CD: Beck - Guero

Michel (methodmich)
Wie als kind van zijn moeder een gulden kreeg om snoep te gaan kopen, kon twee dingen doen. Je kon de veiligste optie kiezen en je gulden volledig uitgeven aan je favoriete snoepsoort. Die kende je, die was lekker en je wist bij voorbaat dat je waar kreeg voor je geld. Wie wat avontuurlijker was ingesteld, mikte verschillende soorten snoep in een zak, tot je voor een gulden had. Spannend! Want daar zaten vast en zeker ook snoepjes tussen die je nog niet echt kende en waarvan je nog maar moest afwachten of je ze wel lekker vond.

Beck Hansen was ongetwijfeld een kind uit die laatste categorie. De Amerikaanse muzikant die ooit doorbrak met de culthit Loser, is inmiddels al toe aan zijn achtste album, alle tussendoortjes meegerekend. Op Guero tapt Beck wederom uit allerlei muzikale vaten. Niet verbazend, aangezien de man al sinds mensenheugenis bekend staat als een muzikale duizendpoot. Of een kameleon, zo u wilt. Beck zingt namelijk net zo makkelijk een authentiek aandoend folkliedje als dat hij rapt. Of uiterst dansbare muziek maakt, gewoon simpelweg rockt of lekker lo-fi bezig gaat. Dat leverde ooit het album Odelay! op, door velen beschouwd als zijn beste plaat. Guero doet best wel aan dat album denken. Natuurlijk zonder de jeugdige overmoed en artistieke urgentie van destijds, maar goed, Beck is volwassen geworden. De songs zitten dan ook niet meer boordevol experimenten. Beck zoekt nog steeds, maar komt vaker thuis op een manier die je als luisteraar ook verwacht.


Minder verrassing dus, maar dat is absoluut geen verzwakking. De plaat opent geweldig, met het verraderlijk lichtvoetige en uiterst dansbare E-Pro. Hier heeft Beck direct maar zijn nieuwe single van gemaakt. Daarna neemt Beck ons mee naar een ghetto vol latino's. Ene Pablo Diaz roept Spaanse teksten door het toch al half Engels / half Spaans gerapte Que Onda Guero. Beck rapt het zo loom dat je de buurt zo voor je ziet, op een warme dag. Via het uiterst aanstekelijke Girl, met onweerstaanbare melodielijn, beland je bij het stemmige Missing, waar uiterst effectief gebruik gemaakt wordt van strijkers.

Een perfecte start dus, die op de rest van de plaat niet volledig geëvenaard kan worden. Er zijn zeker nog hoogtepunten te vinden, zoals het zich mooi traag voortslepende Earthquake Weather, het door een piano omlijste Broken Drum en Farewell Ride, waarin Beck de blues heeft. De andere nummers blijven op het eerste gehoor wat minder beklijven, zelfs wanneer Jack White van The White Stripes meedoet, in Go It Alone.

Al met al luistert deze nieuwste worp van Beck weer prima weg en lijkt hij bij uitstek geschikt voor broeierige zomerdagen. Beck zoekt het weer op meerdere terreinen, wat er voor zorgt dat de plaat in ieder geval nooit gaat vervelen en nergens verzandt in eenvormigheid. Dat sommige pogingen wat minder geslaagd zijn, is het gevolg van Becks veelzijdigheid. Perfect geschikt voor de avontuurlijke muziekliefhebber, die zich niet laat afschrikken door veelvuldige stijlwendingen. Speelt u op safe of snoept u vrolijk mee?

Artiest: Beck Titel: Guero Label: Geffen / Interscope Releasedatum: 29-03-2005 Lengte: 49:30 Genre: indie
Beck - Guero
1. E-Pro
2. Qué Onda Guero
3. Girl
4. Missing
5. Black Tambourine
6. Earthquake Weather
7. Hell Yes
8. Broken Drum
9. Scarecrow
10. Go It Alone
11. Farewell Ride
12. Rental Car
13. Emergency Exit
14. Send A Message To Her