CD: Cypress Hill - Till Death Do Us Part
De albums van Cypress Hill daalden in mijn ogen in kwaliteit vanaf 'Black Sunday', zoals ik al zei in mijn inleiding. 'III (Temples Of Boom)' en 'IV' konden mij bij lange na niet zo boeien als het meesterwerk 'Black Sunday'. 'Skulls & Bones' vond ik wel interessant, vooral vanwege de rockelementen die erin zaten, maar ook die kon bij lange na niet tippen aan 'Black Sunday'.Na 'Stoned Raiders' raakte ik Cypress Hill een beetje kwijt, mijn muzieksmaak neigde toen toch al heel erg naar de Metal en hiphop kon me ook niet zo heel erg veel meer boeien. Totdat drie weken geleden mijn vriendin mij attendeerde op de nieuwe single van Cypress Hill, 'What's Your Name?'.
Die single is de graadmeter van het 'herboren' Cypress Hill; de echte rockelementen zijn geheel afwezig, het is weer echte hiphop geworden. Natuurlijk is er hier en daar nog wel een riffje of een echte drumkit te horen, maar dan is het slechte een ondersteuning voor de gehele sound. Dit in tegenstelling tot de vorige albums, waar de band toch vooral een dragende functie had.
DJ Muggs is dus weer de bepalende factor voor de sound van Cypress Hill geworden; wat inhoudt dat het weer doorspekt met heerlijk gecombineerde samples en invloeden van verscheidene muziekstijlen. Op 'Till Death Do Us Apart' zijn vooral Jamaicaanse invloeden te horen, zoals bijvoorbeeld in het nummer 'Ganja Bus'. Als dat nummer door Sean Paul 'ingezongen' zou zijn zou men het direct richting de Dancehall-hoek geschopt hebben. Echter zingt Damien Marley hier vrolijk mee met de heren van Cypress Hill, waardoor zelfs ik dit nummer kan waarderen.
De Latino-invloeden zijn ook weer overvloede aanwezig. 'Latin Thugs', één van de betere nummers van het album, is een Cypress Hill-nummer zoals ze in mijn herinnering zitten. Spaanse tompretten, vette beats en die heerlijke raps van B-Real. B-Real is sowieso de reden waarom ik Cypress Hill wel kan waarderen, en veel andere rap niet. B-Real z'n stem is namelijk zeer aangenaam om naar te luisteren, in tegenstelling tot de hijgerige, zeurende stem van Pharrell (Neptunes/N*E*R*D*) of de binnensmonds pratende 50 Cent.
Eigenlijk mag ik deze plaat niet met het werk van die twee laatstgenoemden vergelijken, Cypress Hill ontstijgt dat niveau makkelijk. Ze beperken zich niet tot één stijl; de opener van de plaat, 'Another Body Drops', is namelijk van een compleet andere orde dan de nummers die ik al naar voren gehaald heb. 'Another Body Drops' is wat meer richting de gangsterrap, met zijn pistoolschotsample en een veel agressievere toon. Desalniettemin luister ik net zo graag naar dit nummer dan naar het vrolijke materiaal. Het is juist de diversiteit van het album wat ik zo erg waardeer.