CD: 36 Crazyfists - A Snow Capped Romance
De muziek die uit mijn boxen knalde toen ik de nieuwe plaat in mijn CD-speler stopte beviel me zo goed dat ik meteen naar de platenzaak ben gerend om hun vorige album aan te schaffen, om zodoende in mijn review een vergelijking te kunnen maken met het vorige werk.
Zoals ik al zei in mijn introductie, 'A Snow Capped Romance' (de titel is een hommage aan Alaska, de geboorteprovincie van de leden van 36 Crazyfists) is inderdaad een stuk luchtiger dan het vorige werk. Luchtig is natuurlijk een relatief begrip, want de muziek is nog steeds loeizwaar.
Maar de muziek bevat nu veel meer melodie. Het gitaarwerk is nog steeds lekker groovy en doet bij vlagen denken aan Faith No More, een band die absoluut gewaardeerd wordt door 36 Crazyfists getuige het feit dat zanger Brock Lindow en zijn mannen regelmatig een nummer van de legendarische rockband coveren.
De vocalen van Brock Lindow zou je kunnen beschrijven als een schreeuwende Dryden Mitchell, zanger van Alien Ant Farm. En laat laatstgenoemde nou een allerminst vervelende zangstem hebben. De cleane zang is uitermate lekker om naar te luisteren en het schreeuwwerk is goed getimed en altijd tijdens de stukken waarin er wat meer geragd wordt.
De algehele sound kun je het beste beschrijven als een anabolen slikkende emo-band. Nu krijg ik persoonlijk al snel de kriebelhoest van emo, maar doordat 36 Crazyfists een stuk pittiger is dan de standaard emo is dit een zeer vermakende combinatie van emoties en raggen. Nu Metal is dat in zekere zin ook, maar je zou de band absoluut te kort doen indien je ze in dat hokje zou schuiven.
'Cure Eclipse' is één van de eerste nummers die voor het nieuwe album geschreven werd, en is de perfecte "beschrijving" van de sound van 'A Snow Capped Romance'. Het eerste nummer van de plaat, 'At The End Of August', die jullie misschien kennen van de compilatie 'MTV2's Headbangers Ball', is een behoorlijk nerveuze opener van het album. Hierdoor krijgt de plaat wel meteen je aandacht, en die aandacht eindigt pas als de plaat is afgelopen.
Één van mijn favoriete nummers van de CD is 'Destroy Map', dat een heerlijk riffje heeft tijdens het schreeuw-/raggedeelte. Het nummer is tegelijkertijd bijna dansbaar te noemen tijdens de rustigere stukken. Het meest inspirerende nummer van het album is 'Installing The Catheter'. Daarin maakt zanger Brock Lindow op niet mis te verstane wijze duidelijk dat je niet door moet gaan met dingen die je deprimeren. De les die in het hele album verwerkt zit dus.