Film: Wimbledon
Het verhaal
Lizzie Bradbury (Kirsten Dunst) is een veelbelovende Amerikaanse tennisster, jong en onbezonnen. En ze maakt kans om het Wimbledontoernooi te winnen. Peter Colt (Paul Bettany) is op zijn retour, ooit stond hij in de top 25 van beste tennissers, nu staat hij ver boven de 100. Hij wil afscheid nemen na dit toernooi. Maar zoals altijd met de underdog in een film zal hij er niet de eerste ronde uitvliegen. Dus heeft hij volop de tijd om verliefd te worden op Lizzy.
Aanvankelijk begint het onschuldig, gewoon seks voor de wedstrijd als experiment. Maar langzamerhand gaan ze meer voor elkaar voelen. Al is dat natuurlijk niet echt handig, zo midden in het belangrijkste tennistoernooi ter wereld. En papa Bradbury (Sam Neil) is ook er niet blij mee dat zijn dochter verliefd wordt.
De Film
De film adverteert met dat 'Wimbledon' van de makers van 'Bridget Jones' en 'Love Actualy' komt. Met zulke taglines moet je altijd uitkijken. Want de verwachtingen worden dan wel heel erg hooggespannen. Je vraagt je immers meteen af: is het dan ook net zo leuk als die films? En als dat niet zo is, valt ie dan juist meer tegen dan als je het gewoon zonder die wetenschap had gekeken? En de makers van..? Dat is wel heel erg vaag. Makers qua regie, schrijver, productie, de catering?
Om maar meteen een einde aan de illusie te maken: 'Wimbledon' haalt het niet bij 'Four Weddings and a Funeral', 'Love Actually' en 'Bridget Jones'. Dat ligt niet aan de acteurs trouwens. De cast is goed. Kirsten Dunst is perfect als de jonge Amerikaanse vedette die gepusht wordt door papa. En ook Paul Bettany is de perfecte uitgebluste Engelsman die afscheid denkt te nemen na dit toernooi. Bovendien is er chemie tussen Dunst en Bettany en dat is wel een pré bij dit soort liefdesfilms. Want dat ze elkaar krijgen aan het eind weet je al voordat de film goed en wel is begonnen. Maar hey, daarom ga je natuurlijk ook naar een film als 'Wimbledon'.
Het verhaal heeft niet veel om het lijf. Meisje ontmoet jongen, ze worden verliefd maar er zijn een boel obstakels om te overwinnen. Zoals gezegd is de chemie tussen de twee hoofdrolspelers perfect. Maar de grappen die voor het oprapen lagen in de andere films ‘van de Makers van...’ zijn hier wat dunner gezaaid.
Bovendien, het gaat om tennis. Hoe leuk is tennis? Deze oersaaie sport wordt gespeeld op het mogelijk nog saaiere Wimbledon. Een bal slaan kun je wel heel even op een aparte manier in beeld brengen, maar ook dat verveelt snel. En een grap over regen op Wimbledon is na één keer ook wel belegen.
De grappen van deze romkom zouden moeten komen van de hoofdrolspelers, en die blijven helaas vaak uit. Dat maakt de film iets minder leuk dan je had gehoopt en vooral minder briljant dan die andere, eerder genoemde films.
Conclusie
Dat alles maakt van Wimbledon een leuke film, maar niet meer dan dat. Houd je van tennis en/of Kirsten Dunst, dan zul je jezelf wel vermaken bij deze film. Maar verwacht er niet teveel van, dan valt het best wel mee.
'Wimbledon' is eigenlijk de perfecte film om zondagmiddag te gaan zien. Gewoon als je een middagje uit gaat of lekker hebt gegeten buiten de deur en dan een leuke, lichtvoetige film wilt bekijken. Met die instelling beleef je een gezellige middag of avond met Wimbledon. Want een ding moet je de film zeker nageven: je komt niet chagrijnig de zaal uit na afloop.
|
