CD: Tina Dico - In The Red

Harry (Dinosaur_Sr)
Bij Deense muziek denk ik aan.....dan heb ik een probleem. ABBA kwam uit Zweden, Motorpsycho is Noorse trots... Deense muziek associeer ik meer met huppelende mensen in cowboylaarzen bij het Europees songfestival (of hoe dat tegenwoordig ook mag heten). Tina Dico komt echter uit datzelfde Denemarken. En is daar vrij bekend en even populair. Nu is de rest van de wereld aan de beurt, met de release van haar album In The Red.



Tina Dico is een zevenentwintig jarige Deense zangeres, zoek het in de rock ballad hoek. En toch ook weer niet. Beheerste bevlogenheid, veel arrangementen met akoestische gitaren en strijkers (ik bedoel die zonder lontjes; de yell 'we are red, we are white, we are Danish dynamite' moet niet al te letterlijk genomen worden). Haar stem heeft iets statigs, maar ook weer iets doorleefds en gedragens. Een beetje Anouk, maar dan veel minder wild, puntig en impulsief. Nathalie Merchant, maar dan minder roots en soberheid. Nathalie Imbruglia komt nog in me op, maar dat is het ook net niet. Een combinatie van dit alles, maar dan minder uitgesproken.

Nochtans past haar stem en vaak ingetogen gedragen uitvoering erg goed bij de rockballads. Een multitalent dat niet alleen de nummers vertolkt, maar ze ook grootendeels geschreven heeft. Haar vocale talenten komen bijzonder tot recht in een nummers als The City, mede door de sobere omlijsting. Dan blijkt er toch meer diepgang en scherpte achter te schuilen dan eerdere nummers. Give In lijkt door het staccato en het dubbelen van de stem een beetje op een nummer van Alanis Morissette, maar toch wel een beetje zonder de drive. Het titelnummer In The Red had qua textuur zo van Nathalie Imbruglia kunnen zijn, met de pianoaanslagen als de laatste regendruppels van een zwoele zomeravond bui.



Daar wringt 'm eigenlijk ook de schoen. Wie van goed geproduceerde mid tempo rock ballads met een volle gedragen stem houdt, een beetje dromerig, zal veel plezier aan Tina Dico beleven. Het feit dat Chris Potter (ook verantwoordelijk voor Urban Hymns van The Verve) deze schijf geproduceerd heeft, zal wellicht ook bijdragen aan het dromerige. Maar geweldig verrassend is het niet. Bij elk nummer denk ik... hé dat lijkt op....merkwaardig genoeg bij bijna elk nummer een andere artieste.

Niettemin is het album knap gemaakt, en is Tina Dico een getalenteerde jonge zangeres. Ook veel respect voor het feit dat het album grotendeels door haarzelf geschreven en in eigen beheer is uitgegeven. Al is het niet altijd even verfrissend, het zit wel gewoon goed in elkaar. Degelijk is een dodelijk woord in de muziek. Het meest oorspronkelijke nummer vind ik My Mirror, wat zoals alle andere nummers als voorproefje te beluisteren is op Tina Dico's website. Als mid tempo rock ballads jouw ding is, geef het dan een kans.



Label: Finest Gramophone Releasedatum: out there Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!