CD: Jimmy Eat World - Futures

André (Dr.E)

Elke zichzelf respecterende band heeft tegenwoordig een mening over vanalles en nog wat, bij voorbaat over de politiek. Jimmy Eat World, normaliter niet de meest uitgesproken band op aarde, blijft met de nieuwe cd Futures niet achter. 'I always believed in futures / I hope for better / In november' zingt Jim Adkins in de titeltrack, uiteraard verwijzend naar de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Is Jimmy Eat World, bijna tien jaar oprichting, volwassen geworden?

Althans, voor zover het hebben van een (politieke) mening samengaat met de groei naar volwassenheid. Muzikaal gezien is Jimmy Eat World (in commerciële zin) namelijk al een aantal jaren volwassen. Het laatste album van de Amerikaanse band, Bleed American (na 11 september werd deze titel veranderd in 'Jimmy Eat World'), ging mede dankzij de singles The Middle en Sweetness alleen in de Verenigde Staten al ruim 1,3 miljoen keer over de toonbank.

Noemde ik Placebo in mijn vorige review een echt 'albumband': Jimmy Eat World is wat mij betreft een goed voorbeeld van een echte singlesband. Neem het vorige album Bleed American a.k.a. Jimmy Eat World: een aardige plaat, maar goede verkoopcijfers waren zonder het succes van de singles The Middle en Sweetness waarschijnlijk nooit gehaald.

Ook bij 'Futures' zal het succes van het album grotendeels samenhangen met het succes van de singles. Want hoewel de band gedwongen van platenmaatschappij veranderde (Dreamworks records sloot begin dit jaar haar deuren), zal ook het nieuwe label Interscope uiteraard hopen op een commercieel succes.


Om op de factor 'successingles' maar gelijk terug te komen: op 'Futures' zul je geen nieuwe Sweetness of The Middle tegenkomen. Oké, Pain komt qua feelgoodfactor in de buurt (en is, niet verwonderlijk, ook gekozen als eerste single), maar het zou mij verbazen als dit nummer de nationale radio haalt. Op titeltrack Futures na, zijn er daarbij maar weinig andere nummers op dit album aanwezig die simpelweg goed genoeg zijn om eventueel apart uitgebracht te worden.

Waar Jimmy Eat World zich namelijk steeds meer in lijkt te gaan specialiseren is het maken van dralerige ballades als Drugs Or Me en 23. Nummers waarin de kwaliteiten van Jimmy Eat World volgens mij niet bepaald goed naar voren komen. Om niet te zeggen: van het niveau The Rasmus.

Je moet ook wat als je zoals Jimmy Eat World al je doelgroepen tevreden wilt stellen. Vandaar dat een nummer als Nothingwrong, in het tweede deel van 'Futures' de enige track met een beetje pit, stevig ingeklemd zit tussen twee nietszeggende songs als Polaris en Night Drive. Het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dat ook maar één van je 1,3 miljoen luisteraars opeens voor een verrassing komt te staan...

Het is wat dat betreft typerend dat uitgerekend de afsluiter van dit album, Shame (op de tracklist aangegeven als 'Bonus Track'), laat horen dat Jimmy Eat World in feite het niveau The Rasmus al lang en breed voorbij is. Alleen ligt de vraag 'waarom moet dit nu weer als bonustrack gepresenteerd worden' wel erg voor de hand. Het kan bijna niet anders of Interscope wil hiermee aangeven dat dit niet is wat je normaliter van Jimmy Eat World mag verwachten, maar dat dit slechts een artistiek uitstapje is. (Met andere woorden: baseer je mening over de band vooral niet op dit nummer, want dan zou je wel eens een verkeerd beeld kunnen krijgen).

Het is jammer dat Jimmy Eat World steeds meer richting het veilige midden schuift en niet de echt goede emo maakt waar het zo goed in is. Oké, het vorige album was ook al redelijk 'middle of the road', maar zoals gezegd maakten de twee 'hit'singles een hoop goed. Door het ontbreken van dergelijke toppers op 'Futures' ontstijgt dit album de middelmaat niet eens.