CD Review: Lostprophets - Start Something
Ik raakte geïnteresseerd in de Lostprophets toen zij in het voorprogramma van het concert van Linkin Park stonden in 2001. Ik was zelf niet naar het concert geweest maar hoorde goede verhalen over hen. Na een tijdje zoeken stuitte ik op hun eerste album 'The Fake Sound Of Progress'. In die tijd was ik nog een exclusieve Nu Metalluisteraar (in de zin van dat ik alleen naar Nu Metal luisterde) en de Lostprophets waren toen een welkome verademing. Ze hadden een in mijn ogen redelijk unieke sound die een mengelmoes was van die eerder genoemde Nu Metal, gewone rock en zelfs wat elementen die je zelfs als 'Pop' zou kunnen bestempelen, maar dat bedoel ik niet op een negatieve manier.Met 'Start Something' hebben de Lostprophets die unieke sound nog verder verfijnd, vooral de zang van de heer Ian Watkins is er een stuk op vooruit gegaan. Dit is vooral te merken in nummers als 'We Still Kill The Old Way' en 'Hello Again'. Een van de unieke elementen van Lostprophets heb ik altijd de naadloze samenwerking tussen de hoofdzang van Ian en de tweede stem van effectenmeneer Jamie Oliver (niet te verwarren met de slissende kok). De eerste single van dit album, 'Burn Burn', waarvan je hier de video kunt bekijken, is hier een uitermate goed voorbeeld van.
De nummers variëren behoorlijk in hardheid. 'Last Train Home' is bijvoorbeeld een redelijk rustig, emotioneelachtig nummer. 'All I Know Is Gone' is sterk geïnspireerd door het geluid van Incubus op 'Morning View'. Voor mij persoonlijk zou dat een slecht teken zijn, daar ik dat niet zo'n goede plaat vind.
Echter, in dit geval klinkt het een stuk beter, vooral omdat ik de zang van Ian Watkins een stuk fijner vind dan de stem van Brandon Boyd. Maar dat is persoonlijk.Het titelnummer, 'Start Something' dus, is een stuk steviger; iets wat sowieso gezegd kan worden over de tweede helft van de plaat. De zang is wat agressiever, meer schreeuwen en de riffs zijn ruiger. De mannen uit Wales vergeten echter ook bij deze hardere nummers het melodieuze aspect niet. Jamie Oliver zorgt voor het harde aspect van de zang en Ian Watkins houdt de melodie erin met zijn zang.
Het enige wat ik minder goed vind aan deze plaat is de wat mindere productie. De gitaren en zang zijn goed in de mix gezet, alleen de hi-hats en dergelijke klinken niet zo lekker. Het lijkt wel alsof het geluid ervan iets te veel gecomprimeerd is, waardoor je af en toe het effect krijgt dat je naar een MP3'tje zit te luisteren dat geëncodeerd is op 128 kb/sec. Maar een kniesoor die daarop let. Het geluid van de CD is gewoon prima, alleen je moet toch iets te mierenneuken hebben?