CD Review: The Black Eyed Peas - Elephunk
Het eerste nummer is "Hands Up", een up-tempo nummer waarin een prettige salsa-sample verwerkt is. Wat direct opvalt is de ijzersterke productie. Waar hun oude albums wel eens wat slordig klonken, daar klinkt dit nummer perfect afgemixt. "Labor Day (It's A Holiday)" is een poppy nummer. Vrolijk en in het bezit van een catchy refrein. Een aardig luisternummer, maar meer ook niet. "Let's Get Retarded" begint precies hetzelfde als Alicia Keys' "Fallin'", maar verandert al snel van toon. Wederom een catchy refrein, maar dit nummer zit veel beter in elkaar. Ergens doet dit nummer me denken het album 3 Feet High And Rising van De La Soul.
"Hey Mama" wordt waarschijnlijk de nieuwe single en het heeft zeker hitpotentie. Dit nummer heeft de nodige dancehall-invloeden, maar het klinkt veel funkier dan Sean Paul of Bounty Killer. "Shut Up" is de huidige single waar ik niet helemaal weg van ben. Een zeer eenvoudig en veilig nummer dat het leuk doet in de discotheken, maar meer ook niet. "Smells Like Funk" is daarentegen wel het vermelden waard. Het ruikt niet alleen naar funk, het klinkt ook als funk. De bassline is lekker en het gebruik van live instrumenten maken dit nummer tot een swingend geheel. "Latin Girls" is een vrij standaard nummer dat gebruik maakt van, hoe kan het ook anders met zo'n titel, latin invloeden. De gitaar- en trompetloopjes zijn aardig gevonden, maar het nummer is niet echt pakkend.
"Sexy" is het volgende nummer en de titel past erg goed bij het nummer. Langzaam en zwoel, maar niet saai. "Fly Away" is een irritant nummer. Fergie mag het hele nummer doorzingen en dat had ze beter niet kunnen doen. Het klinkt allemaal wat dreinerig en het gehijg doet denken aan Mariah Carey, heel snel door naar het volgende nummer dus. "The Boogie That Be" is weer een funky nummer, met een zeer standaard rapritme.
"The APL Song" had door The Fugees gemaakt kunnen zijn. Een rustig nummer waarin apl.de.ap zijn leven tot nu toe beschrijft. Het nummer ligt prettig in het gehoor en is een mooi rustpunt tussen de opzwepende nummers door. "Anxiety" is de grootste verrassing op dit album. Er wordt samengewerkt met Papa Roach, met wie de BEP samen getourd hebben. De combinatie van funk, hiphop en nu-metal werkt prima op dit nummer. Vaak zijn combinaties tussen rock en hiphop gedoemd te mislukken, maar dit nummer is een positieve uitzondering.
"Where Is The Love" is het nummer waarmee de BEP doorbraken in Nederland. Misschien is het omdat Justin Timberlake meewerkte aan dit nummer of dat het weer eens wat anders was dan Nelly of 50Cent, maar persoonlijk vind ik dit een zeer matig nummer. Het hijgerige refrein verveelt snel en qua beats is dit het minste nummer op de hele cd. "Third Eye" is een speels nummer, voornamelijk gedragen door Fergie, wat ze deze keer wel aardig doet en het is een prettige afsluiting van deze cd.