CD: Sparta - Porcelain

Sander (FLIPNEUS)
Sparta - PorcelainIk wil niet klinken als een meeloper, maar ook ik vond The Mars Volta's 'De-Loused In The Comatorium' beter dan Sparta's 'Wiretrap Scars'. Je kon aan de verschillen in sound van die twee albums concluderen dat At The Drive In hoe dan ook uit elkaar geklapt zou zijn. The Mars Volta was qua experimentele muziek nog de overtreffende trap van At The Drive In, waar Sparta de wat rustigere, melodieuzere muziek verkoos.

Sparta liet echter met 'Wiretrap Scars' de indruk achter dat ze niet het achterste van hun tong hadden laten zien. De band maakte nog geen gebruik van de enorme potentie die in de band zat. Met 'Porcelain' maken ze echter duidelijk dat ze die potentie daadwerkelijk kunnen gebruiken. Het is in alle opzichten een veel beter album geworden dan 'Wiretrap Scars'.

Vanaf het eerste nummer 'Guns Of Memorial Park' waan je je weer in de tijd dat je At The Drive Ins 'Relationship Of Command' door je speakers liet blazen. In elk opzicht ademt dit nummer de sfeer van 'het Nirvana van het nieuwe millennium' uit. Concludeer hier niet uit dat Sparta nu gewoon een voortzetting is van At The Drive In, want ze geven toch hun eigen twist eraan.

Sparta - PorcelainVooral Jim Wards stem is zeer prettig om naar te luisteren. Het is een zangstem die perfect in de hele emo-sfeer past die rondom deze band hangt, maar die nergens standaard klinkt. De vergelijkingen met At The Drive In zullen de band nog lang blijven achtervolgen, ook op dat vlak. Jims stem vertoont namelijk vaak overeenkomsten met de zangpartijen van Cedric Bixler, maar zoals ik al eerder zei is dat totaal niet erg. Het is gewoon een zangstem die perfect bij deze muziek past.

Maar ook als Jim zijn mond houdt staat Sparta als een huis, zoals goed te horen is op het geweldige 'Syncope', een instrumentaal intro op het emotionele 'Tensioning', waar Jims stem enorm veel aan de lading van dat nummer bijdraagt. Ook in 'P.O.M.E.', een kort nummer waarin drummer Tony Hajjar even los mag gaan, en dat overgaat in het epische 'From Now To Never' komt de kwaliteit van de muzikanten sterk naar voren, vooral het riffje in het begin is heel erg gaaf.

Ik geniet echt van deze plaat als ik er naar luister, wat het beschrijven ervan behoorlijk bemoeilijkt. Of het nou de rockende eerste single van 'Porcelain', 'Breaking The Broken', is, of de ballad 'Lines In Sand', het zit allemaal zo onwijs goed in elkaar. Deze plaat te diep analyseren zou eigenlijk het gevoel dat je hebt bij het luisteren van 'Porcelain' weghalen. Hier moet je gewoon van genieten.