Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition
Xenoblade Chronicles X is de meest ambitieuze game die Monolith Software ooit heeft gemaakt. Daarom is het extra zonde dat dit spel relatief onbekend is. Net als veel andere Wii U-titels is het helaas geflopt, maar tien jaar later is het dan nu aan de hand van een Definitive Edition eindelijk beschikbaar op een populaire platform. Dit is zonder twijfel de beste Xenoblade-game en tevens een uitmuntende RPG.
Je kunt Xenoblade Chronicles X het beste zien als de sci-fi tegenhanger op de andere Xenoblade-games, die juist eerder onder het fantasy-genre zouden vallen. De anime-gehalte is minder hoog en in plaats daarvan heb je een iets hardere militaire toon. Hoe hard precies? Nou, de game begint met een tussenfilmpje waarin we zien dat de mensheid op het punt staat om uitgeroeid te worden. De aarde is verwikkeld geraakt in een oorlog tussen twee alien-facties en onze planeet wordt al in de eerste minuten volledig vernietigd. De laatste restanten van de mensheid zijn met een gigantisch ruimteschip ontsnapt, maar worden toch door de achtervolgende aliens gedwongen om een noodlanding te maken op een onbekend planeet.
Het schip huisvest een kolonie en een paar maanden later wordt ‘New Los Angeles’ gevestigd. Jij speelt als een stil zelfgemaakte personage dat onderdeel wordt van de militaire organisatie van de nieuwe stad. Je eerste taak is natuurlijk om Mira, zoals het buitenaardse planeet heet, te verkennen. Al snel blijkt dat de mensheid nog altijd in gevaar is en naast Mira ontdekken dien je natuurlijk ook je nieuwe thuisbasis te verdedigen.
Ik kom straks terug op de narratieve elementen en mijn mening daarover, maar eerst moet het belangrijkste onderdeel van de game besproken worden: Mira als speellocatie. Monolith Software staat tegenwoordig bekend om hun epische open werelden vol complexe en fantasierijke omgevingen. De allereerste Xenoblade op de Wii was al wat dat betreft indrukwekkend en het is niet voor niets dat deze ontwikkelaar mee heeft geholpen met het design van de wereld in Breath of the Wild. Echter, nergens is dat talent beter tot bloei gekomen dan in Xenoblade Chronicles X.
Open wereld-games zijn tegenwoordig dertien in een dozijn. Spelers zijn nog amper onder de indruk van grote speellocaties. Xenoblade Chronicles X is daarbij ook nog eens een relatief oude game. Desondanks zou ik stellen dat Mira zich nog altijd met de allerbeste voorbeelden van open werelden mag meten. Sterker nog, het is mijn persoonlijke favoriet. Mira is complex, gelaagd en bovenal adembenemend mooi. Het is een exotische en bedwelmende wereld vol vreemde flora en fauna. Het geheel wordt verder verrijkt door de eclectische soundtrack van Hiroyuki Sawano.
Mira bestaat uit vijf verschillende sectoren met elk hun eigen identiteit, architectuur en zelfs weersysteem. In de open pleinen Primordia kom je sci-fi dino’s tegen die zo hoog zijn als wolkenkrabbers. In Noctilum moet je juist langs een dichtgegroeide neon-jungle komen. Of wat te denken van de woestijnen van Oblivia, waar je net zo goed hittegolven als elektrisch geladen stormen moet overleven. In deze sector zie je ook telkens gigantische half begraven ringen in de horizon. In Sylvalum zie je door de sporenwolken soms juist geen hand voor ogen en in Cauldros word je bedolven door schadelijke zwavelregens. Dan heb ik niet eens alle gevaarlijke wezens in alle soorten en maten die je telkens tegen het lijf loopt.
Het is ook qua design ook niets minder dan geniaal. Je begint het spel te voet en je bent in essentie een avonturier die langzaam een wilde planeet in kaart brengt. Monolith begreep al sinds de allereerste Xenoblade dat schaal niet afdoende is. Mira is daarom een natuurlijke omgeving vol hoge heuvels, diepe dalen, ondergrondse grotten en allerlei verstopte plekjes die je kunt ontdekken. Dat alles was voor de meeste games meer dan voldoende geweest, maar in Xenoblade Chronicles X verken de wereld op meerdere niveaus. Na zo’n dertig uur spelen ontgrendel je de ‘Skell’, je eigen mecha robot. Skells kunnen hoog springen, waardoor je op nieuwe plekjes in Mira kunt verkennen.
Daar blijf het niet bij, want na zo’n vijftig uur leert je Skell vliegen. Pas dan wordt Mira volledig blootgesteld en er zijn wederom allerlei locaties die je alleen op deze manier kunt bereiken. Het is ook niet zo dat je vanaf dan permanent aan je Skell gekluisterd bent, want ook laat in de game zijn er binnenlocaties waar je machine niet in past. Er zijn amper games waarin verkennen als spelmechaniek zo dynamisch en bevredigend is als in Xenoblade Chronicles X.
Dit spel zou dan ook een meesterwerk zijn, ware het niet dat het heel wat steekjes laat vallen in andere aspecten. Het eerder genoemde hoofdverhaal bijvoorbeeld is qua concept zeer interessant, maar de uitvoering is helaas vrij pover. Verhaalscenes zijn bijvoorbeeld vrij statisch en de personages komen heel houterig over. De Ganglion, een van de vijandige alien rassen, hebben het op de mensheid gemunt en zijn ook in Mira aanwezig. Het probleem is dat de leiders van de Ganglion amper worden uitgediept. Het spel neemt ook niet genoeg tijd voor de menselijke personages en aan het einde van de rit komt de plot gehaast en onaf over. Deze game mist op het gebied van verhaal vooral bezieling. Er zijn geen personages hier die daadwerkelijk memorabel zijn.
