The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered
Ik weet het nog goed, het was lente in 2006 en ik was 16 jaar oud. Op een mooie lentedag bij mijn ouders thuis zat ik The Elder Scrolls IV: Oblivion te spelen. Geen zorgen aan mijn hoofd. Vandaag de dag is het 2025 en ben ik inmiddels 35 jaar oud, ik weet het nog goed. Het was een mooie lentedag en thuis zat ik The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered te spelen. Het spel nam mij mee op reis naar een nostalgische tijd waarin alles simpeler leek. Maar schittert The Elder Scrolls IV: Oblvion Remastered zoals het in 2006 kon?
We beginnen het spel in een cel. Je weet niet waarom je opgesloten zit, en daar kom je net zoals in geen enkele andere The Elder Scrolls game eigenlijk nooit achter. Je maakt je personage aan zoals jij wilt dat je er uit ziet. Al gauw nadat je je personage hebt aangemaakt, word je uitgescholden door een niet heel vriendelijke Dunmer (Dark Elf) die de cel aan de overkant bezet houdt. Hij wordt het zwijgen opgelegd als een groep Blades (de lijfwacht van de Keizer), de huidige Keizer Uriel Septim de stad uit begeleidt. Hun weg leidt door een geheime gang die bij toeval precies in jouw cel te vinden is. Je krijgt de kans om ze te volgen en te helpen waardoor je al gauw wordt aangevallen door een sekte en andere wezens. Je krijgt na deze introductie de kans om je personage verder te specificeren. Zo kun je een klasse, je sterrenbeeld en je ras nog een keer aanpassen voordat het echte avontuur begint.
Uiteindelijk krijg je van de Keizer een missie die over het lot van Cyrodiil zal beslissen. Eenmaal ontsnapt uit de Imperial City valt al gelijk iets op. Wat is de natuur in dit spel mooi gemaakt, ook het water ziet er erg goed uit in vergelijking met twintig jaar geleden. Bovendien staat alles nog precies op dezelfde plek waar het altijd heeft gestaan. Het mooie van alle The Elder Scrolls games is dat je vrijwel altijd de vrije hand krijgt om te doen en laten wat je wilt. De keuze is nu gelijk aan jou. Fast travel je naar de eerste missie of ga je de kerker aan de overkant van het water gelijk van binnen bekijken. Zelf koos ik uiteraard voor het tweede. Ik sprintte de heuvel op, want er is een sprintknop toegevoegd aan het spel. Deze optie was er niet in 2006 en maakt het rondlopen een stuk aangenamer. Eenmaal boven werd ik vrijwel meteen aangevallen door een stel bandieten. Daar was ik blij mee, want nadat ik korte metten met ze had gemaakt, was dit voor mij gelijk een upgrade voor mijn harnas en wapens. In de kerker zelf kon ik eigenlijk vrij weinig doen. Niet omdat ik de puzzels niet begreep, maar omdat ik een tekort had aan lockpicks.
The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is een typische open world rpg die je van Bethesda gewend zou zijn (inclusief bugs). Alleen komt deze uit een tijd waarin je wat minder handvaten kreeg en er ook betere verhalen werden geschreven. Je kunt van alles doen om je personage sterker te maken. Het uitproberen van meerdere spreuken, er op los meppen met hamers, bijlen en zwaarden. Je kunt er ook voor kiezen om als onzichtbare boogschutter door het leven te gaan. Het spellcrafting systeem (beschikbaar via de mage guild questline) maakt het bovendien mogelijk om je eigen spells te maken. Vuurballen met bliksemschade? Kan gewoon. Vijanden laten wegrennen nadat je ze aanraakt? Ook dat kan. Oblivion geeft je de mogelijkheid om best een aantal grappige dingen in elkaar te knutselen. Je kunt bovendien zelfs drankjes maken van de harten van je vijanden door middel van Alchemy. Deze drankjes kun je zelf gebruiken of verkopen voor een flinke winst. De gesprekken met verschillende personages zijn soms wel wat houterig. De animaties kloppen niet altijd helemaal. Verwacht ook niet de diepgaande gesprekken die je in bijvoorbeeld The Witcher III kunt hebben.
In Oblivion Remastered zijn een aantal dingen veranderd vergeleken met de versie uit 2006. Zo zijn uiteraard alle DLC`s toegevoegd, maar ook is het levelling systeem veranderd. In plaats van dat je je hoofdvaardigheden moet verbeteren om levels omhoog te gaan kun je nu levels krijgen door alle vaardigheden te verbeteren. Dit kun je doen door vaardigheden te gebruiken. Sluip je veel? Dan verbetert je stealth vaardigheid. Gebruik je vaak een boog? Dan worden je boogschutterskunsten beter enzovoort. Verder is er een hele welkome sprintknop toegevoegd. Het spel neemt je niet mee aan zijn hand. Er zijn een hoop dingen waar ik pas in deze versie achter gekomen ben. Zo blijkt er dus wel een minimap te zijn van de kerker waarin je je bevindt. Deze kun je vinden door de map te openen (D-pad onder op Xbox) en helemaal in te zoomen op je personage.
Misschien kunnen sommige zich nog herinneren dat in het origineel, de level-scaling niet echt optimaal te noemen was. Het maakte niet zoveel uit hoe sterk je werd, want je vijanden groeiden altijd met je mee. Level-scaling zit nog steeds in het spel, maar het is wel een stuk minder dan in het origineel. Vijanden voelen wat minder willekeurig aan en zijn niet altijd van jouw level. Dit is natuurlijk wel een nadeel voor de loot die je van de vijanden kunt vinden. Bethesda heeft hierin goed gehandeld. Zo is het spel wel aangepast, maar hebben ze op deze manier wel de charme ervan kunnen houden. The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered voelt echter soms wel aan als een langzaam spel. Het is te merken dat het hier echt gaat om een spel van twintig jaar oud, die een grote, voornamelijk grafische update gekregen heeft. Gevechten kunnen soms 'Clunky' aanvoelen en de flitsende combo's die je in modernere games vaak kunt doen zijn in Oblivion afwezig. Dit stoorde mij overigens niet. Waar ik mij wel aan stoorde was dat het spel af en toe last heeft van crashes, zeker na een wat langere sessie van spelen. Gelukkig is de autosave hier een redder in nood. Ik ga ervan uit dat dit binnenkort opgelost wordt.
Conclusie: The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is alsof je een oude vriend die je al jaren niet gezien hebt weer eens een keer bezoekt. Je kunt gewoon verder gaan waar je bent gebleven zonder al te veel poespas. Het spel ziet er modern uit zonder zijn charme van al die jaren te verliezen. Voor degenen die niet bekend zijn met The Elder Scrolls games is dit misschien wel het moment om in te stappen. Voor mij voelde The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered eigenlijk niet echt aan als een remaster, maar meer als eerbetoon aan een oud spel dat je nooit echt vergeten bent. Oblivion is nog altijd een geweldig spel waar je flink wat uurtjes in kunt verdwalen en toch elke keer weer iets nieuws tegenkomt. Gespeeld op Xbox Series X. Ook verkrijgbaar voor PS5 en pc.
