Dragon Quest I + II HD-2D Remake
Dragon Quest voelt voor mij als een warm bad. De klassieke stijl, de traditionele RPG-gameplay en de orkestrale muziek zijn vertrouwd, maar de kwaliteit van al die elementen staat nog altijd buiten kijf. Dat geldt zonder meer ook voor de eerste twee games in de serie, die nu voorzien zijn van uitstekende remakes.
Remakes blijven wel een lastig en vaak gevoelig onderwerp. Hoe houd je iets authentiek, terwijl je tegelijkertijd een breder publiek probeert aan te spreken dat compleet andere games gewend is dan titels die bijna veertig jaar oud zijn? Ontwikkelaars Artdink en Square Enix lieten vorig jaar al met de Dragon Quest III-remake zien dat ze precies weten hoe je die koorddans uitvoert.
Nu zijn dus nóg oudere Dragon Quest-games aan de beurt. Hoezo is er trouwens voor deze vreemde volgorde gekozen? Nou, Dragon Quest III was altijd al een prequel; chronologisch de eerste game in wat later als de ‘Erdrick trilogie’ bekend zou worden. De connectie tussen de drie games was er altijd, maar in de remakes is die veel duidelijker en het narratief is daardoor logischer. Daarbij zijn er veel nieuwe verhaalscènes toegevoegd die de trilogie als geheel verdiepen en verrijken.
Toch had ik vooraf mijn twijfels. De allereerste Dragon Quest-game is immers niet alleen stokoud, maar ook behoorlijk simplistisch. Je bestuurt maar één personage en de speelduur bedraagt hooguit tien uur. De serie kwam pas met het derde deel echt tot bloei, en dat was ook tevens het deel die de serie echt iconisch maakte in Japan. In hoeverre zijn die eerste games nu nog echt leuk om te spelen?
Allereerst helpt het natuurlijk dat beide remakes gebruikmaken van de zeer aantrekkelijke ‘HD-2D’-esthetiek. Het is echt een schitterende stijl die ook de originele games afdoende eer aandoet. Er is meer goed nieuws, want qua gameplay valt het gelijk op dat deze games verrassend ambitieus zijn. Ik had bijvoorbeeld niet volledig nieuwe spelelementen en relatief complexe mechanieken verwacht. Ik kom daar zo op terug, maar eerst moet ik iets dieper ingaan op welke manier Dragon Quest I afwijkt ten opzichte van de rest van de serie. Zoals gezegd heb je in deze game geen teamleden. Je bent een eenzame held die alle gevechten in zijn eentje moet doorstaan. In alle andere mainline Dragon Quest-games heb je een party die klassieke rollen vervult zoals DPS, support en healer.
De naamloze held in de eerste Dragon Quest is een alleskunner. Hij vecht met zijn zwaard, leert alle types magie, moet zelf buffs/debuffs regelen en zelfs ook zichzelf healen. Als je alles tot je beschikking hebt resulteert dat meestal in alleen maar chaos en veel ongebruikte skills. Het is immers bijna onmogelijk om zoiets op interessante wijze te balanceren. Dit alles is al anders dan de originele NES-versie, een simpele game waar de held slechts een handjevol vaardigheden en spreuken leert.
Tot mijn verrassing dwingt de remake je op hogere moeilijkheidsgraden om juist elk onderdeel van je arsenaal te benutten. Soms moet je daarbij ook nog eens creatief te werk gaan. Elke beurt in het turn-based systeem is spannend, omdat je steeds moet afwegen wat de slimste actie is, terwijl vijanden genadeloos toeslaan. De timing van buffs of het inzetten van verdedigende vaardigheden waarmee je een aanval kunt ontwijken, is cruciaal. Bovendien vereisen veel bazen een eigen aanpak. Zo lukte het mij bijvoorbeeld om een steenmonster deels onschadelijk te maken met een vaardigheid die fysieke aanvallen weerkaatst.
Halverwege het spel krijgt deze Dragon Quest nog een extra laagje diepgang. Je ontgrendelt namelijk sterkere versies van vaardigheden die je al hebt, maar die je alleen kunt activeren onder speciale omstandigheden. Dit is dan nog een element waarmee je rekening moet houden. Al met al was ik aangenaam verrast door hoe de gameplay van deze oude klassieker is opgefrist. De ontwikkelaars hebben een zwak punt omgetoverd tot een echt pluspunt.
De remake van Dragon Quest II is ook interessanter dan ik had verwacht. Deze game pakt bovendien specifiek de twee zwakste punten van de andere Erdrick-games aan: het verhaal en de personages. In Dragon Quest III heeft het jonge hoofdpersonage amper een persoonlijkheid. Je teamleden zijn in die game zelfgemaakt en spelen totaal geen rol in het narratief. De held in Dragon Quest I is meer aanwezig, maar het verhaal wordt nog steeds eigenlijk volledig door de NPC’s verzorgd. In Dragon Quest II heb je eindelijk een party met echte, charmante personages die je avontuur meer kleur geven, zoals in de modernere DQ-games.
Dat avontuur duurt trouwens ongeveer veertig uur. Dat is niet alleen beter behapbaar dan de zestig uur van Dragon Quest III, maar naar mijn mening ook de ideale lengte voor dit type old-school RPG. De NES-versie van Dragon Quest II is trouwens mijn minst favoriete deel. Het voelt als een ongemakkelijke en ongebalanceerde tussenstap naar de glorie van de game die daarna zou komen. De enige reden om het te spelen was eigenlijk als een soort geschiedenisles. De remake heeft dat volledig rechtgezet, want het is nu een RPG die absoluut de moeite waard is om te spelen.
Niet alle nieuwe toevoegingen pakken even goed uit. Beide games zijn aanzienlijk langer dan de originele versies, en sommige extra dungeons voelen wat overbodig aan. In Dragon Quest II kun je nu voor het eerst een onderwaterwereld verkennen, maar de uitvoering is traag en soms frustrerend. Een ander klein minpunt is dat de drie games zich allemaal in dezelfde wereld afspelen. Daardoor worden veel locaties hergebruikt, al is het soms ook interessant om te zien wat er in de loop der tijd veranderd is.
Mensen die Dragon Quest al langer een warm hart toedragen, moeten deze spellen sowieso spelen. Maar hoe zit het met nieuwe spelers die misschien interesse hebben in deze serie? De Erdrick-remakes zijn absoluut een prima startpunt, maar ik zou niet stellen dat dit de allerbeste games in de serie zijn. Een aantal Dragon Quest-games die later uitkwamen bieden vaak nog ambitieuzere spelelementen, beter uitgewerkte personages, rijkere verhalen en uitgebreidere post-games. Een daarvan, Dragon Quest VII, krijgt volgend jaar eveneens een remake.
Conclusie:
Dragon Quest I + II HD-2D Remake is een uitstekende bundel die veel verder gaat dan enkel oude games voorzien van nieuwe graphics en moderne foefjes. Belangrijke kernonderdelen zoals het verhaal en de gameplay zijn grondiger aangepakt dan verwacht, en het resultaat is bijna zonder uitzondering positief. Het zijn in essentie bijna compleet nieuwe games die verrassend scherp zijn en vol speelplezier zitten.
Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor Switch, Switch 2, Xbox Series X|S en pc.
