Interview: Heleen van Royen
Ik heb alles van de Franse schrijver Michel Houellebecq (o.a. Elementaire Deeltjes, Platform) verslonden. Als je meer over hem wilt weten, check: http://www.groene.nl/2001/0136/ab_houellebecq.html
Voor de rest lees ik tamelijk "at random". Als iets me wat lijkt, pak ik het op. Heb geen hekel aan een bepaalde schrijver, als ik iemands boeken niks vind, lees ik ze gewoon niet.
Hoe voelt het om zo'n sterk debuut te hebben? En heb je zelf ook niet het idee dat het onmogelijk is om een beter boek te schrijven dan "De Gelukkige Huisvrouw", omdat je niemand meer kan verrassen en omdat je nooit meer even persoonlijk kan worden?
Als ik dat idee had, zou ik geen tweede boek meer hebben geschreven. Het is de bedoeling dat elk volgend boek juist beter wordt dan mijn debuut, omdat ik het schrijven meer en meer in de vingers hoop te krijgen. Dankzij "De Gelukkige Huisvrouw" en "Godin van de Jacht" heb ik nu een publiek, behoorlijk groot in getal, dat graag een volgend werk van mijn hand wil lezen. Dat stimuleert, en tegelijkertijd is het eng: zal ik ze niet teleurstellen?
Heb je plannen om ooit een van je boeken te laten verfilmen?
(Helaas is Theo er niet meer, die was daar uitermate geschikt voor geweest.) En zo ja, hoe zie je dat voor je?
Op dit moment is regisseur Paula van der Oest (van "Zus en Zo") bezig met het scenario voor "De Gelukkige Huisvrouw". Zij gaat het verfilmen en ik ben heel benieuwd hoe het gaat worden. Binnenkort laat ze me het scenario lezen, ze is er driftig mee aan het werk.
Hebben schrijvers een maatschappelijke functie en welke zou dat moeten zijn?
Maatschappelijke functie, poeh, dat klinkt zo zwaar en hevig en serieus.
Schrijvers zijn er in de eerste plaats om boeken te schrijven en met die boeken kun je mensen amuseren / ontroeren / shockeren / aan het denken zetten. Schrijvers worden wel geregeld gevraagd om hun licht te laten schijnen op maatschappelijke thema's, dat is een rol die je er als het ware gratis bij krijgt. Je kunt je als schrijver ook actief in de discussie storten door opiniestukken te publiceren. Het kan, het is in mijn optiek geen plicht. Uiteindelijk is een maatschappelijke functie niet iets wat je jezelf geforceerd moet gaan aanmeten. Het gaat erom dat je je daadwerkelijk betrokken voelt bij een bepaald (maatschappelijk) onderwerp. Het moet je op een of andere manier echt raken, of je moet er verstand van hebben. Dan is het zinnig om erover mee te praten en dan maakt het ook niet meer uit of je nu een schrijver bent of een banketbakker.
De vraag der vragen is natuurlijk: Wie is Vulpen, de man die jou, tegen betaling, seksuele handelingen op hotelkamers laat verrichten? Bestaat hij wel echt? Is het Mulish, of toch Zwagerman?
Vulpen bestaat echt. Hij wilde me seksuele handelingen laten verrichten tegen betaling, het is er nooit van gekomen. In de laatste Vulpen-column heb ik de beroemde schrijver jammerlijk laten verdrinken in het zwembad van een sauna.
Wanneer verschijnt je volgende boek? En waar gaat dit boek over?
Hopelijk eind volgend jaar of begin 2006. Waar het over gaat, houd ik nog even voor me. Tipje van de sluier, het codewoord is "ontsnappen".
Terugkijkend op de Oudkerk-affaire: heb je met de wijsheid achteraf nu het idee dat je toch iets anders had willen doen? Of ben je tevreden over hoe het gelopen is en hoe je eigen rol daarin was?
Mijn goede voornemen voor 2005 is: niet meer terugblikken op de zaak Oudkerk. Geloof me, daar is al genoeg over gezegd.
Note: Vervolgens skipt Heleen een drietal vragen over Oudkerk