CD Review: Type O Negative - Life Is Killing Me
De band bestaat verder uit Kenny Hickey (gitaar), John Silver (toetsen) en Sal Abruscato (drums, in 1993 vertrekt hij naar Life of Agony en werd hij vervangen door John Kelly). Peter Steele was verre van genezen van zijn ziek gevoel voor humor. Toen hij bij Roadrunner Records zijn (wurg)contract tekende deed hij dat met zijn bloed. Type O Negative heeft veel van zijn bekendheid te danken aan dit soort bizarre humor. Peter Steele omschrijft in latere interviews de muziek van Type O Negative als een combinatie tussen Black Sabbath en the Beatles. En daarmee slaat hij de spijker op de kop.De eerste cd van Type O Negative, 'Slow Deep and Hard' wordt in 1991 op de wereld losgelaten. Het is een voortzetting van de muziek die Peter Steele maakte tijdens zijn Carnivore-periode, gecombineerd met de gothicklanken van bands als the Sisters of Mercy en Bauhaus. Lange afwisselende nummers over het vermoorden van je vriendin en het verkrachten met een pneumatisch boor. Het zijn cynische teksten vol met haat en agressie die men vooral niet al te serieus moet nemen. Maar ze passen wel bij de muziek die perfect zou kunnen dienen als soundtrack voor de ultieme horrorfilm. Peter Steele zingt opmerkelijk laag.
Type O Negative werd in deze periode vaak bestempeld als een band met nazi-sympathieën. "Dit kwam, denk ik, vooral omdat we als bandlogo een hakenkruis met drie haken hadden. Puur om te shockeren. Later zaten we televisie te kijken en zagen we mensen met vlaggen met daarop ons logo paraderen. We zeiden: Hey cool! Type O Negative-fans! Maar het waren achteraf gezien niet onze fans. Het bleken leden te zijn van een of andere Zuid-Afrikaanse blanke vrijheidsbeweging!"
In 1992 kwam een matig live album uit dat alleen opvallend was door de hoes: een close-up van een rectum. De cd werd in 1994 heruitgebracht met een nieuwe hoes en een extra nummer, de Black Sabbath-cover 'Paranoid'.
'Slow Deep en Hard' was een moeilijke plaat die makkelijk overtroffen kon worden. Dat gebeurde dan ook met 'Bloody Kisses' in 1993. De stap vooruit was enorm: de agressie maakte grotendeels plaats voor melancholie, melodie en vooral veel gotische klanken. Wat niet veranderde was het gevoel voor humor en het provoceren. Het nummer 'We Hate Everyone' is opgedragen aan alle mensen die Type O Negative wilden zwartmaken en de titel van 'Kill all the White People' spreekt eigenlijk voor zich. Elk nummer is een hoogtepunt en dat begint bij 'Christian Woman' (het ultieme gothicnummer) en eindigt met 'Can't Lose You' (als je goed luistert kun je horen dat Roadrunners A&R manager, Monte Conner, flink in de zeik wordt genomen). Het nummer 'Summer Breeze' is een uiterst geslaagde Seals and Crofts-cover dat je inderdaad meteen aan de zomer doet herinneren.
Toch duurt het nog tot 1995 tot Type O Negative met 'Bloody Kisses' doorbreekt. Met optredens op Dynamo open Air en Pinkpop wordt de band in Nederland bekend. In Amerika behaalde 'Bloody Kisses' twee jaar na release de goudstatus.
'Bloody Kisses' is een mijlplaat en maar weinig bands kunnen zo'n plaat overtreffen. Type O Negative lukt dat met 'October Rust' (1996) gedeeltelijk. Aan de ene kant maken we kennis met de nieuwe, serieuze Type O Negative, maar aan de andere kant mist de plaat wel de afwisseling en eenvoud van 'Bloody Kisses'. Het is een plaat waar de gothic van the Sisters of Mercy als voorbeeld genomen is. Het nummer 'My Girlfriend's Girlfriend' zou zo op Floodland hebben kunnen staan. Centrale themas op de cd zijn de dood, de liefde, depressie, seks, leegheid, bloed en alles wat daarmee samenhangt.
Qua songschrijven is de band wel gegroeid. De nummers zijn gemiddeld korter dan de nummers op de eerste twee cd's en de band is nog meer uitgegaan van bekende songstructuren. Net zoals op 'Bloody Kisses' staat ook op 'October Rust' een cover. Een totaal onherkenbare interpretatie van Neil Youngs 'Cinnamon Girl', maar daarom niet minder geniaal uitgevoerd.
Na 3 jaar keert Type O Negative in de herfst van 1999 terug met het redelijke 'World Coming Down'. Het vierde album van Peter Steele en zijn kameraden is een langdradige cd die teveel leunt op het oude Black Sabbath werk. De power van Type O Negative was al op 'October Rust' grotendeels verdwenen en is op 'World Coming Down' helemaal verdwenen. Doem is het sleutelwoord. De sombere sfeer is gezien de albumtitel niet onvoorspelbaar. Het jammerlijke alleen is dat er daardoor te weinig melodie overblijft om dit een geslaagde opvolger van 'October Rust' te noemen. De beste nummers van deze cd zijn 'Everyone I Love is Dead', het prachtige 'Everything Dies' en 'Pyretta Blaze' (met een geweldig refrein!).Na deze cd komt Peter Steele zowel muzikaal als persoonlijk in een diep dal terecht. Steele raakt verslaafd aan de drank en de drugs en zijn vriendin verlaat hem na tien jaar. Genoeg reden om de band op te doeken om vervolgens zelfmoord te plegen. Peter Steele is echter een doorzetter: vanaf 17 juni ligt de nieuwe cd 'Life is Killing Me' van Type O Negative in de winkels.