Lilo & Stitch: focus op familie en het hart op de juiste plek
Het aantal live-action remakes vanuit de House of Mouse loopt inmiddels aardig op. Na een reeks successen als Beauty and the Beast, Aladdin en Cinderella, kwam er eerder dit jaar een flinke tegenvaller met Snow White. Bioscoopgangers lieten de film massaal links liggen, en bij Disney werd serieus nagedacht over de toekomst van dit soort producties. Toch stond er nog een andere titel op de planning: het immens populaire Lilo & Stitch krijgt nu ook een live-action behandeling, en weet met een aantal treffende aanpassingen en toevoegingen al snel met volle overtuiging je hart te veroveren.
In essentie is de grote verhaallijn nauwelijks aangepast ten opzichte van de animatiefilm uit 2002. Het verhaal draait nog steeds om het eenzame Hawaïaanse meisje Lilo, dat onverwacht een onstuimig buitenaards wezen adopteert als huisdier - een ‘hond’ die zij Stitch noemt. Wat ze echter niet weet, is dat een buitenaardse federatie koortsachtig op zoek is naar het ontsnapte experiment, en daarvoor afgevaardigden Pleakley en Jumba naar de aarde stuurt om hem gevangen te nemen. Wat begint als een chaotische relatie tussen twee buitenstaanders, groeit al snel uit tot een ontroerende band vol liefde, loyaliteit en ohana: familie.
De filmmakers kiezen ervoor om de band tussen Lilo en haar zus Nani verder uit te diepen. Sinds het overlijden van hun ouders worstelt Nani met het betalen van de rekeningen en de zorg voor haar zusje, en dat wordt hier krachtiger dan ooit in beeld gebracht. Die keuze pakt bijzonder goed uit. De chemie tussen Nani, overtuigend vertolkt door Sydney Agudong, en Lilo, gespeeld door de jonge Maia Kealoha die in haar eerste filmrol direct indruk maakt, is ontwapenend en laat zien dat Kealoha een naam is om te onthouden. Ook regisseur Dean Fleischer Camp verdient een pluim: hij kiest ervoor om Lilo niet slechts schattig neer te zetten, maar geeft Kealoha de ruimte om haar een gelaagd en geloofwaardig karakter te maken. Ze is niet zomaar een zielig meisje, maar een krachtig personage met wie je echt kunt meeleven.
Die vergrote focus op familie en wat dat precies betekent, komt ook naar voren in de personages die nieuw of herwerkt zijn in deze versie. Zo is er de zorgzame buurvrouw Tutu (gespeeld door de originele stemacteur Amy Hill), en een hernieuwde blik op David, die niet langer alleen dient als steun en toeverlaat voor Nani, maar nu ook een eigen emotionele laag krijgt. Zelfs Cobra Bubbles, die een iets andere taakomschrijving heeft dan in het origineel, krijgt een verdieping die in eerste instantie onverwacht lijkt, maar later uitstekend op zijn plek valt.
Toch is er ook een duidelijke misser in deze nieuwe interpretatie: de aangepaste motivatie van Zach Galifianakis' Jumba, en de toon die daarbij wordt aangeslagen, weet niet te overtuigen - zeker niet in de tweede helft van de film. Het is daarnaast jammer dat er gekozen is om Pleakley en Jumba vooral in hun menselijke vermomming te tonen. Juist hun alienvorm had voor extra visuele flair en humor kunnen zorgen. Sommige grappen, vooral van deze twee personages, komen twintig jaar later bovendien minder goed uit de verf.
Gelukkig is er nog altijd Stitch, en die werkt nog steeds uitstekend. Dat is mede te danken aan de keuze om originele stemacteur, regisseur en medebedenker van het personage terug te halen voor de rol. Gaan sommige scènes waarin hij de tent afbreekt misschien wat te lang door? Wellicht. Maar diep van binnen is het vrijwel onmogelijk om hier niet van te genieten.
Door trouw te blijven aan herkenbare elementen uit het origineel én tegelijkertijd een aantal vernieuwingen door te voeren die het verhaal naar deze tijd brengen, toont deze herinterpretatie aan dat een live-action remake wel degelijk bestaansrecht kan hebben. Lilo & Stitch is een film vol emotie - soms rauw en hartverscheurend, maar juist ook in de kleine momenten ontroerend op een manier die binnenkomt. Disney levert hiermee een van de sterkere en misschien wel de meest oprechte updates van hun geliefde klassiekers af.