De nieuwe Definitive Edition pakt wat dat betreft wel een aantal pijnpunten aan. Oude fans weten dat deze game met een cliffhanger eindigt en dat je bovendien met een hoop onbeantwoorde vragen achterblijft. Deze versie komt met een uitvoerige nieuwe epiloog. Ik mag hier vanwege Nintendo’s review-embargo helaas niet echt inhoudelijk op ingaan, maar ik kan wel vertellen dat het snel duidelijk wordt dat Monolith zich heel goed bewust is van de zwakke punten van het verhaal. Fans krijgen na tien jaar eindelijk antwoorden en ik ben grotendeels erg tevreden over de nieuwe conclusie.
De Definitive Edition heeft ook meer subtiele toevoegingen en veranderingen die deze game echt helpen. Het is nu bijvoorbeeld veel makkelijker of de ‘affinity missions’ te ontgrendelen. Dit zijn missies die zich focussen op de optionele teamleden die je kunt rekruteren. In de originele versie was het vrij grindy om deze missies vrij te spelen en nu krijg je ze haast automatisch. Dit keer heb ik er dan ook veel meer gespeeld en nieuwe waardering gekregen voor die teamleden. Er zijn overigens vier nieuwe teamleden toegevoegd die stuk voor stuk leuke missies en perspectieven hebben.
Ik heb dit keer sowieso meer aandacht gegeven aan allerlei optionele missies in dit spel. De Definitive Edtion maakt het makkelijker om die te traceren en door de snellere laadtijden zijn ze beter behapbaar. De kwaliteit van de zijmissies is wisselvallig, maar het is via deze weg dat we de inwoners van New Los Angeles leren kennen. Je hebt missies die overduidelijke referenties zijn naar sci-fi films zoals Alien, maar ook missies die commentaar geven op racisme en integratie. Verwacht geen hoogstandjes, maar ik heb dit aspect van de game in mijn originele playthrough op de Wii U onderschat.
Xenoblade Chronicles X is sowieso niet alleen een game waar je veel uren moet in stoppen, maar je moet ook echt gewillig zijn om je onder te dompelen in alle elementen die dit spel te bieden heeft. De game is zoals gezegd gigantisch, maar het bevat ook allerlei complexe mechanieken en subsystemen. Om te beginnen heb je allerlei klassen met hun eigen skills waarmee je een synergistische build moet maken. Verder zijn er meer dan twintig teamleden om uit te kiezen die ook hun eigen builds hebben en de Skells die ook al over hun eigen uitrusting en vaardigheden beschikken. Dan heb je nog een kaart-systeem dat je moet managen om allerlei valuta te verdienen die je nodig hebt voor upgrades. Als je nog dieper wilt gaan kun je ook je eigen uitrusting en Skells craften (en de specifieke ‘augments’ om die weer sterker te maken).
Het gaat diep dus, maar het spel is goed genoeg om dat te rechtvaardigen. Om het uit te spelen hoef je niet zo hardcore te gaan, maar ik heb zelf inmiddels al honderd uur in dit spel gestoken en als je de optionele superbazen wilt verslaan heb je al die extra mechanieken nodig. Het vechtsysteem is overigens vrij vergelijkbaar met de andere Xenoblade-games. In gevechten vallen partijen elkaar automatisch aan. Als speler dien je je personage vooral correct te positioneren en de cooldowns van je skills te managen. Dat klinkt misschien simpel, maar je hebt vaak goede timing nodig om grote schadelijke combo's op te zetten.
Dit is overigens het enige aspect waar ik van vind dat de Definitive Edition een onnodige ingreep heeft gedaan. Je kunt nu namelijk aan de hand van een nieuwe speciale meter je skills ook tijdens hun cooldowns activeren. Deze meter begint bij elk gevecht op vol en het is bovendien behoorlijk royaal, dus je hoeft amper zuinig te zijn. Door deze nieuwe mechaniek hoef je nog nauwelijks op de timing van je skills te letten en dat maakt het vechtsysteem gewoon minder interessant.
Ten slotte moet ik toegeven dat ik lichtjes teleurgesteld ben dat deze remaster in de laatste maanden van de levensduur van de Switch gaat verschijnen. Begrijp me niet verkeerd, de nieuwe editie is qua graphics en performance absoluut een kleine verbetering. Sterker nog, de nieuwe user interface is een fantastische upgrade. De keuze van Nintendo om toch nu met de port te komen is ook begrijpelijk, want nu zijn alle Xenoblade-games op dezelfde platform beschikbaar. Toch is het ergens ook zonde dat deze ambitieuze game niet voorzien is van een uitgebreidere upgrade op Nintendo’s aankomende nieuwe console.
Conclusie:
Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition is een grandioze RPG met een betoverende open wereld. De originele versie op de Wii U was niet toegankelijk en het had ook grote minpunten zoals een verhaal dat simpelweg onaf was. De Defitinive Edition heeft een aantal van de oneffenheden gladgestreken en voorziet het spel van een volledig een veel beter nieuw einde. Dit is hoe dan ook een speciale game en ik raad iedereen aan om Mira te verkennen.
Exclusief voor Nintendo Switch.
