CD: Madonna - Confessions On A Dancefloor

Jerre (Jerruh)
Na twee jaar lol en muziek wordt het voor mij tijd om te stoppen met reviewen. En hoe kan ik deze muzikale periode als wannabe FOK!homo het beste afsluiten? Juist, met de nieuwste CD van Madonna. Het wordt tijd voor een feestje waarbij de voetjes van de vloer gaan en de herinneringen aan de electroclash en disco weer naar boven worden gehaald.

Ja, wat kan ik nog vertellen over Madonna wat niemand nog weet? Als trendkoningin krijgt ze het telkens weer voor elkaar om een bepaalde stijl in haar richting te trekken en er weer iets verfrissends van te maken. Cowboystijlen op Tell Me, krishnakreuntjes op haar album Ray Of Light of erotische zwijmelnummers in Madonna's bed; niets houdt de Queen Of Pop tegen op haar zoektocht in de muziek. Wat heeft haar dan op het idee gebracht om een album uit te brengen dat haar qua stijl meer riching de Kylie-kant trekt?

Momenteel beukt ze met Hung Up tegen onze trommelvliezen, waarbij de tunes van ABBA (Gimme A Man After Midnight) voor de eighties sfeer zorgen. Ondanks dat je eerder aan de A-Teens denkt dan aan Madonna, heeft ze er wel voor gezorgd dat dit nummer voorlopig niet meer uit de hoofden der luisteraars zal verdwijnen. Het is tevens het openingsnummer van een album waarop electroclash-achtige nummers met een snuf disco en een snuif Minogue-invloeden staan. Vooral dat laatste is hoorbaar op Get Together dat me doet denken aan de muziekstijl die Dannii Minogue jaren geleden liet horen. Eigenlijk hebben alle nummers iets herkenbaars, waardoor ze lang blijven hangen maar soms ook voorspelbaar zijn.

Madonna zou Madonna niet zijn als ze geen statement zou maken of leuke foefjes in haar nummers verstopte. Op het catchy Sorry maakt ze een duidelijke houding tegen een persoon die haar gekwetst heeft. Hierbij zegt ze in een aantal talen dat ze zich alleen voelt, waarbij ze, met Oostblokaccent, gewaagd in het Nederlands "Ik ben droevig" mijmert. Wederom is het de funky beat die er voor zorgt dat het nummer aanstekelijk en catchy klinkt. Ook het met electrosounds overgoten I Love new York sleurt je mee in haar dancemoves en doet mij bijna denken aan een wat veiligere productie van Miss Kittin of Soulwax. Okay, grote namen die ik misschien in eer aantast door Madonna met hen te vergelijken, maar het zou zowaar een goede indicatie kunnen zijn voor de typische sfeer van Madonna's nummers.

Pas op Push neemt ze flink gas terug met een rustiger maar lekker nummer dat niet echt past bij de rest van de tracks. Fans noemen het variatie, ik noem het verademing. Ondanks dat de nummers gewoon reteaanstekelijk zijn, twijfel ik aan de houdbaarheid van dit album, zoals ik twijfel bij veel trends. Madonna heeft met Confessions Of A Dancequeen een lekker album afgeleverd met uptempo verrassingen, maar echte hits als Frozen of Like A Prayer kan je hierop niet terugvinden. Maar ja, whatevah, stop de CD in je CD-speler, ga uit je dak en een lekker funky feestje is voorlopig gegarandeerd. De Queen Of Pop heeft het dit keer wederom geflikt en ze laat zien dat het nooit mis is om eigenzinnige beslissingen te nemen.




Label: Warner Releasedatum: 15 November 2005
Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!