Doom: The Dark Ages
Niets minder dan respect voor id Software. De beroemde ontwikkelaar uit Texas maakt al decennia bijzondere first-person shooters en in plaats van een iteratieve aanpak komen ze met elke game met iets vers. Doom (2016), Doom Eternal en Doom: The Dark Ages delen natuurlijk wel wat spelelementen, maar elke game voelt en speelt behoorlijk anders.
In Doom: The Dark Ages is de Doom Slayer krachtiger dan ooit. Id Software zelf beschrijft hem als een tank en zo voelt het ook inderdaad. Je bent een onstuitbare kracht die gehakt maakt van grote hordes demonen en je kunt zelfs met een kleine sprong een heuse aardbeving veroorzaken. Je bent in dit spel ultra-offensief en meestal sta je dicht genoeg bij de demonen dat je ze in de ogen kunt kijken terwijl je ze aan flarden schiet.
Deze speelstijl wordt grotendeels mogelijk gemaakt met behulp van een nieuwe schild. Zoals je zou verwachten kun je hiermee jezelf verdedigen om veilig dichterbij te komen, maar het schild is vooral ook gewoon een nieuw wapen. Je kunt het bijvoorbeeld gebruiken om jezelf als een verwoestende pinball richting een vijand te lanceren. Het is natuurlijk ook mogelijk om het schild - dat overigens een kettingzaag-rand heeft - net als Captain America te gooien. Het schild is ook de hoofdrolspeler bij de nieuwe parry-mechaniek. Je kunt groene projectielen en aanvallen met een juist getimede reactie pareren en daarmee niet alleen schade aanrichten, maar vooral de offensieve speelstijl altijd in gang houden.
Dit alles is dus heel anders dan Doom Eternal. In die game ben je een straaljager die constant in beweging moet blijven en elk gevecht is een gewelddadige en complexe balletdans. Doom Eternal is mijn favoriete first-person shooter aller tijden, maar iedereen die de franchise een beetje volgt weet ook dat er een hoop fans waren die juist een hekel hebben aan deze hardcore game. De hyperactieve gameplay, de platforming-segmenten, het vereist dat je constant tussen verschillende wapens moet schakelen, op allerlei meters moet letten en ook je ammo moet managen; het was te veel gedoe en het deed afbreuk aan de ‘power fantasy’ die veel mensen van een Doom-game willen.
Id Software wilde mijns inziens met The Dark Ages niet alleen een aantal nieuwe dingen proberen, maar het is ook een beetje een reactie op de kritiek die Eternal kreeg. Ik zou alleen ook stellen dat ze met The Dark Ages overgecorrigeerd hebben. De hiervoor beschreven offensieve speelstijl is tof hoor, maar het is ook een beetje simplistisch en eentonig. Heel vaak zit je op precies dezelfde manier tegen demonen te vechten: je zit vanaf dichtbij je wapen op ze te legen terwijl je af en toe een van hun aanvallen pareert. Er zijn in deze game ook niet genoeg verschillende type vijanden, waardoor het gebrek aan variatie verder wordt onderstreept.
In The Dark Ages vecht je ook zoals gezegd tegen grotere hordes vijanden. Het is wreed om die genadeloos af te slachten, maar het creëert ook een probleem: je wordt op irritante wijze vaak in je rug geschoten. Als je tegen een grotere vijand gaat vechten moet je je daar even op focussen en je wordt gedwongen om stil te staan om parries uit te voeren. In die momenten overkwam het me heel vaak dat een willekeurige vijand die tussendoor was gespawned mij vanuit een dode hoek beschoot. Het vechtsysteem in The Dark Ages voelt hierdoor soms onnodig chaotisch en ik miste de verfijning van de vorige Doom-games.
The Dark Ages is ook in andere aspecten meer simplistisch. Deze game bevat bijvoorbeeld meer open levels en id Software wil graag dat je gaat verkennen om allerlei verstopte goodies te vinden. Helaas zijn de geheimen meestal extreem makkelijk te vinden en als je op pauze drukt om op de map te kijken worden geheime routes sowieso gelijk verklapt. Er zijn wel een handjevol levels die iets complexer zijn ontworpen en positief opvallen, maar dat zijn er jammer genoeg niet zo veel.
Deze game bevat een aantal segmenten waarin je niet als de Doom Slayer speelt en die zijn allemaal pover vanwege hun mechanische eenvoudigheid. Soms moet je bijvoorbeeld op een gigantische turret aanstormende hordes kapotschieten. Visueel oogt het tof, maar je hoeft amper te richten en het wordt al snel saai. Er zijn ook segmenten waarin je in een kolossale mech zit en vuistgevechten aangaat met net zo grote demonen of levels waarin je rondvliegt met een draak. Klinkt op papier heel erg cool, maar wederom: qua gameplay hebben ze zeer weinig om het lijf en het voelt daarom oppervlakkig.
Het verhaal is tot nu toe onbenoemd gebleven. Normaal gesproken zou ik er weinig aandacht aan besteden omdat het in dit soort games niet zo relevant is, maar The Dark Ages probeert daadwerkelijk een paar personages op te zetten en heeft meer cutscenes dan de voorgaande games. Zoals verwacht pakt dit niet goed uit. Het verhaal en de personages weten nooit te boeien en het voelt helaas als tijdsverspilling. Het enige wat je hoeft te weten is dat het hier om een prequel gaat en dat er voor een middeleeuws thema is gekozen.
De grootste domper is zonder twijfel de soundtrack. Mick Gordon is een legendarische componist en zijn soundtracks voor Doom (2016) en Doom Eternal zijn meesterlijk. Gordon werd een paar jaar geleden zeer slecht behandeld door studio director Marty Stratton, iets dat tot een breuk heeft geleid. Dit betekent dat er nieuwe mensen verantwoordelijk zijn voor de muziek in The Dark Ages. Ze hebben ongetwijfeld hun best gedaan, maar het resultaat is een flinke downgrade ten opzichte van de vorige games. Er zitten wel aardige metal-deuntjes in de game, maar er is niets hier dat echt memorabel wordt en het dient vooral als achtergrondmuziek.
Ondanks al de voorgenoemde minpunten kan ik niet ontkennen dat ik over het algemeen vaker dan niet van mijn tijd genoot met The Dark Ages. Onder de streep is het nog steeds een erg leuke shooter natuurlijk en met name de verschillende originele geweren zorgen voor veel speelplezier. Er zit bijvoorbeeld een gun in het spel waarmee je letterlijk een sloopkogel afvuurt. De impact die je hiermee voelt en ziet - je schiet hiermee echt gaten in vijanden - is fantastisch. The Dark Ages bevat ook prachtige designs en omgevingen. Met name de fantasierijke achtergronden waarin je in de verte hele oorlogen ziet of gigantische demonen maken indruk. De performance van de game verdient ook complimenten. Mijn speelervaring was feilloos en bugvrij.
Conclusie:
Doom: The Dark Ages is zonder twijfel een vette game en ik respecteer het feit dat id Software wederom iets nieuws probeert. Echter, als grote liefhebber van Doom Eternal ben ik teleurgesteld over het gebrek aan diepgang en verfijning in deze game. De toegenomen focus op een matig verhaal en de veel mindere soundtrack zijn ook dompers. Al met al heb ik zeker van mijn tijd met The Dark Ages genoten, maar dit is niet een klassieker geworden die ik over jaren met veel plezier opnieuw ga spelen.
Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor Xbox Series X|S en pc.
