Interview: Tatum Dagelet
Ik vind het altijd leuk om met mensen te werken, ook wat presentatie betreft. Als ik iets alleen presenteer sta ik maar in het luchtledige te praten... Bovendien heb ik met Jennifer veel lol, ook met Danny Rook was het een feest om iets samen te presenteren. Maar het voordeel van solo is dat er nooit iemand door je heen praat en je naar een bepaald punt toe kan praten zonder dat je onderbroken wordt.
Ga je nog acteerwerk doen?
Wat we nu doen met 'Brutale Moeders' is eigenlijk ook acteren en dat ambieer ik wel het meest. Maar vooral de afwisseling in dit programma van reportage en fictie boeit me enorm. Verder hangt het ervan af of ze mij willen: Ik wil in ieder geval wel.
Hallo Tatum, we kennen elkaar van de opnames van ChatChoice (ik ben Stefan by the way). Ik was die jongen die dat leuke meisje in Zaandijk afwees zodat we Amsterdam in moesten in de spits en jij GTST miste. Mijn ervaring met jou was dat je niets om het programma gaf, je liep met zonnebril op en sliep de hele tijd en bemoeide je alleen met de kandidaten als de camera liep. Nou kan ik me best voorstellen dat je kandidaten die meedoen aan een datingshow sort of minacht, maar zat je dan niet bij het verkeerde programma? Je vond er volgens mij niets aan, terwijl Danny (Rook, red.) het ook offcamera naar zijn zin had met de crew en kandidaten.
Ten eerste; Ik heb nog nooit van mijn leven GTST gekeken, dus dat klopt niet. Verder had ik erg veel lol met Danny bij Chatchoice, maar het kan zijn dat ik mijn dag niet had; dat kan ook gebeuren. Of dat ik jou niet leuk vond Stefan. Ik kan me je niet meer voor de geest halen, bij Chatchoice hebben we zo'n honderd kandidaten gehad...
Ben je het niet een keertje zat om iedere keer maar gezien te worden als "dat brutale meisje" of ervaar je de beeldvorming die men van je heeft op een andere manier (zo ja, welke?)?
Wel ben ik het zat dat mensen een verwachtingspatroon hebben van me: dat ik altijd maar brutaal en goedgebekt ben. Terwijl ik ook vaak genoeg wat stilletjes ben of zelfs... verlegen...
Hoe vind je het als je naar jezelf kijkt op tv, denk je dan: "hm, leuk persoon", of denk je: "jezus ben ik dat?"
Ik wen er nooit aan. Heb ook altijd genoeg kritiek op mezelf. Bij Brutale Moeders zien we er sowieso niet uit, maar dat is de bedoeling. Verder maakt tv 5 kilo zwaarder en dat went nooit...
Als je jezelf achteraf terugziet op tv, schaam je je dan wel eens om een bepaalde actie of iets brutaals wat je hebt gezegd?
Oh ja. Vaak flap ik er dingen uit waar ik later spijt van heb.
Mensen zien je nog altijd als een brutale en beetje puberale vrouw. Nu je moeder bent geworden, botst dat eigenlijk met hoe je jezelf altijd op tv hebt gepresenteerd, vooral nu brutale moeders op de tv is verschenen. In welk opzicht zie je jezelf als moederfiguur en hoe botst dit moederfiguur met je overkomen op tv, of zie je je tv-voorkomen als facade om je moederschap tegen de openbaarheid te beschermen?
Studeer je journalistiek ofzo...? Eén ding; Brutale Moeders is 'over the top'. En dat is een heerlijke uitlaatklep moet ik eerlijk bekennen. Als moeder in het echte leven, zeg maar, ben ik heel anders. Maar ik zou het raar vinden als ik dit soort dingen niet meer zou kunnen doen nu ik moeder ben. Daar is dan weer dat verwachtingspatroon; moet ik me nu gedragen op tv dan? Dat doe ik in het dagelijkse leven al.