Avowed

Met Avowed was Obsidian Entertainment aanvankelijk van plan om een soort Skyrim in Obsidian-stijl te maken. Uiteindelijk koos het het bedrijf er toch voor om dichter bij zichzelf te blijven en het een meer verhaal- en personagegedreven draai te geven, waarin dialogen, lore, reputatie en companions een belangrijke rol spelen. Maar, er is uiteraard ook plenty aandacht geschonken aan de actie.

Niet alle recente releases van Obsidian Entertainment vielen goed in de smaak. Met The Outer Worlds hadden ze een potentieel pareltje in handen voor mensen die snakten naar een meer New Vegas-achtige content, maar toch voelde die game voor veel liefhebbers als 'net niet'. Grounded was een commercieel succes en bewees dat de Amerikaanse gamestudio meer in huis had dan alleen action-RPG's. Uiteindelijk komen de oprichters van Obsidian wel uit een RPG-nest, met klassiekers als Fallout 2 en Icewind Dale onder de vlag van Black Isle en later Star Wars Knights of the Old Republic II: The Sith Lords als een van hun eerste grote projecten amper een jaar na de stichting van de studio. Dat ze met Avowed weer de vertrouwde fantasy ARPG-weg inslaan is dus begrijpelijk. 

Avowed is het eerste AAA-project van Obsidian sinds ze in 2018 werden overgenomen door Microsoft. De game speelt zich af in Eora, hetzelfde universum als Obsidians Pillars of Eternity, hun isometrische RPG uit 2015. Als je bekend bent met die franchise en die ook met plezier gespeeld hebt, kan dat behoorlijk invloed hebben op hoe je Avowed ervaart. De game zit namelijk bomvol achtergrondverhaal en lange dialogen waarin de wereld en de lore dikwijls besproken worden. Nu wil ik niet beweren dat voorkennis van Eora noodzakelijk is om de game op waarde te kunnen schatten, maar als je die wereld interessant vindt is de kans groter dat het verhaal je grijpt. Ik heb Pillars of Eternity gespeeld, maar wist he-le-maal niks meer van het universum waarin het zich afspeelt. Avowed heeft ook best veel overeenkomsten met een 'vergeten' RPG genaamd GreedFall, zowel qua gameplay als overkoepelend verhaal.

We spelen in Avowed eigenlijk als bad guy. Althans, in de ogen van de inheemse bevolking van The Living Lands, een kleurrijke regio in Eora waar de game zich hoofdzakelijk afspeelt. De speler is namelijk een afgezant van de Aedyr Empire, de grootste en machtigste partij op het wereldtoneel. Aedyrans staan bekend om hun imperialistische trekjes en hebben daarom een niet al te beste reputatie bij gebieden en volkeren die nog niet in hun invloedssfeer liggen. We zijn echter niet in de Living Lands om de boel te koloniseren, maar om een mysterieuze plaag genaamd "The Dreamscourge" te onderzoeken. Al vrij snel merk je dat je zelf kunt kiezen in hoeverre je ook echt een 'imperial prick' wil zijn, met talloze dialoogkeuzes die je persoonlijkheid en aanzien vormen naarmate het verhaal vordert. Daar komt nog eens bij dat je als speler over bijzondere gaven beschikt, je bent namelijk een "Godlike", iemand die bij geboorte gezegend is door een God die jou gekozen heeft als diens "champion". Dit uit zich in een ietwat bizarre, schimmelachtige plantsoort die uit je schedel lijkt te groeien en waar menigeen natuurlijk weer op moet reageren. De wereld is best levendig, grote steden als Paradis zitten bomvol NPC's die met elkaar staan te kletsen of hun dagelijkse dingetjes doen, maar het is ergens ook wel erg statisch. Er is vooral overal heel veel te looten.

Afijn, gelukkig zijn de typische (A)RPG-pijlers weer volop aanwezig. Waar de ellenlange dialogen met vaak wat stoffige personages en de enorme 'walls of text' die je in lore-items kunt vinden mij wat minder konden bekoren, kon de actie dat des te meer. We kiezen niet écht een class waar je aan vast zit, maar krijgen de vrijheid om met een behoorlijk scala aan vechtstijlen te experimenteren, om af te kunnen rekenen met al het exotische gespuis die de Living Lands rijk zijn. Zelf koos ik, zoals ik meestal doe in dit soort games, primair voor brute kracht. Zo gauw ik de mogelijkheid zag om een two-handed sword te hanteren heb ik hier vol op ingezet en niet teruggekeken. Lekker om je heen maaien met een groot zwaard voelt gewichtig en de klappen die je uitdeelt bevredigend. Als secundair wapen koos ik voor een arquebus, een ouderwets maar krachtig vuurwapen waarmee je heerlijk op grote afstand alvast een goede portie schade kunt uitdelen voordat vijanden goed en wel voor je neus staan. Het switchen gaat dan lekker snel, met ook de mogelijkheid om verschillende soorten granaten te gooien en natuurlijk speciale (Godlike) abilities te bezigen. Voor wie liever de magie-kant kiest biedt de game een talrijk arsenaal aan spreuken die je via een grimoire en toverstokje kunt toepassen. Hierbij kun je weer kiezen om verschillende elemental types toe te passen, met typische opties als freeze attacks, die dan weer voortreffelijk afgemaakt kunnen worden met een melee-aanval.

