CD: Slave to the System - Slave to the System

Joost Melis (Pink_Floyd)
1 + 1 = 11, voeg onderdelen op een alternatieve manier bij elkaar en je krijgt een andere uitkomst. Zo ook in de wereld die muziek heet. De laatste jaren zijn we vrolijk verrast door bands als Audioslave en Velvet Revolver die voor hun eigen rekensommetje een 'zoek-de-bekende-frontman-speurtocht' hielden. Een andere coöperatie in de muziekindustrie is die tussen Queensrÿche gitarist en drummer (Kelly Gray en Scott Rockenfield) en de bassist en zanger van Brother Cane (Roman Glick en Damon Johnson). Dit kwartet vormt samen het huidige Slave to the System.


Het dynamische verband werd gesloten na wat jam- en koffieleutsessies en 3 weken later lag er genoeg materiaal voor een album op de planken. Dit verklaart ook meteen waarom de tekstuele eigenschappen van de nummers weinig raakvlakken hebben met hoogstaande poëzie en redelijk oppervlakkig en eenvoudig zijn. Daarnaast is de muziek niet vernieuwend, maar wel erg lekker! Vanaf het eerste moment dat ik het schijfje in mijn CD-speler schoof kreeg ik flashbacks naar de jaren negentig. Terug naar de tijd van Soundgarden en de Stone Temple Pilots. De vergelijking met de band uit Seattle heeft nog een andere reden, namelijk de vocalen van Damon Johnson. Je zou soms denken dat Chris Cornell zelf de zang voor zijn rekening heeft genomen op dit album.
De CD is een smeltpot van onder andere de eerder genoemde invloeden en bands. Het eerste nummer Stigmata doet sterk denken aan Velvet Revolver in combinatie met de voormalig Soundgarden frontman. Ook de huidige werkgever van Cornell, Audioslave lijkt van invloed te zijn geweest op deze plaat, zoals in de nummers Disinfected en Leaves. Eigenlijk is het hele album in te delen op gelijkenissen. Walk the line en Gone today; vleugje 3 Doors Down. Live this life en Abyss; beetje van Maggi en een beetje van Creed. Stigmata en Cruz out of control, hoor ik daar Velvet Revolver? Will you be there; een mespuntje Stone Temple Pilots en het nummer Slave to the system heeft qua opbouw nogal wat weg van Nickelback.

Slave to the SystemHet album is dus een mix van post-grunge en echte rock, waar de riffs een voorname positie innemen en het beukende drumwerk en eenvoudige ritmes veel naar voren komen. Hier en daar is het geheel aangelengd met wat blues invloeden en worden de hardere nummers afgewisseld met ballads. Maar het blijft echte ouderwetse rock! Als je van de bovengenoemde bands niet vies bent dan is dit album wel wat voor jou. Al moet je zeker geen innovatieve plaat verwachten. Het neemt je eerder mee terug naar de dagen van weleer, de goede oude tijd van Chris Cornell met lang haar en een volledig gedrogeerde Scott Weiland (of is die tijd toch nooit echt voorbij gegaan?). Dus mis je deze tijd en zitten er teveel krassen op je Superunknown CD of heeft een oude, vage kennis nog steeds je Stone Temple Pilots schijfje in zijn dashboardkastje liggen, dan zou ik even naar de winkel gaan en Slave to the System ophalen.




Label: Spitfire Records Releasedatum: 06-02-2006
Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!