Doe Maar in Ahoy'
Omdat ik mij bijna verslapen had in november toen de kaartjes in voorverkoop gingen, had ik geen kaarten voor de eerste dag, maar voor het tweede concert op 3 mei. Daar heb ik even stevig van gebaald, maar ja het was niet anders. Toen ik eenmaal in mijn auto zat, op weg naar huis, om weer lekker naar mijn bedje te gaan, heb ik even een traantje gelaten... Eindelijk kaartjes! Hier heb ik 17 jaar op gewacht.
Nu moet u weten dat ondergetekende één van de bakvissen was, die urenlang kon zwijmelen bij hun muziek, getooid in fluoricerende T-shirtjes, kwijlend onder de poster van Ernst Jansz. Zweetbandjes, kussen, legpuzzels, stickers, boeken, Hitkrant t/m Popfoto, tientallen buttons, dat was zo'n beetje de mode toen
Dat was helemaal niet zo vreemd in die tijd, op mijn school waren er heel veel van dit soort meisjes. In de pauzes schoolden wij samen om te vertellen over wie wij die nacht gedroomd hadden. (Ik heb één keer van Henny in plaats van Ernst gedroomd, en had het gevoel alsof ik vreemd was gegaan). Het was begin jaren tachtig, we protesteerden toen nog tegen honger in Ethiopië, en liepen demonstraties tegen de atoombom.
In die tijd zei ik rustig tegen mijn familie dat ik niet mee uit eten ging, als ik dan wel die 25 piek maar kreeg, om de plaat te kopen. Geloof niet dat ze het leuk vonden, maar voor mij was dat de normaalste zaak van de wereld; mijn zakgeld was geen vetpot. Ik heb mijn moeder werkelijk gesmeekt of ik naar een concert mocht, helaas; zij was onverbiddelijk. En terecht waarschijnlijk, want ik was absoluut verpletterd bij dat podium, en bij de eerste blik van Ernst gegarandeerd flauw gevallen.
Maar goed, aan Doe Maar kwam een einde. Het afscheidsconcert heb ik op tv gezien met een doos tissues voor mij. Ik heb het overleefd. Twee maanden nadat Doe Maar uit elkaar was gegaan vonden de jongens in mijn klas het de hoogste tijd dat ook het Doe Maar-vlechtje verdween, en knipten zij het vlechtje tijdens Biologie stiekem eraf. Kwaad dat ik was!
Gisteren werd ik wakker met een raar gevoel in mijn buik. Ik kon het niet helemaal thuisbrengen, maar voelde me vreemd, opgejaagd, eigenlijk zenuwachtig. Ik moest er zelf wel om lachen, want ik heb heel wat concerten gezien de afgelopen jaren, maar het leek er toch op dat ik op van de zenuwen was... Onderweg nog even snel langs de McDrive, want ik had de hele dag geen hap door mijn keel gekregen.
Bij de Ahoy aangekomen viel het meteen op dat er veel verschillende "soorten" fans waren. Zowel de patatgeneratie als de generatie Nix was in grote getale vertegenwoordigd, alsmede nog enige fans van vroegere en latere generaties. Binnen een half uur rook het overal naar fantastische soorten wiet, het leek of de helft besloten had dit concert stoned te willen beleven.
Even na acht uur begon het concert met een clip die bestond uit fragmenten van aankondigingen van Doe Maar en ander oud materiaal. Tineke de Nooy geknipt en geplakt; Doe Maar, Doe Maar, Doe Maar. Dat ging voor mijn gevoel tien minuten door, de adrenaline pompte steeds harder door mijn lichaam. Maar op een gegeven moment kwam de ontlading: Daar waren ze! Werkelijk geweldig!
Ik heb meer dan twee uur staan dansen, springen, gillen, klappen, stampen, en de longen uit mijn lijf staan zingen. Wat heb ik genoten... Alle puberhormonen kwamen terug, ze waren nog net zo mooi als toen. (Zelfs het kale plekje op het hoofd van Ernst zag ik niet meer). Het publiek ging volledig uit zijn dak. Nog nooit heb ik een publiek zo enthousiast zien reageren. Ook de jongens zelf genoten er zichtbaar van, en kwamen zelfs twee keer terug voor een toegift. Ze hadden er zin in!
Wat ik alleen jammer vond was dat Joost Belinfante er niet bij was. Aan het einde van het concert bleef het publiek ook om Nederwiet roepen, maar ja, zonder Joost is dat nummer nu eenmaal niet hetzelfde.
Via dit forum wil ik dan ook de jongens van Doe Maar bedanken. Voor dit concert, voor de fantastische muziek, voor de nieuwe CD. Voor mij waren jullie "The Beatles". Toen ik de documentaire op RTL4 zag heb ik mij werkelijk geschaamd. Die hysterische taferelen hebben jullie altijd verschrikkelijk gevonden. Maar gisteren heb ik gezien dat jullie er weer even van kunnen genieten, en daar ben ik heel blij mee. Ik hoop dat de CD loopt als een trein, zelfs ik heb hem dit keer gewoon in de winkel gekocht, in plaats van hem te downloaden van Internet. Uit respect voor jullie!
XXX Sanne
P.s. Eén minpuntje: het groepje jongelui achter mij dat bleef blèren: "Doe Maar is oké, olé, olé."
Dat soort gasten moeten ze toch eigenlijk weigeren bij dit soort evenementen.
----
Discussies over Doe Maar of over deze review kunnen op hier op het Fok!Forum worden gevoerd!