CD: Nas - Street's Disciple
Jammer genoeg kom ik dan aan bij Nazareth Savage, een standaard brag-n-boast (opscheppen) track. Erg standaard, iets wat een rapper van het niveau Nas toch niet nodig zou moeten hebben op een album, als je het mij vraagt.
Snel door naar American Way! En ja hoor, daar is Kelis als feature. De verloofde van Nas mag de zang verzorgen op dit politiek beladen nummer waar op Nas zijn kritiek uit op de regering Bush door bijvoorbeeld over Condoleeza Rice het volgende te zeggen; “Condoleeza Rice, I don't really get this chick/ tell her if she ever really cared about poor schools/ about poor children, then she gotta prove that she ain't just another coon Uncle Tom fool”. Maar ook collega rapper P Diddy krijgt een veeg uit de pan door een uithaal naar zijn groots opgezette “Rap the Vote” campagne om jongeren te laten stemmen; “Talkin 'bout “Rap the Vote”, you ain't thought about/ The black vote mean nathing, who you gonna elect/ satan or Satan? In the hood nothin is changin”. Een nummer met een boodschap zoals alleen Nas deze kan brengen.
Op het volgende nummer, These Are Our Heroes, bekritiseert Nas een aantal zaken waaronder de trend die volgens hem is ontstaan in de hiphop-scene dezer dagen, de so-called “conscious mc”. Dit zijn de rappers die met een boodschap in hun teksten komen. Ja ook Nas zelf zo nu en dan, maar bij deze nieuwe golf van “conscious mc’s” is de enige reden voor het rappen over serieuzere zaken de populariteit bij het grote publiek hiervan en niet omdat zij echt achter hun boodschap staan; “The mirror says you are the next American leader/ so don't be, acceptin new 'We are the World' records/ these pickaninnies get with anything to sell records/ cause it's trendy to be the conscious mc/ but next year, who knows what we'll see?”. Het mooie op deze track vind ik hoe hij de kwestie Kobe Bryant aanhaalt in dit nummer. Kobe Bryant, basketbal-ster in de NBA, was altijd hét rolmodel voor de zwarte jeugd in Amerika en de blanke bazen van de NBA en andere bobo’s liepen met hem weg, hij was de ideale schoonzoon. Echter was hij het afgelopen jaar verwikkeld in een verkrachtingszaak waardoor dit imago in één klap weg was en ook sponsors hem in de steek lieten. Nas zegt daarover het volgende; “From OJ to Kobe, uh let's call him Tobe/ first he played his life cool just like Michael/ now he rock ice too just like I do/ yo, you can't do better than that?/ the hotel clerk who adjusts the bathroom mat?/ now you lose sponsorships that you thought had your back/ yeah, you beat the rap jiggaboo, fake nigga you/ you turn around then you shit on Shaq/ who woulda knew, Mr. Goodie-Two-Shoes/ he love a little butt crack, got enough cash/ little kids with they bus pass who look up to you/ to do something for the youth, stupid spoof/ but you let them use you as an example/ they would rep, but our heroes got they hands full”.
Disciple is allesbehalve een track met een politieke boodschap zoals de vorige twee tracks dit waren, maar toch is deze grimmige track een lekkere afwisseling. Na de vorige twee zwaardere nummers kun je hier weer even lekker met je verstand op nul je hoofd op en neer laten gaan.
Op Sekou Story worden we verwelkomd door een vrolijke, up-tempo beat waarover Nas een verhaal vertelt over een succesvolle dealer genaamd Sekou. Wanneer Nas een telefoontje krijgt van Sekou’s vrouw die vertelt dat hij is vermoord verandert de beat van vrolijk naar somber waarna een vrouwelijk rapper, Scarlett, haar opwachting maakt om Nas om hulp te vragen. Op dit nummer laat Nas weer eens zien waarom hij één van de, zo niet dé, beste rapper is als het op verhalend rappen aankomt. De enige die hem naar mijn mening voorblijft in dit aspect is de overleden rap-grootheid The Notorious B.I.G. die op een nummer als “I Got A Story To Tell” de lat zo hoog heeft gelegd voor andere rappers dat ik me afvraag of er ooit nog een betere dan Biggie (in verhalend opzicht) zal opstaan.
Scarlett komt nog een keer om de hoek kijken op het lekkere laid-back Live Now. Het latijnse adagium “carpe diem” is tussen de lyrics op dit nummer terug te horen wat behoorlijk cliché klinkt maar toch nog vrij aardig uitpakt. Overigens doen de geruchten de ronde dat Scarlett Nas zelf is. Wat hier van waar is weet ik niet, maar het valt wel op dat ze op een vrij hoog niveau rapt terwijl vrijwel niemand van haar had gehoord vóór dit album… Oordeel zelf wanneer je het nummer beluistert.
Op Rest Of My Live wordt Nas vocaal bijgestaan door de prachtige zangeres Amerie (zowel qua stem als qua looks) en de beat wordt verzorgd door L.E.S. Dit alles pakt goed uit op een nummer waar Nas de problemen aankaart die men ondervindt in de ghetto’s van Amerika.
Amerie
Ook op Just A Moment wordt er weer een cliché onderwerp aangesneden, maar door het niveau van Nas en de heerlijk rustige beat is dit toch ook weer een lekker nummertje.
Reason is wederom een L.E.S. productie en weer weet deze producer de perfecte sfeer te creëren die bij de lyrics van een nummer als deze hoort. Een goede zet van Nas om de producer die hem al mee hielp op zijn eerste album Illmatic er weer bij te halen!
Om de eerste cd mee af te sluiten is gekozen voor een verborgen track genaamd You Know My Style. Een nummer dat je door de beat terug laat gaan naar de hiphop dagen van weleer.
Na de eerste cd heb ik zo het gevoel dat het een vrij goed album is maar dat ook dit album waarschijnlijk beter als één disc had kunnen worden uitgebracht. Wie weet doet cd 2 mij hier anders over denken……