Assassin's Creed Shadows
Assassin’s Creed is natuurlijk een zeer populaire franchise met miljoenen spelers, maar net als elke langlopende serie heeft het oudere spelers die zijn afgeknapt op de nieuwere games. Daar reken ik mezelf ook onder. Een gigantische open wereld, allerlei RPG-systemen en vele tientallen uren speeltijd waren niet wat ik van deze games wilde. Ubisoft heeft anderhalf jaar geleden met Assassin’s Creed Mirage dat andere groepje fans proberen te bedienen, maar het succes daarvan is twijfelachtig.
Assassin’s Creed Shadows is wat dat betreft mijns inziens een beter compromis. Het schroeft de bombastische actie van Odyssey en Valhalla wat terug en presenteert in plaats daarvan een meer rustige toon. De gigantische schaal van de voorgaande games is iets ingeperkt, waardoor het zien van de hele kaart niet meer als een onmogelijke opgave aanvoelt. En misschien wel het belangrijkst voor bepaalde fans: Shadows brengt niet alleen allerlei stealth-mechanieken terug, het doet ook een poging om die ook meer dan we van de serie gewend zijn uit te breiden.
Shadows is ook een game waarin je het hoofdverhaal in zo’n dertig uur kunt uitspelen. Het is fijn dat Ubisoft inmiddels ook eindelijk heeft begrepen dat enkel kwantiteit niet afdoende is. Valhalla was twee keer zo lang, maar dat is tegenwoordig vaak juist een minpunt als de grote hoeveelheid content niet vermakelijk genoeg is. Al deze wijzigingen waren voor mij reden genoeg om als Assassin’s Creed én Ubisoft scepticus Shadows toch een kans te geven.
Mijn gok werd in eerste instantie beloond. De eerste uren van van dit spel zijn intrigerend en ik was ook onder de indruk van de productiewaardes. Assassin’s Creed Shadows is het verhaal van twee hoofdpersonages, Naoe en Yasuke, die om verschillende redenen op zoek zijn naar gerechtigheid. Of is het simpelweg wraak? De scheidslijn tussen die twee concepten is dun en het is een van de interessante thema’s die het verhaal verkent.
De setting speelt net als in elke Assassin’s Creed natuurlijk een hele belangrijke rol. Het verhaal van Shadows speelt zich af tijdens de zogenoemde Azuchi-Momoyama periode aan het einde van de 16de eeuw. Dit tijdperk is beroemd vanwege belangrijke historische figuren zoals Oda Nobunaga, Akechi Mitsuhide en Toyotomi Hideyoshi. Allemaal mannen die ook een belangrijke rol in Shadows spelen en die we trouwens ook vaker in andere games hebben gezien. Ook Yasuke was iemand die echt heeft bestaan, terwijl het andere hoofdpersonage fictief is. Naoe is een jonge vrouw die in de Iga woont, een provincie die zich tegen Nobunaga’s overname verzet. Ze verliest haar thuis door de oorlog en even later ook haar vader aan een mysterieus groepje dat zichzelf de ‘Shinbakufu’ noemt.
Het is dus niet gek dat Naoe aanvankelijk vol haat en wraakgevoelens zit. De eerste tien uur van het spel focussen zich volledig op haar en je leert meer over haar verleden en haar huidige doel om de leden van de Shinbakufu te vermoorden. Dit is gelijk ook het beste segment van het spel. Naoe is een fijn personage om te besturen dankzij haar vloeiende animaties en het feit dat ze zeer goed kan sluipen. Ubisoft introduceert nieuwe stealth-mechanieken zoals de mogelijkheid om lichtbronnen uit te schakelen of de optie om niet alleen te hurken, maar ook te kruipen. Het voelt alsof je eindelijk weer een beetje parkour kunt doen en dankzij de grappling hook is hoog en snel klimmen ook geen enkel probleem.
Tegenwoordig zijn we niet snel meer onder de indruk van hoge productiewaardes, maar het moet toch even gezegd worden dat Shadows een lust voor het oog is. De omgevingen zijn prachtig weergeven, zeer gedetailleerd en de goede belichting maakt het geheel een stuk realistischer. De game bevat ook een dynamisch weersysteem en seizoenwisselingen, waardoor bekende omgevingen in andere omstandigheden er toch weer anders uitzien. Het werk dat Ubisoft hiermee heeft verricht verdient complimenten.
