is te makkelijk om GWAR af te doen als 'een stel idioten in belachelijke pakken' en eigenlijk zijn het ook idioten in belachelijke pakken. Maar toegegeven: ze kunnen spelen, songs schrijven en het is te respecteren dat ze al meer dan 20 jaar de wereld onveilig maken. Dat laatste is trouwens niet waar. GWAR is net zo gevaarlijk als een blind driepotig kitten trippend op GHB. Enkel een handje vol puriteinen uit Amerika zullen tegenwoordig nog geschokt zijn door de teksten en de shows van GWAR. En dat komt natuurlijk doordat grenzen wat betreft smakeloosheid inmiddels verlegd zijn. GWAR is blijven steken in de jaren negentig.

Dat is goed te horen op hun tiende album Beyond Hell. GWAR klinkt nog steeds als een theatrale thrashmetal-band die misschien nog het meest herkenbaar is door het semi-verstaanbaar gegorgel van zanger Oderus Urungus. Muzikaal gezien is het hopeloos ordinair en verouderd, tekstueel nog even puberaal als voorheen. Beyond Hell is een conceptalbum over het ontsnappen naar de hel. Je leest het goed. De shockrockers proberen ditmaal de aarde te ontvluchten en maken ondertussen gehakt van de aardse legers. Spinal Tap had het kunnen verzinnen.
Verder valt het me tegen dat de band zich vergrijpt aan het veel te voor de hand liggende 'School's Out' van Alice Cooper. Is er dan niks positiefs te vertellen over GWAR? Nou, zoals ik al zei, ze kunnen spelen en dat resulteert soms in aardige songs zoals 'Back in Crack' en 'Tormentor'. GWAR krijgt trouwens bij dit laatste nummer steun van Devin Townsend van Strapping Young Lad, die de plaat ook mocht produceren.



Het grootste probleem van GWAR is dat ze op cd waarschijnlijk nooit hun beruchte liveperformance kunnen evenaren. GWAR moet je zien en niet luisteren. Daarbij is het humoristische aspect voor de meeste mensen gewoon te flauw. Wat blijft er dan over? Dit is wederom kitsch, camp, whatever. Alleen niet vervelend voor dommige cartoonpersonages en carnavallisten met humor.


Label: DRTReleasedatum: 29 augustus 2006 Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!