Split Fiction
In een industrie vol epische RPG’s, live service-games en andere zwaargewichten heeft het Zweedse Hazelight Studios zijn eigen succesvolle niche gevonden: creatieve co-op-games waarin communicatie centraal staat. Regisseur Josef Fares en zijn team hebben hiervoor al twee toppers uitgebracht met A Way Out en It Takes Two. Hun nieuwste telg, Split Fiction, past prima in dat rijtje.
Split Fiction is net als de andere games van Hazelight Studios enkel speelbaar met een maatje — een singleplayer optie is er niet. Je hebt hierbij wel de mogelijkheid om online te spelen natuurlijk. Sterker nog, dankzij de gulle Friend Pass heb je slechts één exemplaar van de game nodig om met zijn tweeën te spelen. Ik heb zelf net als It Takes Two er voor gekozen om dit spel met mijn vrouw (die zelden games speelt!) samen op de bank te ervaren. Alvast een tipje van de sluier: dit spel was een prachtig avontuur.
Split Fiction draait om twee aspirant-schrijvers genaamd Zoe en Mio. De twee kennen elkaar aan het begin van het verhaal niet en zijn samen met andere verhalenvertellers uitgenodigd bij techbedrijf Rader. De enthousiaste CEO introduceert de groep aan een geavanceerde machine die het mogelijk maakt om hun verhalen als lucide dromen tot leven te brengen. Ze moeten daarvoor wel eerst aan de machine gekoppeld worden via vreemde bubbels.
Mio krijgt op het laatste moment argwaan en door ongelukkige omstandigheden valt ze in Zoe’s bubbel. Hun verhalen raken hierdoor letterlijk in elkaar verstrengeld, iets dat voor glitches zorgt die mogelijk de machine kunnen breken. Door de eigenaardige situatie komen de twee vrouwen er achter dat de technologie en de plannen van Rader misschien niet helemaal zuiver zijn. Ondertussen moeten ze elkaar ook leren vertrouwen en uit de droomwereld zien te ontsnappen.
De opzet van Split Fiction dient vooral om Hazelight Studios een vrijbrief te geven voor onbeperkte creativiteit. Mio houdt van science fiction terwijl Zoe het vooral moet hebben van het fantasy-genre. Het spel bevat daarom een aantal grote levels die zich daar op focussen. Echter, daar blijft het niet bij. De machine brengt niet alleen hun gepolijste en genre-specifieke verhalen tot leven, het onttrekt ook verzinsels uit hun jeugd en onafgemaakte gedachtekronkels. Dit leidt tot bizarre zij-verhaaltjes waarin Zoe en Mio bijvoorbeeld varkentjes zijn met superkrachten of zelfs ietwat abstracte figuren in een wereld die voor je ogen met een potlood wordt getekend.
Deze creatieve vrijheid moet ontzettend leuk zijn geweest voor de ontwikkelaars en voor de speler is deze game net zo goed een bijzondere attractie vol verrassingen. Qua verhaal moet je alleen niet te veel verwachten. Je leert via de fantasiewerelden van Zoe en Mio natuurlijk meer over hun achtergronden en er zijn een handjevol hartverwarmende momenten, maar heel veel diepgang is er niet en alles wat betreft het techbedrijf en de CEO is een beetje simplistisch en cliché. Mijn vrouw en ik staken ook echt wat op van It Takes Two en de boodschappen van die game bleven hangen. Met Split Fiction beleef je een geweldig avontuur, maar nadien rest er geen stof tot nadenken.
Het is sowieso lastig natuurlijk om deze game niet met It Takes Two te vergelijken. In Split Fiction krijgen spelers net als in Hazelight Studios’ vorige game in elke nieuwe wereld verse mechanieken om mee te spelen. Het grootste verschil is vooral dat Split Fiction iets meer actie-gericht is terwijl It Takes Two voor ons gevoel meer puzzels had. Het tempo van Split Fiction ligt tevens hoger en het is mede daardoor ook een stukje uitdagender. De game gaat expres van de hak op de tak en net als in films waarin een ‘multiverse’ centraal staat is het indrukwekkend om de verschillende werelden te zien. Het is ook absoluut zichtbaar dat de ontwikkelaar dit keer over een veel groter budget beschikt.
Hazelight Studios is alleen voor mijn gevoel een beetje doorslagen in hun ambitie om de game zo spectaculair mogelijk te maken. Er zitten namelijk heel veel auto-scroll segmenten in deze game waarin je vrij hersenloos enkel van links naar rechts gaat terwijl alles om je heen explodeert. Begrijp me niet verkeerd, het ziet er fantastisch uit, maar qua gameplay zijn die segmenten repetitief en saai. Split Fiction is dus zeker geen kopie van It Takes Two. Aan de ene kant kan ik dat absoluut waarderen, maar ik moet tegelijk toegeven dat ik zelf de minder chaotische formule van It Takes Two prefereer.
Dat klinkt misschien een beetje negatief, maar belangrijke context hierbij is dat It Takes Two mijns inziens de beste co-op game aller tijden is. Split Fiction is slechts een fractie minder goed. Het is dus nog steeds een fantastische game vol inventieve mechanieken, hilarische humor en fantasierijke werelden. Mijn vrouw en ik hebben gelachen, geschreeuwd en bovenal echt genoten van deze game. Als je ook een maatje hebt waarmee je kunt spelen is dit spel onmisbaar.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor Xbox Series X|S en pc.
