CD: Cradle Of Filth - Nymphetamine
De samenwerking met Sony was niet echt mislukt te noemen, het majestueuze 'Damnation And A Day' was zeer vermakelijk en door de steun van Sony kon de band de hele wereld overreizen, met meer dan 100 shows in 2003 als eindresultaat. Toen Sony echter het succes van 'Damnation And A Day' verder uit wilde melken besloot de band er echter een punt achter te zetten; Cradle wilde de ervaring die ze hadden opgedaan tijdens het vele touren liever vandaag dan morgen gebruiken voor nieuw materiaal.Of het door het nieuwe label komt of dat de band zelf genoeg had van hun bombastische muziek is mij onduidelijk, maar feit is wel dat 'Nymphetamine' behoorlijk gestript is van orkesten, koorgezang en overbodige keyboardpartijen. De line-up, werd aangevuld met een extra gitarist, James McKillboy. Hierdoor is 'Nymphetamine' een veel gitaargeoriënteerder album geworden. De keyboardpartijen zijn nu meer ondersteunend geworden, waar deze voorheen een groot gedeelte van de melodie bepaalden.
Door deze verandering van de sound kun je 'Nymphetamine' bestempelen als het album dat het meest Metal is dat de band tot nu heeft geproduceerd. De eerdere albums werden toch veelal in de Black Metalhoek gestopt, iets waar veel mensen mee ophielden vanaf 'Midian'. De band werd ervan beschuldigd commercieel te zijn geworden, maar met zo'n krijser als Dani Filth kom je sowieso nooit in de mainstream terecht.
Ook 'Nymphetamine' is niet commercieel te noemen, ondanks dat het niet meer zo demonisch klinkt als 'V Empire' en 'Dusk... And Her Embrace'. Door de brute gitaarpartijen, die doordrenkt zijn met dubbellaagse riffs en solo's, en de steeds beter wordende drumstukken van Adrian Erlandsson is 'Nymphetamine' toch nog steeds een loeizwaar album geworden. Een goed voorbeeld hiervan is 'Coffin Fodder', dat losbarst met een blastbeat die je doet terugdenken aan de tijd dat Nick Barker nog achter de drums zat.
Maar Cradle is niet meer een band die het louter moet hebben van de harde stukken. Om eerlijk te zijn vind ik juist de nummers die niet des Cradles klinken te huzarenstukjes op dit album. 'Filthy Little Secret', 'Gilded Cunt' en 'Nemesis' laten de band van een meer standaard Metalkant horen, een kant die ze met verve tonen. 'Filthy Little Secret' bevat een solo volgens het boekje en zit songtechnisch ijzersterk in elkaar. Ook 'Nemesis', vooral aan het einde, met een strakke riff en zeer tevreden stemmend drumwerk, is eigenlijk meer extreme Metal dan Cradle Metal.
Ik ben echter niet louter vol lof over dit album. De obligate keyboardintro's en dito intermezzo's komen na de tweede luisterbeurt al mijn strot uit en het tweeluik 'Nymphetamine Overdose' en 'Nymphetamine Fix' zijn te traag om mij langer dan een minuut te boeien. Die twee nummers komen dan ook meer als een verplicht nummer over, alsof de band per se een langzamer nummer met vrouwelijke vocalen op het album wilde zetten. Maar dat deze nummers mij niet kunnen bekoren heeft deels te maken dat ik vrouwelijke zang bij Metalbands totaal niet uit kan staan. Desondanks durf ik 'Nymphetamine' te bestempelen als het beste werk van Cradle sinds 'Dusk… And Her Embrace'.