CD: Timesbold - Eye Eye
Timesbold bestaat uit 5 leden. Dit zijn multi-instrumentalisten, hetgeen dus inhoudt dat de band niet direct met een vaste drummer, gitarist enzovoort werkt. Het enige wat vast staat is dat Jason Merritt de zang voor zijn rekening neemt. Onder het pseudoniem Whip schrijft hij ook de teksten. De overige leden zijn Tony San Marco, Eli Schneider, Jesse Sparhawk en Max Avery Lichtenstein, tevens de producer.
Wat voor instrumenten bespelen die mannen dan zoal? Dat is een lange lijst. Naast de gebruikelijke instrumenten hoor je ook mellotron, mandoline, harmonium, hoorns, banjo, vibrafoon, harp en zingende zaag voorbij komen. Dit alles gebeurt in lagen en uiterst smaakvol. Op dit album worden ook nog een viool, een cello, saxofoons, een trompet en een trombone toegevoegd, terwijl een “mystery girl” voor vrouwelijke harmonievocalen zorgt.
Dan denk je al snel aan country en dan denk je niet verkeerd. De eersteling werd al eens omschreven als “snijd-je-polsen-door-country”, mede door de emotionele en haast apocalyptische teksten. De dood, al dan niet door zelfmoord, lag op de loer, naast de mislukte liefdes. Gezellig is anders dus. Muzikaal moet je dus vooral aan country denken, maar dan in een wat alternatievere variant. Denk aan Bright Eyes of Okkervil River, zeker wanneer Merritt alle registers opengooit en voluit zingt. Denk bij de ingetogener songs vooral aan Will Oldham, als je dan toch al wilt vergelijken.
De muziek van Timesbold draait eigenlijk vooral om de teksten van Merritt. Merritt heeft een stemgeluid dat heerlijk klaaglijk kan klinken, breekbaar ook. Niet alles gaat even zuiver, maar hij kent zijn beperkingen en weet daar handig mee om te gaan. Sterker nog, hij weet ze soms in zijn voordeel te gebruiken. Soms past het namelijk wonderwel bij de tekst en de muziek om de noot net niet helemaal zuiver te zingen. Sfeer, dat is het toverwoord hier.
Die sfeer is minder apocalyptisch dan op de eerste plaat, hoopvoller zelfs. Een vrolijke Frans zal Merritt nooit worden, maar dat is ook niet erg. Zijn verdriet en woede klinken oprecht.
Dan die teksten. Dan moet je denken aan dingen als “these boots were made for walking and that’s just what they’ll do / one of these days these boots are gonna walk right off of you”. Of “she said I had a love to give and every curtain opened from her eyelid to her eyelid / she said a little doesn’t hurt and a lot don’t hurt a bit”. Pure poëzie en oh zo herkenbaar.
Timesbold heeft echter geen perfecte plaat afgeleverd. Er staan weliswaar nauwelijks zwakke songs op, maar met name in de wat rustigere nummers, zoals All blues, pakt de band je minder dan bij de nummers waar men wel voluit gaat. Wanneer je dan echter met zo’n sterk nummer te maken hebt, dan is het ook gelijk een pareltje. Wings on a girl bijvoorbeeld, met een euforisch refrein dat zich direct in je hoofd nestelt. Sometimes the water, waarin zelfs stiekem wat gejodel klinkt, en zeker de twee slotnummers. Black eyed Suzy is zo’n lekkere pure Americanasong, terwijl It’s a sag… drijft op eenvoud en juist in die eenvoud schitterend is. Merritt bezingt een overleden geliefde en doet dat op een hele fraaie wijze: and I am of the earth / and you are of the sky / if you come here you burn / if I go there I die. Kenmerkend voor zijn schrijverskunst is de subtiele wijziging in de tekst op het einde. Waar hij eerst steeds zingt it’s a sag when you lift the world, eindigt hij met it’s so sad that you left the world. Hoeveel verschil kunnen twee letters maken voor de hele intentie van een tekst? Een hoop dus. Daarna eindigt de plaat met een heel fijne hidden track.