CD: The Darkness - One Way Ticket To Hell
Zanger Justin Hawkins maakt in 2003 met de hitsingle 'I Believe In A Thing Called Love' de catsuits weer hip, de hoge zang weer trui en de gitaarsolo's heilig. Met zijn band The Darkness leverde hij een uitermate vermakelijke debuutplaat af, en menig hard-rocker van weleer viel voor de old-school rock die werd geproduceerd door de heren.Twee jaar later is er echter veel veranderd. Bassist Frankie Poullain werd vervangen door Richie Edwards, de band speelt elke avond voor het tienvoudige aantal mensen en Justin heeft het onzalige idee gekregen om alleen nog maar zijn kopstem te gebruiken voor zijn zang op deze plaat. Die hoge stem was leuk als gimmick op 'Permission To Land', omdat die zorgvuldig werd toegepast. Echter, doordat 'One Way Ticket To Hell' doordrenkt is met die zang, en ook de rest van de band alleen nog maar hoog zingt, trek ik zelfs de schamele 35 minuten die dit album telt niet eens. Ik word er gewoon helemaal kriegel van.
Ook muzikaal is het niet meer de ruige The Darkness die twee jaar geleden zo'n indruk op mij maakte. Ik mis de raggende riffs, die zijn vervangen door gladde en overgeproduceerde gitaarpartijen met veel te veel effecten. Het enige gitaarelement dat nog wel hetzelfde is gebleven zijn de overweldigende gitaarsolo's, die ook ditmaal weer van een hoog niveau zijn.
Van de negen nummers die dit album telt zijn er maar twee die ook maar een klein beetje het niveau van 'Permission To Land' halen en dat zijn 'One Way Ticket' en 'Is It Just Me?'. Vooral laatstgenoemde is ongelofelijk catchy, en doet me terugverlangen naar de tijd dat een album van The Darkness vol stond met dit soort nummers, maar helaas. Met name het uitermate zwakke tweede gedeelte van 'One Way Ticket To Hell' doet het eerder beschreven sentiment omtrent dit album versterken.
De biografie die deze plaat begeleidt is doordrenkt met kreten als "...just how utterly irrelevant every other band is right now..." en "...The Darkness are still the world’s greatest band...". Twee jaar geleden had ik dat soort zinsnedes met een korreltje zout genomen, omdat The Darkness maar al te graag de spot met zichzelf dreef, maar nu? Als ik in interviews lees dat Justin alle Britse bands maar kut vindt in vergelijking met die van hem, daalt mijn respect voor het gehele collectief van The Darkness. Vooral vanwege het feit dat 'One Way Ticket To Hell' veruit de zwakste release is van een Britse band die ik dit jaar heb mogen beluisteren, heb ik het eigenlijk helemaal gehad met deze band. Een typisch gevalletje arrogant-second-album-syndroom.
Label: Warner Releasedatum: 28 november 2005 Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!