CD: Semifinalists - Semifinalists
"Semifinalist may sound psychedelic pop/folk weirdness schizophrenia, but they are punk as shit" staat er in de persinformatie. Een paniekaanval komt op als ik enkel de laatste drie woorden lees. Ik bekijk het artwork en het wordt alleen maar erger. Het lijkt wel op de hoes van een nieuw Offspring album. Punk was toch dood? Ik sta op het punt om de cd linea recta het raam uit te flikkeren, maar moedig als ik ben, besluit ik om het eerste nummer aan te horen. Dat is maar goed ook! De Semifinalists is pure pop, en hoe. Opener Origin Song is een zeer vreemd dreamy pop nummertje met sprookjesachtige vocals. Een sound waarmee ook Show The Way begint, totdat de serene klanken ruw verstoord worden door een schreeuwende gitaar. Tijd om van de schrik te bekomen is er niet, want een paar seconden later zit je als luisteraar midden in een verdomd aanstekelijke indiepop song. De vlinders in de buik beginnen al te ontpoppen, ik ben verliefd op deze muziek!
Ik weet niet of het de psychedelische kant van The Flaming Lips is, de poppy structuren van Eels, of juist de freaky manier waarop deze stijlen gemixt worden. Misschien is het wel de soundtrackachtige feel die om het hele album hangt. Dat laatste is niet zo vreemd trouwens, want alle drie de bandleden hebben elkaar ontmoet op de Londense filmacademie.
Filmstudenten die plots met een geweldig debuutalbum komen, hebben we dat niet is eerder gehoord? Het is als muziekliefhebber te hopen dat ze net als dEUS zich voornamelijk gaan richten op hun band, maar als filmliefhebber zou ik ze ook maar al te graag aan het werk zien. Any Way The Wind Blows was immers ook een geweldige film, vooral vanwege de muziek.
De twee Amerikanen (Adriana Alba en Chris Steele-Nicholson) en de uit Indonesië afkomstige Ferry Gouw nemen allemaal afwisselend de vocalen voor hun rekening. De stem van Alba is dromerig en zuiver, terwijl de heren af en toe bijna vals maar wel op hun eigen zeer aparte manier zingen. Als je verteld zou worden dat je hier met drie verschillende bands te maken hebt zou je het nog geloven ook. Je zal vaak niet weten wat je met ze aan moet, maar het wachten is het meer dan waard. I Saw You In The Hall doet in het begin denken aan de betere ska, terwijl je bij You Said het idee hebt naar een straigh-forward popbandje te luisteren. Maar wel allemaal even mooi, en dat is uiteindelijk wat telt.
De Semifinalists trekken zich niks aan van muzikale conventies of van de critici. Ze rotzooien maar wat aan, en produceren hun debuut ook nog is zelf.
Hadden ze toch gelijk. De Semifinalists zijn punk as shit!
Label: Regal Bear Releasedatum: 10 april 2006 Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!