Wellicht nog het meest interessante qua combat is de mogelijkheid om vechtstijlen te combineren en zo je eigen hybrid build te maken. Je kunt bijvoorbeeld je grimoire in de ene hand combineren met een shortsword in de andere, of twee verschillende pistolen dual-wielden. Deze flexibiliteit stelt spelers in staat om een eigen originele speelstijl te ontwikkelen die aansluit bij de persoonlijke voorkeuren. Daar bovenop heb je dan dus nog abilities, die wél ingedeeld zijn op basis van classes, namelijk fighter, ranger, wizard en Godlike. Of je nou de nadruk legt op fighter of op wizard, je kunt uit iedere skilltree 'nitpicken' om zo nog meer een eigen stijltje te ontwikkelen. Wel vond ik de abilities zelf wat tegenvallen, er zitten een aantal grappige bij zoals Charge en Power Jump, waarmee je vijanden respectievelijk aan de kant beukt als een soort stormram of stunned en vermorzeld als je van grote hoogte op ze springt. Maar ook veel abilities zijn passives waar je dus niets terug van ziet tijdens het vechten, maar meer dienen om de sterke punten van je build te complementeren (denk aan langzame health recovery, bleed infliction bij aanvallen of meer criticals). Al met al een beetje 'underwhelming'.

Er is heel veel aandacht voor je compagnonnen, die een cruciale rol spelen in je avontuur. Alle beschikbare companions zal je uiteindelijk unlocken, waarvan je in totaal twee mee kunt nemen op reis terwijl de rest wacht in je kamp. Ik heb altijd wel waardering gehad voor games die veel aandacht besteden aan companions, maar ik vind de personages in Avowed gewoon niet zo interessant... Het zijn ook allemaal hele veillige, brave, politiek-correcte, semi grappige figuren. Het deed me ook veel denken aan Dragon Age: Veilguard, overigens op wel meer vlakken zoals de combat (ook in Avowed kunnen we via een 'combat wheel' met een korte pauze companion abilities toepassen en hebben we companions soms nodig om verder te kunnen vanwege hun unieke abilities). Het feit dat de lore, de wereld, de personages me niet zoveel interesseerden maakte dat ik steeds sneller geneigd was om door dialogen heen te skippen om maar zo snel mogelijk weer het wel degelijk verslavende hak-en-beukwerk te vervolgen.

Het ontwikkelen van je character en de manier waarop de quests verlopen is me wel goed bevallen. Wat leuk is, is dat je in principe gewoon de main quests kunt volgen maar dan al snel merkt dat het lastig wordt. Vijanden hebben welbekende schedeltjes bij hun naam staan om aan te geven dat het nog wel eens een pittig gevecht kan gaan worden; je kunt in die gevallen dan vaak beter je biezen pakken en eerst lekker gaan freeroamen in de (semi-)open wereld, om een paar uur later terug te komen met betere gear en wat meer levels onder je riem. Levelen gaat snel en eenvoudig, de wereld zit tjokvol met loot en geheime locaties waar je vaak met behendig parcours-werk naartoe moet navigeren. Sowieso is de besturing tiptop in orde, de game voelt goed gepolijst aan, geen enkele bug gezien en grafisch is het ook gewoon netjes. Het is vooral heel kleurrijk en de artstijl is wel even wennen. Alles heeft een soort 'nat plastic' filter over zich heen wat mogelijk niet iedereen even prettig vindt. Het is allemaal wel lekker snel, je vliegt van hot naar her met ondertussen fast-paced combat vol flitsende effecten wat het een soort prettig chaotische, arcadey feel geeft.

Avowed moet je als ARPG-fan wel uitproberen. Het is geen Skyrim 2.0, het is nog steeds relatief kleinschalig vergeleken met de klassieke blockbustertitels binnen hetzelfde genre, maar het heeft wel echt een eigen persoonlijkheid, op de manier hoe Obsidian dat goed kan (zie ook Tyranny, Outer Worlds, Pillars of Eternity). Jammer genoeg pakte het verhaal me niet echt, waardoor ik ook minder geïnteresseerd was in de vele 'branching' van de verhaallijn, want keuzes hebben wel degelijk invloed op het verhaalverloop. Het knokken, looten en levelen was voor mij alleen al voldoende om er toch een aantal dagen plezier uit te halen. Avowed is verkrijgbaar op GamePass en kan zowel op Xbox Series X|S als PC gespeeld worden.