Game Review: Devil May Cry 2
Pompeus
Aan het verhaal is geen touw vast te knopen. De ene na het andere vage cutscene maakt het verhaal onduidelijker. Onder het genot van een zeer goede, maar uiterst heroïsche soundtrack word je overdonderd door de stoerheid van het hoofdfiguur Dante. Vanuit een knielende positie kijkt hij zwaar fronsend langzaam omhoog naar de camera. Sneeuwwitte haren wapperen stijlvol in het gezicht en een Matrix-like lange leren jas draait sierlijk mee met iedere beweging. Pluspunten voor stoer dus, dat zeker.
De bewegingen van hoofdfiguur Dante (of Lucia, afhankelijk van welke speler je kiest) zijn werkelijk subliem te noemen. Alles wordt eraan gedaan om vooral geen eisen te stellen aan de kunsten van de speler en bij iedere druk op een willekeurige knop volgt wel een mooie vloeiende beweging. Mis springen kan bijna niet en van een afgrond afvallen is onmogelijk. Stel je voor, dat zou niet indrukwekkend zijn voor onze held. Het gevolg is een spel dat door 'je kleine broertje' in vijf uur uitgespeeld kan worden. Een enkele eindbaas wil er nog wel eens voor zorgen dat je energiebalkje leeg raakt (de vorige DMC was met gemak uit te spelen zonder ook maar een keer af te gaan!), maar daar blijft het dan ook bij.
Eerlijk is eerlijk, door de kinderlijk eenvoudige besturing is het spel wel geweldig om te spelen. Een constante opeenvolging van feel-good momenten maakt het spelen tot een feest. Je loopt tegen muren omhoog, je schiet met twee volautomatische pistolen met je armen overkruis, achterlangs, ondersteboven, vliegend, springend, het kan niet spectaculair genoeg! De mooiste aanvalcombinaties worden beloond met kreten als Don't worry (waarbij de D de score weergeeft) en vooral aanvallen waarbij je tijdens de aanval wisselt tussen zwaard en pistolen doen het goed voor de jury. Wanneer je dan nog gedurende een aanval transformeert naar je demoon alterego is het feest compleet. Bliksem en andere speciale effecten vullen het scherm en je vrienden zullen met open mond kijken hoe jij te keer gaat.
Aan het verhaal is geen touw vast te knopen. De ene na het andere vage cutscene maakt het verhaal onduidelijker. Onder het genot van een zeer goede, maar uiterst heroïsche soundtrack word je overdonderd door de stoerheid van het hoofdfiguur Dante. Vanuit een knielende positie kijkt hij zwaar fronsend langzaam omhoog naar de camera. Sneeuwwitte haren wapperen stijlvol in het gezicht en een Matrix-like lange leren jas draait sierlijk mee met iedere beweging. Pluspunten voor stoer dus, dat zeker.
De bewegingen van hoofdfiguur Dante (of Lucia, afhankelijk van welke speler je kiest) zijn werkelijk subliem te noemen. Alles wordt eraan gedaan om vooral geen eisen te stellen aan de kunsten van de speler en bij iedere druk op een willekeurige knop volgt wel een mooie vloeiende beweging. Mis springen kan bijna niet en van een afgrond afvallen is onmogelijk. Stel je voor, dat zou niet indrukwekkend zijn voor onze held. Het gevolg is een spel dat door 'je kleine broertje' in vijf uur uitgespeeld kan worden. Een enkele eindbaas wil er nog wel eens voor zorgen dat je energiebalkje leeg raakt (de vorige DMC was met gemak uit te spelen zonder ook maar een keer af te gaan!), maar daar blijft het dan ook bij.
Eerlijk is eerlijk, door de kinderlijk eenvoudige besturing is het spel wel geweldig om te spelen. Een constante opeenvolging van feel-good momenten maakt het spelen tot een feest. Je loopt tegen muren omhoog, je schiet met twee volautomatische pistolen met je armen overkruis, achterlangs, ondersteboven, vliegend, springend, het kan niet spectaculair genoeg! De mooiste aanvalcombinaties worden beloond met kreten als Don't worry (waarbij de D de score weergeeft) en vooral aanvallen waarbij je tijdens de aanval wisselt tussen zwaard en pistolen doen het goed voor de jury. Wanneer je dan nog gedurende een aanval transformeert naar je demoon alterego is het feest compleet. Bliksem en andere speciale effecten vullen het scherm en je vrienden zullen met open mond kijken hoe jij te keer gaat.