CD Review: RATM - Live At The Grand Olympic Auditorium
Rage Against The Machine (RATM) heeft op twee manieren bekendheid vergaard. Ten eerste natuurlijk door hun recht-voor-je-raap-rock, die zonder samples of andere opfleuringen aan de man gebracht wordt.
Ten tweede is dat door de linkse, anarchistische inslag die de band met zich meedraagt. De songteksten zijn veelal anti-geweld, -racisme, -kapitalisme en -oorlog. Ook het boekje bij 'Live At The Grand Olympic Auditorium' staat weer vol met links naar sites van feministen, protestgroeperingen en United Students Against Sweatshops.Gelukkig is Rage Against The Machine nooit het braafste jongentje uit de klas geweest. De muziek en de songteksten zitten wel degelijk vol gif en agressie. Een combinatie die aan bleek te slaan. Renegades Of Funk, Guerilla Radio en natuurlijk Killing In The Name werden regelrechte hits.
Op Renegades Of Funk na zijn alle bekende tracks op deze live CD te vinden. Naast eerder genoemde nummers dus ook onder meer Bomb Track, Bulls On Parade en Bullet In The Head. Waar RATM echter nooit om bekend heeft gestaan is de originaliteit in hun nummers. Natuurlijk is de muziek van de band in het algemeen origineel te noemen, maar tussen de nummers onderling is er maar weinig afwisseling te ontdekken. Gelukkig is dat op een verkapte Greatest Hits CD als deze niet echt een probleem te noemen.
'Herrie-band'
Wat helaas niet helemaal in orde is, is het geluid van de opname. Natuurlijk is het moeilijk om het live gevoel van een 'herrie-band' als RATM over te brengen op een CD, maar zelfs met dat gegeven in mijn achterhoofd meen ik dat er wat aan schort. Waar tijdens het ene nummer zanger De La Rocha nauwelijks boven het gitaargeweld uitkomt, is hij bij een volgend nummer juist weer te overheersend. Gelukkig is dit waarschijnlijk niet aan de band te wijten: zij spelen prima. Duidelijk is dat ze van deze laatste twee concerten nog wat moois wilden maken. De band maakt weliswaar weinig contact met het publiek (of het is eruit geknipt), maar persoonlijk zit ik hier ook helemaal niet op te wachten. Neem bijvoorbeeld het grappig bedoelde geouwehoer op 'The Mark, Tom & Travis Show' van Blink182: dat ben je na twee keer luisteren ook wel zat. Muziek is waar het om draait en dat heeft producer Rick Rubin goed begrepen.
Wat voor mij helaas niet helemaal duidelijk wordt is de toegevoegde waarde van het live opnemen. Waarom is er in plaats van deze CD niet gewoon een echt Greatest Hits album uitgebracht met daarop een overzicht van bijna tien jaar Rage Against The Machine? Op dit live album worden de nummers gewoon goed gespeeld, maar de echte energie ontbreekt naar mijn mening een beetje. In combinatie met het matige geluid zorgt dit ervoor dat een album met studionummers bij mij beter in de smaak had gevallen.