CD: TrackAddicts - Handgrenades & Butter
Zelf kende ik de groep niet, dus toen de cd binnenkwam wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik moest verwachten. Er zijn veel groepen die een hoop stijlen mixen en vaak pakt het niet positief uit. Arrangementen zijn rommelig en het geheel klinkt meer dan eens zeer onsamenhangend. Het eerste nummer op het album, ‘Unwind’, is verre van rommelig of onsamenhangend. We came here to have a good time is een strofe uit het refrein die de sfeer het beste kan beschrijven. Het is een vrolijke track, zonder corny te worden. Hier zijn gewoon mensen bezig die met plezier muziek maken en dat plezier brengen ze over op de luisteraar.
‘Turn It Up’ is wat meer een Hiphoptrack met wat Reggae-invloeden. De productie is uitstekend, maar het geheel klinkt iets minder levendig dan de openingstrack. Wat wel opvalt is dat de flow van Ten bijzonder goed in elkaar steekt. Op ‘Noshpit’ krijgen we voor het eerst Bigboy Caprice te horen. Met zijn zangtalenten lijkt het wel goed te zitten. Deze track is wederom bijzonder levendig, Jazz, Soul en een vleugje Rock worden verwerkt tot een intelligent nummer vol afwisseling. Vooral het refrein blijft lekker hangen. ‘Rock&Rollstar’ is muzikaal een stuk eenvoudiger. Hier vormen percussie, bass en de scratches van DJ Elected de hoofdmoot waarover Ten mag flowen. Dat het eenvoudiger is, wil absoluut niet zeggen dat het nummer van mindere kwaliteit is, integendeel zelfs.
Ten
In eerste instantie schrik ik nogal als de melodie van ‘Booty’ opkomt, want de heren hebben ‘Ma Baker’ van Boney M als inspiratiebron gebruikt, maar die schrik ebt snel weg. Bigboy Caprice en Ten maken er een lekkere feestplaat van en het irritante melodietje begint zelfs een pluspunt worden. Het nummer doet me qua gevoel erg denken aan ‘Stay Out Of It’ van Tens oude groep Nicotine. ‘Hear Me Out’ is een compleet andere track dan alle voorgaande. De Hiphopinvloeden zijn ingeruild voor een flinke dosis Nu-Soul en tot mijn grote verbazing kan ik het ietwat dreinerige gezang prima waarderen. In tegenstelling tot vele jonge R&B-sterretjes maken ze gebruik van een goede muzikale ondersteuning, waardoor het een swingend geheel wordt en geen zoet niemendalletje waar vrijwel niemand op zit te wachten.
Als je ‘Dutchy’ hoort waan je jezelf in een heerlijke, donkere kroeg waar het blauw staat van de rook. Dit nummer is loom en funky en de bassline is van uitzonderlijke kwaliteit. Een aantal leden van de liveband doen mee op deze track en dat komt de kwaliteit zeker ten goede. ‘Play My Track’ valt vooral op door de Latin-ritmes en de Sax, die bespeeld wordt door Howard. De boodschap van deze track, play my track in the clubs and disco, mag wat mij betreft overgenomen worden door een hoop DJ’s in Nederland. ‘Secret Tales’ valt mij eerlijk gezegd wat tegen. Het vioolloopje en de Dr. Dre-achtige G-Funk beat gaan snel tegenstaan en leiden me af van de rest van het nummer. Dit is nu typisch een voorbeeld van een onsamenhangend nummer als je verschillende stijlen probeert te mixen.
Zwasi
Gelukkig is ‘Liposuction’ weer een stuk beter. Lekker losjes flowt Ten over een rustige beat. Het nummer loopt direct door in ‘Touch You’ dat iets meer Funk- en Soulinvloeden heeft. De subtiele scratches van DJ Elected zijn in beide tracks een groot pluspunt. ‘Real’ doet me erg denken aan een aantal jazzy Hiphopplaten uit het begin van de jaren ’90. Niet zozeer qua flow, maar de rustige, relaxte beats waarop je alles om je heen vergeet en je puur op de muziek gefocust bent. ‘T.A.Team’ is vooral bedoelt als geintje waarop Ten op zijn eigen wijze de melodie ten gehore brengt. ‘Lau’ is een Nederlandstalig nummer, de tekst is verre van briljant, maar de beats eromheen maken een hoop goed. Bij ‘Had Rin Beach’ heb je het idee dat de heren per ongeluk de recorder hebben laten staan bij een jamsessie die plotseling wordt afgekapt. Het is een abrupt einde van een zeer levendige plaat.