CD: The Punisher OST
Daar soundtracks vaak geen algehele sfeerimpressie oproepen zal ik de nummers apart bespreken. Het album knalt erin met 'Step Up' van Drowning Pool. Zoals ik al vermeldde in mijn 'Desensitized'-recensie vind ik 'Step Up' veruit het minste nummer van de nieuwste langspeler van Drowning Pool. Dat nummer vertegenwoordigt niet de in mijn ogen verbeterde sound van deze band. 'Bleed' van Puddle Of Mudd laat blijken dat deze band geen enkele moeite doet om van het 'wij proberen zoveel mogelijk Nirvana na te doen, inclusief krampachtige zangstem a la Kurt Cobain, maar falen daar in'-imago af te komen. Ook niet echt bepaald een hoogtepunt op dit album dus.
Nickelback heeft mij nooit kunnen overtuigen, ik vind het een overhypte band, maar 'Slow Motion' is best een aardig nummer en rockt best wel lekker. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik toegeven dat dit toch wel een van de betere nummers van dit album is. Queens Of The Stone Age leveren met 'Never Say Never' een aparte cover van het origineel van Romeo Void af. Doordat het een cover is klinkt het totaal anders dat wat je gewend bent van de QOTSA, maar als je wat meer bekend bent met Josh Homme zal hij je niet verrassen met dit soort escapades. De enige manier waarop je dit nummer kunt classificeren is 'apart'.
Skippen dan maar, op naar Seether met Amy Lee, de zangeres van Evanescence. Er gingen al goede verhalen over rond op het forum, en nu ik het zelf hoor kan ik dit alleen maar beamen. Ja, het is best een zeurnummer, maar het is wel ongelofelijk lekker. Amy zingt beter dan dat ze ooit bij Evanescence heeft gedaan (zouden het de vlinders in haar buik zijn?) en muzikaal zit het best snor met Seether. 'Broken' is veruit mijn favoriete nummer van dit album.
Door de roes van 'Broken' neem ik 'Finding Myself' van Smile Empty Soul voor lief. Het is maar goed dat ik door 'Broken' in een goede bui ben, anders had ik dit gezapige akoestische nummer finaal afgebrand. Goede beslissing van de producers om de goede nummers af te wisselen met wat bagger, daardoor slik je die wat makkelijker weg. Echter, doordat het effect van 'Broken' wat begint weg te ebben valt Trapt finaal door de mand. In eerste instantie dan. Het eerste gedeelte is behoorlijk gezapig, standaard Nu Metalgeriedel. Zodra de gitaren er wat meer inkomen wordt het echter een wat beter nummer. Niet geweldig, maar toch nog iets boven het niveau van de rest van de soundtrack.
Met Chevelle worden de gitaren wat lager gestemd en klinkt het allemaal wat donkerder, precies op het moment dat hier een hoosbui losbarst. Quelle timing! Het kan door die sfeer komen, of het is gewoon een goed nummer, maar dit klinkt best vermakelijk. Damageplan begint nog zwaarder dan Chevelle, toen ik het intro hoorde begon ik al spontaan mee te grommen. Heerlijk, ik begin zowaar een goed gevoel over deze plaat te krijgen. Ook de geweldige zangstem van Jerry Cantrell doet wonderen voor deze plaat.
Dan is het tijd voor Seether om te laten zien dat ze ook zonder Amy Lee een leuk nummer kunnen afleveren, en slagen daarin met vlag en wimpel. Het is compleet andere koek dan 'Broken', maar 'Sold Me' rockt als een tierelier. Het riffje is heerlijk, en dan vooral het openingsgedeelte. Als ik zoiets hoor verwacht ik gewoon een geluidseruptie, die ik nog krijg ook. Lief! Jammer genoeg valt de CD daarna weer terug naar het magere niveau van het begin. Edgewater kan mij op geen enkele manier bekoren, of het moet het pakkende refrein zijn, maar met een refreintje dat makkelijk mee te zingen is krijg je mij niet om.
Finger Eleven verraste mij vorig jaar in het voorprogramma van Evanescence. 'Slow Chemical' heeft echter niets van het overdonderende rockgeluid wat zij toen in 013 tentoonspreidden. Jammer, zo begint dit album toch nog een domper te worden. 'The End Has Come' is in elk opzicht een nummer van Evanescence zonder Amy Lee. Een elektronisch introotje, radiovriendelijk riffje en werkelijk exact dezelfde opbouw als alle nummers op het album van Evanescence. Ben Moody laat op deze manier wel blijken dat hij best een beperkte schrijver is, en daar kan de stem van Jason 'Gong' Jones, de nieuwe zanger van Drowning Pool, geen verandering in brengen.
Met 'Piece By Piece' weet Strata het niveau van de compilatie weer een beetje omhoog te krikken. Een meer dan aangename zangstem en lekkere muziek, puik nummertje. Vooral de opbouw naar het tweede refrein zit goed in elkaar. Het refrein zelf overigens ook, goede variatie tussen schreeuwen en cleane zang. Zoals ik in de eerste alinea al zei is Hatebreed een zeer vreemde eend in de bijt op deze compilatie. Als het nou een apart nummer zou zijn geweest had ik het nog een beetje begrepen, maar dit is gewoon onvervalste Hatebreed-hardcore. Niet dat ik het erg vind, het zorgt samen met Strata voor het tweede goede gedeelte op deze CD, maar het strookt voor mij niet helemaal met de ideeën die deze band altijd heeft.
Seven Wiser zet met 'Sick' het goede gedeelte voort. Okay, het is standaard, maar dan wel goed uitgevoerd, in tegenstelling tot sommige andere nummers op deze compilatie. 'Complicated' van Submersed begint goed, maar te snel na het veelbelovende harde intro slaat het nummer heel snel om richting de rustigere hardrock. Een beetje rommelig nummer.
Na het tegenvallende 'Time For People' van Atomship verzorgt Mark Collie met 'In Time' een zeer verrassend en totaal niet bij de rest van de soundtrack passend, maar wel geweldig akoestisch nummer het slotakkoord van deze verzameling. Het feit dat dit nummer erop staat is het perfecte voorbeeld van het complete gebrek aan samenhang in deze compilatie.