Interview: Incubus

Sander (FLIPNEUS)
Incubus is één van die bands die altijd als één geheel klinkt, maar naar mijn mening kwam dat op hun laatste werk, 'A Crow Left Of The Murder', meer naar voren dan voorheen. Chris kon zich daar wel in vinden: "Elk album dat we tot nu toe hebben gemaakt is een groepsinspanning geweest. Als we een album schrijven zijn we gewoon met z'n allen aan het jammen. Mike op zijn gitaar, Brandon die zingt, José achter de drumkit, Ben en ik die onze eigen instrumenten hebben... We zitten daar met zijn allen en proberen van alles: "Hey, why don't you try this, and why don't you try that." We vuren constant ideeën op elkaar af, dus het is inderdaad echt een groepsinspanning. Dit album ademt echter wel de sfeer van die manier van schrijven uit. Het kwam er echt allemaal in één keer uit, waar we in het verleden wel eens vast kwamen te zitten. Dan vond niet iedereen een idee goed en dan gooiden we het weg en probeerden we iets anders. Dit keer hadden we het gevoel dat we niets te verliezen hadden, ook vanwege het feit dat we nu een nieuwe basgitarist hebben. Door hem hadden we een excuus waarom we onze sound een beetje veranderden. Het opnemen van dit album was echt een belevenis, we hadden zoveel inspiratie... Het opnemen van al die ideeën op CD ging ook al zo soepel, het is alleen wel zo dat we veel dingen hebben moeten laten varen omdat het niet allemaal op het album zou passen.

Incubus InterviewBen maakte vanaf het begin van de opnames al deel uit van de band, ze leerden hem kennen toen hij samen met gitarist Mike aan diens bijproject, 'Time Lapse Consortium', werkte. "Daardoor leerden we Ben kennen, de hele band was bij dat project betrokken en we gingen constant met hem om en realiseerden ons toen dat hij de perfecte persoon was voor de band." Wat mij opviel aan het recente live-materiaal was dat het oudere werk stevig onder handen was genomen en dat ze het anders waren gaan spelen dan normaal, ik dacht dat dat door Ben kwam, maar Chris weerlegde dat: "Misschien, maar we zouden die nummers ook anders hebben gespeeld zonder hem. Als je een nummer speelt dat je zo'n zeven tot negen jaar geleden geschreven hebt, elke avond, gedurende het hele jaar, dan wordt het oud, dan moet je dat nummer opnieuw "uitvinden". Voor onszelf, maar ook voor het publiek. Je wilt ons namelijk niet die nummers maar "half-assed" zien spelen, dus veranderen we die nummers op een subtiele manier. Met Ben was het zelfs zo dat we hem de baspartijen nooit hebben aangeleerd. We gaven hem de noten en zeiden tegen hem dat hij er maar mee moest doen wat hij wilde, wat die nummers automatisch veranderde. Als hij namelijk iets veranderde had een bandlid ook ineens een ander idee voor dat nummer, waardoor je het hele nummer uiteindelijk omgooide. It's pretty cool."

'Drive' was een perfect voorbeeld van die veranderde nummers. Het nummer is inmiddels geëvolueerd van een akoestisch nummer naar een pianoachtig nummer, puur omdat de band er zelf ook nog plezier in wil hebben om te spelen. Nu speelde de band sowieso weinig oude nummers de laatste keer dat ik ze zag, maar: "Dat is afhankelijk van de dag waarop je ons ziet, soms spelen we wat meer nummers van S.C.I.E.N.C.E. dan de andere keer. Maar we hebben nu ook een nieuw album uit, en daar willen we ook graag wat van spelen en die goed onder de knie krijgen, vooral de nummers die we nog niet live hebben gespeeld. We hebben gewoon te weinig tijd om veel oud materiaal te spelen, maar we hebben nu sowieso onwijs veel materiaal. Elke keer zal er vast wel iemand zijn die boos is omdat zijn of haar nummer niet gespeeld is. Maar we spelen zo'n twintig nummers in ongeveer twee uur. We spelen langer dan ooit, op de laatste tour was de langste set die we hebben gespeeld ongeveer één uur en vijftig minuten, nu, als het een leuke avond is, trekken we het door tot twee uur en vijftien minuten. Je ziet het publiek wel moe worden, maar ze ook weer tot leven komen. Onze sets zijn ook niet gebaseerd op alleen maar rocknummers van begin tot eind. We beginnen bijvoorbeeld met een snel nummer als 'Megalomaniac' of 'Pistola', vervolgens schakelen we een tandje lager en spelen we een paar zachtere nummers, zoals 'Drive', 'Here In My Room' en 'I Miss You', om vervolgens een beetje te gaan jammen. We willen dat het publiek een "musical experience" meemaakt, niet dat het begin hetzelfde is als het einde, daarom eindigen we bijvoorbeeld met 'Are You In?'.