Shadows wordt helaas wel een stuk minder na de eerste act. Dat is het moment wanneer ook Yasuke onderdeel wordt van het team en samen met Naoe de rest van de Shinbakufu gaat opsporen. Yasuke zelf is overigens een prima personage. Zijn achtergrondverhaal, die we via flashbacks te zien krijgen, is zeer interessant en hij heeft charisma. Het feit dat hij met Naoe gaat samenwerken is alleen heel ongeloofwaardig. Yasuke was immers onderdeel van Nobunaga’s leger en hij heeft hoogstpersoonlijk allerlei mensen in Iga vermoord. Naoe wil dan ook in eerste instantie niets van hem hebben, maar na één enkele intense discussie worden ze plotseling toch vriendelijke bondgenoten.
Een groter probleem is dat Yasuke qua gameplay totaal niet goed uit de verf komt. De intentie is dat liefhebbers van stealth voornamelijk met Naoe spelen terwijl spelers die liever gevechten en actie willen zien eerder voor Yasuke kiezen. Of je speelt gewoon allebei zodat je meer variatie hebt. Het is geen gek idee, maar Yasuke is simpelweg in geen enkel aspect leuk om mee te spelen. Hij is in gevechten inderdaad extreem krachtig en maakt letterlijk gehakt van zijn tegenstanders, maar dat is helemaal niet zo positief. Onoverwinnelijkheid is in videogames namelijk gewoon saai.
Buiten gevechten is het nog erger, want Yasuke voelt log en onhandig. Hij kan bepaalde collectibles waarvoor je hoog moet klimmen zelfs helemaal niet pakken. Dan heb je ook nog het feit dat tussen personages wisselen opvallend traag is. Door dit alles wilde ik liever nooit als Yasuke spelen en het concept van ‘duale protagonisten’ is dus wat mij betreft een flop. Goed, je kunt gewoon lekker als Naoe spelen dus op zich is het geen gigantische issue.
Het echte probleem is dat het spel vanaf de tweede act qua structuur een stuk meer non-lineair wordt. Daar waar het verhaal in eerste instantie focus heeft wordt de boel plots onsamenhangend. De Shinbakufu, die de belangrijkste doelwitten blijven, worden niet meer genoeg uitgediept en soms heb je het gevoel dat ze niet veel anders zijn dan de willekeurige NPC’s die je voor sidequests vermoordt. Het verhaal verliest in de vele uren dat je vervolgens door de toch nog steeds gigantische open wereld reist alle momentum. Kortom, het gamedesign van Ubisoft botst met de narratieve ambities van Shadows.
Qua gameplay wordt het gebrek aan variatie ook pijnlijk blootgesteld hoe meer uren je in het spel steekt. Het is op zichzelf repetitief om open wereld Ubisoft-games als repetitief te beschrijven. Het is inmiddels zo goed als inherent aan de games - onderdeel van hun DNA en fundamentele designfilosofie. Ik weet ook dat er veel spelers zijn die juist comfort halen uit de voorspelbaarheid en herhaling, maar persoonlijk begon ik me langzaam steeds meer te vervelen.
In Shadows moet je bijvoorbeeld speciale punten verdienen om je skill tree te ontgrendelen zodat je meer vaardigheden kunt leren. Je kunt een paar simpele activiteiten doen om die punten te krijgen, maar de voornaamste manier is om te bidden bij specifieke tempels of door bij andere tempels zoekgeraakte items te vinden. Het zijn klusjes die in eerste instantie niet zo erg zijn om te doen, maar na de tiende keer wordt het al een stuk vervelender. De game bevat ook tig optionele forten die je kunt infiltreren, maar als je er eentje hebt gedaan heb je ze zo goed als allemaal gezien. Dat gevoel dat je telkens dezelfde activiteiten op exact dezelfde manier zit te doen wordt alleen maar sterker en dus ook steeds meer storend.
Wat ik hierboven heb beschreven kun je in principe ook op de meeste grote Ubisoft-games toepassen en het is duidelijk dat de tolerantie voor dit alles veel verschilt tussen spelers. Persoonlijk blijf ik toch stiekem hopen om grotere veranderingen en innovatie. Goed, als je tot het einde blijft spelen word je wel beloond met een paar leuke laatste missies en het verhaal dat ontspoord was wordt weer even goed op de rails gezet. Met name het verhaal van Yasuke wordt op prettige wijze afgesloten.
Conclusie:
Assassin’s Creed Shadows maakt een sterke eerste indruk met intrigerende personages, indrukwekkende productiewaardes en verbeterde spelmechanieken. Er zijn met dit deel dus wel een paar stappen in de goede richting gezet. Helaas wordt dit spel uiteindelijk gewoon weer een nieuw slachtoffer van Ubisoft’s repetitieve open wereld formule.
Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor Xbox Series X|S en pc.
