CD Review: Kill Bill Vol. 1 OST

André (Dr.E)
Grofweg zijn er twee soorten soundtracks te onderscheiden. Aan de ene kant heb je de muziek cd's van films als Lord Of The Rings, waarop vooral sferische achtergrondmuziek te horen is. Aan de andere kant bestaan er de soundtracks van (veelal) actiefilms, die zijn volgepropt met goedverkopende rockbands als Rob Zombie en limpbizkit (hoewel de betreffende muziek vaak niet of nauwelijks in de betreffende film te horen is).

Kill Bill is echter, net als de soundtracks van bijvoorbeeld Pulp Fiction en Reservoir Dogs, van een hele andere orde. Hier geen klassieke stukken van een John Williams en ook geen hippe nu-metal. Nee, Tarantino heeft zijn soundtrack nauwkeurig samengesteld met nummers van onder meer Nancy Sinatra, Isaac Hayes en Quincy Jones. En dat zijn nog de bekendste namen van het hele stel... Dat belooft wat!

Wat na de eerste luisterbeurt direct opvalt is de grote verscheidenheid aan muziekstijlen die op deze soundtrack vertegenwoordigd zijn. Van de rock & roll van Charlie Feathers (That Certain Female), via de hip-hop van The RZA (Ode To Oren Ishi), naar de zoetsappige ballad The Flower Of Carnage van Meiko Kaji. Vreemde combinatie zeg je?

Natuurlijk is de combinatie niet alledaags. Dat wil gelukkig niet zeggen dat de nummers niet op elkaar zouden aansluiten of elkaar niet zouden aanvullen. Integendeel! Ik heb nog nooit een verzameling van zulke aparte nummers op één cd gehoord die zo goed bij elkaar passen!

Wat bijvoorbeeld te zeggen van The Lonely Shepherd, dat nog het best is te omschrijven als een kruising tussen Enrico Morricone en James Last. Daar tegenover staat dan Green Hornet van Al Hirt, dat vol zit met vrolijke trompetten, begeleid door een volledig orkest.

Dan vergeet ik nog dat op deze plaat twee dialogen, die rechtstreeks uit de film komen, te horen zijn. Dit wordt onderhand een handelsmerk van de soundtracks van Tarantino, want ook bij voorgangers Reservoir Dogs en Pulp Fiction waren de meest spraakmakende dialogen op de soundtrack te vinden. Hoewel Gr8w8 in zijn filmreview van Kill Bill al aangaf dat de dialogen in deze laatste film niet van het hoogste niveau zijn, blijkt dat ze op deze soundtrack allerminst hinderlijk zijn. Ze hebben niet de eeuwigheidswaarde van bijvoorbeeld Royale With Cheese van Pulp Fiction of Madonna Speech van Reservoir Dogs; toch dragen ze wel degelijk bij aan de luisterervaring die deze cd biedt.

Enige vraag die rest is waarom de nummers 18 t/m 22 op de cd staan. Hoewel het niet op de tracklist vermeld wordt, zijn er na nummer 17 namelijk nog enkele tientallen seconden vreemde geluiden te horen. Deze voegen helaas niets toe aan dit album. Misschien dat het kwartje valt na het bekijken van de film, maar dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen.