CD: Slipknot - Vol. 3 (The Subliminal Verses)
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; mijn eerste indruk is niet onjuist geweest. 'Vol. 3 (The Subliminal Verses)' is een album geworden dat van 'Iowa' verschilt als dag van nacht. Waar op 'Iowa' zware, haast demonisch aandoende gitaarriffs de muziek overheersten is het op 'Vol. 3 (The Subliminal Verses)' vooral de percussie die de show steelt.Toen ik met basgitarist Paul sprak over de totstandkoming van het album had hij het vooral over het feit dat de band eerst grondig met elkaar moest praten omdat er aardig wat issues waren die uitgesproken moesten worden. Door die praatsessies, wellicht geïnspireerd door Metallica, dat eenzelfde soort proces doormaakte, was Slipknot weer zo hecht als tijdens de opnames van het eerste album.
Die hechtheid druipt op Slipknots nieuwste langspeler er dan ook vanaf. De band lijkt meer op elkaar ingespeeld dan ooit. Riffjes en percussiestukken vullen elkaar perfect aan, de elektronische lagen bovenop de muziek klinken nergens geforceerd en Corey zingt beter dan ooit tevoren. De meest gehoorde kritiek op 'Iowa', overigens kritiek waar ik het grondig mee eens was, was dat Corey op dat album te veel schreeuwde. Dat schreeuwen was nergens voor nodig, omdat hij met zijn andere band Stone Sour al had laten blijken dat hij ook clean een erg goede stem heeft.
Stone Sour is dan ook meteen het side-project waar Slipknot op het nieuwe album het meest van geleend lijkt te hebben. De eerder genoemde cleane zang van Corey, maar ook de twee akoestische nummers, 'Circle' en 'Vermilion Pt. 2', zou je eerder op het tweede album van Stone Sour verwachten.
Beschouw bovenstaande echter niet als kritiek, ik vind het juist heerlijk dat Slipknot overduidelijk van het 'schreeuwende puberband'-imago af wil komen. Dit doen ze niet alleen door die akoestische ballads, maar ook door al hun agressie op een veel muzikalere wijze te uiten. Na het bijna verplichte elektronische intro 'Prelude 3.0' knalt de vernieuwde Slipknot door je speakers met 'The Blister Exists'. Dit nummer zit boordevol met de percussie waar ik het in mijn eerste alinea over had. Drummer Joey laat wederom blijken dat hij veruit de beste muzikant van Slipknot is met lekkere basdrum stukken en vooral die militaire aandoende snare drumaanslagen.
Ik weet niet waarom Slipknot het doet, het kan ook toeval zijn, maar het vierde nummer op hun albums is naar mijn mening altijd één van de zwakste nummers. Zo ook op 'Vol. 3 (The Subliminal Verses)'. Natuurlijk, 'Duality' is best een okay nummer en het is absoluut representatief voor het herboren Slipknot, maar het haalt het absoluut niet bij 'Opium Of The People', met die heerlijke psychedelische, nerveuze riff en dito percussie of 'Welcome', dat er zo lekker in knalt na het rustige 'Circle'. Ook nummers in de trant van 'Gently' en 'Purity' ontbreken niet. 'Vermillion' en 'The Virus Of Life' zijn nummers die volgens hetzelfde principe zijn ingespeeld. Een rustige, loodzware opbouw naar een emotioneel, wat harder einde, maar nergens agressief wordend.
Rest mij nog te zeggen dat als je in het gelukkige bezit bent van een Limited Edition je toegang krijgt tot een afgesloten gedeelte van de website van Slipknot. Hierop zul je gedurende de komende weken aanvullingen op deze uitermate goede verzameling van nummers vinden in de vorm van b-sides, live tracks en videoclips. Het is even zoeken op die 'aparte' website, maar het is wel belonend.