CD review: John Hiatt - The Tiki Bar Is Open
Toen ik echter "The Tiki Bar Is Open" in de platenbak zag liggen, realiseerde ik me dat deze eretitel misschien meer weggelegd is voor John Hiatt. Werken doe je immers niet alleen met je snufferd op het voorste randje van het podium. John Hiatt is behalve uitvoerend artiest vooral een liedjesschrijver. Hij zat vroeger in een kantoortje in Nashville van 9 tot 5 songs voor anderen te schrijven. Misschien wel met stropdas én lunchpakket. Want muziek is business in Nashville. Volendam maakt klompen, Nashville maakt muziek. Zo is dat.Maar goed, Dino is niet zo bekend met John Hiatt. Ik had namelijk het vooroordeel dat het nogal gezapige liedjes zijn. Die vooral in andersmens uitvoering bekend werden (zo uit m'n hoofd o.a. Bonnie Riatt, Joe Cocker, Jeff Healey; Allmusic.com vermeldt méér dan 90 albums van andere artiesten met songs van Hiatt, soms zelfs meerdere per artiest! Oef!). Misschien omdat Dino zelf ook wat gezapiger geworden is, maar na beluistering van "The Tiki Bar Is Open" concludeer ik dat ik de goedlachse Hiatt waarschijnlijk altijd te weinig krediet heb gegeven. Sorry John! Of zou dat komen door de geweldige begeleidingsband "The Goners" waar John Hiatt zich na 13 jaar weer liet begeleiden? What's in a name?
Het valt niet mee om "The Tiki Bar Is Open" te karakteriseren. Het is namelijk een mengeling tussen rock & roll, country, blues en folk. En de gitaarpartijen (waarover later meer) voegen nog een apart snuifje specerij toe, waarvan de smaak altijd latent aanwezig is, maar je nooit of te nimmer precies kunt omschrijven wat het is. Dat zijn de beste ingrediënten zeg ik maar. Het zijn stuk voor stuk kundig in elkaar gestoken liedjes (ja, echte liedjes...), gebracht door de iets opgevijlde stem van John Hiatt, met een onmiskenbaar Midwest-accent.Diversiteit is het sleutelwoord. Zo is de openingstrack "Everybody went low" een up-tempo rock & roll-liedje. Met heerlijke fills en een weergaloze achteruit-gitaarsolo van Sonny Landreth. 'Foot-tapping-music' noem ik dat. "Hangin' round here" is weer meer bluesy, met een prachtige subtiele structuur, gedubbelde zang en mondharmonica. "All the lilacs in Ohio" is alleen al mooi vanwege de titel. Van melancholisch ("My old friend") naar ballads ("Something broken") naar het dromerige zowaar bijna 9-minuten durende "Farther stars", compleet met tegendraadse ritmes en met de wind meedeinende gitaarflarden. Het is als een gesprek met een vriend waarbij je je na afloop afvraagt hoe je in godsnaam eigenlijk bij het laatste thema aangeland bent, maar waarbij je nooit het gevoel had dat er gaten of sprongen in de conservatie zaten. Wat mij doet concluderen dat John Hiatt een geweldige liedjesschrijver is.
Maar eerlijk is eerlijk. Ik denk dat ik deze cd niet zo goed gevonden had zonder de gitarist van "The Goners", Sonny Landreth. Deze artiest uit Louisiana speelt met een slide om zijn pink, maar maakt tegelijkertijd ook accoorden met zijn andere vingers. Dat levert een uniek 'rond' geluid op. Uniek in zijn subtiliteit en nuances.
Dit exotische gitaarspel gecombineerd met de degelijke liedjes van John Hiatt maakt van "The Tiki Bar Is Open" een aangename, interessante cd. Zoals een fles goede wijn moet deze cd wel wat ademen, want het genot zit 'm vooral in de afdronk. Met andere woorden: voor het juiste effect meerdere keren beluisteren s.v.p.
Trouwens: voor wie John Hiatt live wil zien/horen, hij speelt 26-10 op crossing-border (A'dam), 02-11 in 013 (Tilburg) en kennelijk 05-11 in Oosterpoort (Groningen), hoewel ik dat laatste niet op de site van Oosterpoort bevestigd vond? Maar goed, een gewaarschuwd mens telt voor twee, vandaar dat het misschien wel snel uitverkocht raakt.
Conclusie:
Een echte luisterplaat