CD: Tristania - Ashes

Rick (Toffe_Ellende)
De eerste twee Tristania albums (Widow’s Weed, 1998 en Beyond the Veil, 1999) mag je gerust klassiekers in het genre noemen. World of Glass is geen slechte opvolger, maar toch vooral een bewijs dat de band het zonder - de toen net vertrokken frontman - Morten Veland kon stellen. Het was niet de stap voorwaarts zeg maar. Ik ben een fan van voorwaartse stappen, laat dat duidelijk zijn.
Vibeke
Dat zijn kort de verhoudingen tussen de verschillende releases in de discografie van Tristania. Dat wetende is het vervolgens moeilijk om Ashes te plaatsen. De Noren hebben met het nieuwe album namelijk geen typische Tristaniaanse plaat geschreven. Ashes is ingetogen voor Tristania-begrippen; ontdaan van alle zaken die het geluid iets extra's gaven. Minder viool, minder industriële ritmes en ook minder opgefokte deathmetal. Er is gewoon minder muziek. Maar Tristania beheerst de kunst van het weglaten. Wat overblijft zijn de immer fraaie vocalen van zangeres Vibeke Stene en zanger Østen Bergøy. Ik vind dan ook dat de beste songs van Ashes de songs zijn waar één van beide de hoofdrol hebben. Het nummer 'Cure' bijvoorbeeld. De band heeft nog nooit zo'n rustige compositie gemaakt, maar het blijft wel typisch Tristania.

Tristania

Minder ben ik te spreken over de bijdragen van grunter Kjetil Ingebrethsen, die op World of Glass toch redelijk verdienstelijk de grunts van Morten Veland deed vergeten. Tristania anno 2005 heeft eigenlijk geen agressieve vocalen meer nodig. Het keiharde openingsnummer 'Libre' zet de luisteraar juist op het verkeerde been. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat menige fan van het eerste uur niet op een Tristania à la Within Temptation zit te wachten. Aan de andere kant: de sound in het algemeen is niet coherent. Bij een band als Tristania werkt de afwisseling van agressiviteit en rust niet per nummer. Bij Tristania zat het 'm juist in de dynamiek bínnen het nummer.

Wat mij verder opvalt is dat de songs soms minder makkelijk te verteren zijn. Het is een groeiplaat, weet ik bijna zeker. Bij mij groeit ie als kool in ieder geval. Dit zeg ik zonder de indruk te wekken dat ik Ashes misschien wel beter zou vinden dan Widow's Weed of Beyond the Veil. Ashes is niet beter. Ashes is wel een moedige poging om anders te klinken. Niet radicaal maar net even anders.

Het album is qua lengte aan de korte kant (42:36) en telt maar zeven songs (let op: dit geldt voor de promoversie. Jouw versie bevat op z'n minst nog het nummer 'Bird'). De gothickoek is dus snel op en voor je het weet heb je het Opeth-stukje in afsluiter 'Endogenisis' gemist. Opeth? Jazeker, daar eindigt de cd namelijk mee; met een raszuivere Opeth-outro! In drieëneenhalf jaar kan veel veranderen. Dat blijkt wel.

Conclusie:
Het vierde album van Tristania zal voor sommige metalfans een verrassing zijn. De band heeft goed gekeken naar de ontwikkeling van de gothicmetal en haar geluid gemoderniseerd. Daarbij hebben ze het oergeluid zeker niet verlaten. Toch mis ik een paar aspecten die de band tot een van de meest bijzondere van het genre maakte. Ik haat het om mensen te vertellen dat ze een cd van tevoren beter even kunnen beluisteren. Toch doe ik het in dit geval omdat smaken nu eenmaal verschillen. Ik beoordeel Ashes met een 7,5.

Artiest: Tristania Titel: Ashes Label: SPV Releasedatum: 24 januari 2005 Lengte: 42:36 Genre: Gothicmetal
1. Libre
2. Equillibrium
3. The Wretched
4. Cure
5. Circus
6. Shadowman
7. Endogenisis
8. Bird